(2011-07-11 ساعت 21:14)ardavan2535 نوشته:  

(2011-07-11 ساعت 20:48)free_free نوشته:  دوستان این قضیه اسپانسر و حساب بانکی خیلی خنده دار شده

من موجودی حسابم 18700 دلار بود که آفیسر ریش قرمز از من قبول نکرد و معادل اسپانسر اون رو مقدار 30000 دلار برای من تعیین کرد ، بعد از من علی یا آیدی(دانکی شانس) با 13000 دلار رفته بود پیش یه آفیسر خانم ، اون بنده خدا هم گفته بود که مبلغ شما کمه و باید اونو به 18700 دلار افزایش بدین....

تو هتل هم یه خانم رو دیدم (لاتاری نبود) که با اینکه 30000 تا تو حسابش بود ولی آفیسر بهش گفته بود که باید 50000 تا داشته باشی....

شما سند ملکی و ..... هم برده بودید؟!!!

(2011-07-12 ساعت 08:27)farshad_sh نوشته:  سلام. اين دوستان آنکارا ظاهراً زندن ولي خوب چرا آپديت نميکنن رو ديگه نميدونم. من تا حالا 2 تا ميل فرستادم به فاصله 1 ماه و هردوشو جواب دادن بعد از 2 الي 3 روز. دومي رو هم امروز جواب دادن من 1 شنبه فرستاده بودم. قابل توجه دوستاني که ميگن ميل ها رو جواب نميدن عرض کردم

(2011-07-12 ساعت 10:28)sunrise نوشته:  

(2011-07-12 ساعت 08:27)farshad_sh نوشته:  سلام. اين دوستان آنکارا ظاهراً زندن ولي خوب چرا آپديت نميکنن رو ديگه نميدونم. من تا حالا 2 تا ميل فرستادم به فاصله 1 ماه و هردوشو جواب دادن بعد از 2 الي 3 روز. دومي رو هم امروز جواب دادن من 1 شنبه فرستاده بودم. قابل توجه دوستاني که ميگن ميل ها رو جواب نميدن عرض کردم

سلام به شما دوست عزیز،خوش بحال شما آنکارایی ها که لااقل جواب ایمیلاتونو میدن ابوظبی که کلا با ما قهر کرده ،هرچی ایمیل میزنیم اهمیتی نمیده دریغ از یه خط !!! من 3تا ایمیل (آخریش حدود 15-14 روز پیش بود)فرستادم اما تا حالا که هیچ جوابی ندادن ،فکر کنم دیگه بایدبلند شم با گل و شیرینی برم سفارت از دلشون در بیارم شاید یه نظری هم به انداختن،ما هم که حسابی پامون گیره پیششون آقای شوهر که رفتن امریکا ما اینجا تک وتنها . . . چی بگم که دلم خونه . . . .

(2011-07-12 ساعت 12:05)babak2010 نوشته:  سلام من بابک 2010 برنده لاتاری 2010 هستم .. نامه قبولی 10 خرداد بدستم رسید و بعد از کلی استرس و مسائل مربوط به فرستادن فرمها تا رفتن به سفارت که من آنکارا رو انتخاب کرده بودم در نهایت در 2 ژانویه با ترکیش به آنکارا رفتم و در هتل ددمان بهمراه دوستانی که الان در آمریکا هستند ( آرش و محمد و نادر و خانم دکتر تقوی و جناب پارسایی .... ) ساکن شدیم ... روز 3 ژانویه آزمایشگاه دکتر اونگان در سر راه بلوار آتاتورک و روز بعدش خود دکتر و واکسن توخالی معروفش رو نوش جان کردم .. روز 5 ژانویه بهمراه آرش ساعت 6/30 صبح در سفارت همه مراجعین رو به خط کردیم و مثل کلاس اولیهای دبستان از همه امضاء و نام نویسی کردیم به این امید که اول بریم تو که نگهبان معروفش با گفتن یه "جاست مومنت پلیز " کار همه رو یکسره کرد و بعدش به صف و اول ترکها بعد هم به ما اذن ورود داد و دادن مدارک و نشستن تو سالن رو به دیوار اعلانات و بعد یکی یکی رفتیم اول انگشت نگاری تو باجه یک بعد پرداخت پول به باجه 5 و نهایتا من قرعه مصاحبه ام باجه شماره 2 بود... خانم آمریکائی با زبان فارسی اولین سئوال رو پرسید : شما چرات در دبی اقامت داشتین ... خشکم زد نمیدونستم این دبی از کجا اومد ... خانم هم دوباره سوال رو پرسید و من جوابی نداشتم .. بعدش رفت و با دبیر سفرات یه اختلاط کوچیک کرد و برگشت و گفت شما متاسفانه بنابر قانون مهاجرت آمریکا طبق قانون 212 آ و .... برگه قرمز میگیرین !!!!!!! من هم مثل کسی که انگار رعد برق زده بهش بهت زده برگشتم هتل و البته اینجا باید این رو اضافه کنم این سفر برای من پر از خاطره های خوب هم بود .. دیدن شهر زیبای آنکارا و برخورد با مردمی که برعکس چیزهایی که گاها از بعضی نقاط دیگه دیده میشه بسیار بارروی گشاده برخورد میکردند .. مناظر شهر فروشگاهها و خیابانهای مشروطیت و بلوار آتاتورک و البته خیابان تونالی معروف با رستورانها و فروشگاهها و برجهای قشنگش تا فروشگاه بزرگ آنکامال در حومه آنکارا و ...سفر به قونیه و .... در آخر برای همه دوستان آرزوی موفقیت دارم ....... یک خلاصه ای از سفرنامه ام رو اینجا نوشتم .. بازنویسی خاطره ها بد نیست گاهی یه پاورقی میتونه برای خیلیها مشکل گشا باشه .. بهر حال از همه دوستا خوب مهاجرسرا که با هم در یک تشریک مساعی این راه رو تا اونجا همراهم بودند ممنونم.
پایدار و پاینده باشد
موفق کامیاب و پیروز باشید

