(2012-08-01 ساعت 00:54)manoun نوشته:  بله فردا جون معلومه که خوشحال شدم.
خوب پس خدا رو شکر. راستی من اونجا نگران تنهایی خودم نیستم. ماشاالله این خونواده ی نامزدم اونقدررررررررررررررررررررررررر پر جمیعت هست که نگو. من نمیخوام مامان و بابام اینجا تنها باشن. چون فقط منو دارن. از همون بچگی حالم از تک فرزندی به هم میخورد آخرشم اینجوری شد الان بیشتر از همیشه مخالف تک فرزندی شدم.

(2012-08-03 ساعت 01:46)rs232 نوشته:  من هنوز فکر می کنم که خیلی از ما داریم خودمان را گول می زنیم. اگر خود من از امریکا رفتن بدم می آمد مگر ابله بودم که با یک نفر که پاسپورت امریکایی دارد ازدواج کنم؟ مگر چند نفر دختر و پسر مجرد در ایران پاسپورت امریکایی دارند که این واقعه کاملا شانسی بوده باشد. البته بعدا عشق هم به وجود می آید ولی هر کسی که خربزه می خورد باید پای لرز آن هم بنشیند و عواقب آن را هم بپذیرد. به فرض این که من از امریکا بدم می آمده است می بایست از همان روز اول به خانم سابق خودم می گفتم که من با تو ازدواج می کنم به شرط این که هرگز به امریکا رفتن فکر نکنی. به نظر من بیشتر ما