(2011-07-12 ساعت 14:46)sare نوشته:  سلام به همه دوستاي گلم تو مهاجرسرا
بابا چرا اينقدر بي تابي مي كنين؟؟؟
باز اگر دكتر محمودي و اكيب و كاليفرنياي عزيز اينجوري مي گفتن ، مي گفتم حق با اوناس
بابا يه ماه و 2 ماه و 3 ماه بخدا در مقابل صبر اين عزيزان كه اسم بردم هيچي نيست . ياد جاويد كي بيفتيد ، برگردين همين تاپيكها رو بخونين ملاحظه مي كنين كه بنده خدا چقدر اذيت شد ، ولي آخرش نتيجه صبرش رو گرفت. يا همين ساتوساي خودمون ، بنده خدا تا حالا 2 بار رفته آنكارا و هنوز يكي از اعضاء خانواده محترمشون كلير نشدن
يكم صبر كنين ، انشاء الله كلير هممون مياد .
وقتي اينجوري بي صبري رو مي بينم ، ياد زمان خودمون ميوفتم كه كيس نداشتيم
بچه ها ، شما ها كيس داشتين ، زمان احتمالي مصاحبه رو مي دونستين ، براي زندگي تون برنامه ريزي مي تونستين بكنين ، بالاخره مي دونستين تكليفتون چيه و از برنده بودنتون مطمئن بودين و تنها ابهامتون همين كليرنس هست . باور كنين نمي خوام نصيحت بكنم يا بزرگتر بازي در بيارم ، كوچيك همه شماهام بخدا ، اما يكم صبر داشته باشين ،
اگر جاي ما بودين كه ديوونه مي شدين ، 8 ماه انتظار فقط براي يه شماره كه آخرشم با التماس و كلي آزار و اذيت بهمون دادن ، تازه بعد از گرفتن شماره كارامون شروع شد و باعث شد همه كارامون تو هم گره بخوره و حول حولي همه كارامون رو بكنيم و بعد هم مصاحبه و حالا هم كلير
ناشكر نيستم ، اما تو اين پروسه شايد از همه شما كيس دارها بيشتر اذيت شدم
عزيزان ، اگر قرار باشه كه تشريف ببريم ، انشاء الله به لطف خدا حتماً ميريم ، اگر هم قرار نباشه ، خوب ديگه نميشه با سرنوشت در افتاد
هميشه به ياد دوست خوبمون Ali-n كه از برندگان 2010 بودن ، باشيم كه تا لحظه آخر بنده خدا كلير نشد و آخرش هم هيچي ، خوب خيلي ها مثل ايشون بودن ، رسول ، شاهو و ... كه اسامي شون يادم نيست .
هممون به خدا توكل كنيم و ازش بخوايم هر چي خيره برامون پيش بياره به قول شاعر :
گر نگهدار من آنست که من میدانم
شیشه را در بغل سنگ نگه میدارد ...
حالا از اين حرفها كه گذشته ، كلير ما چي شد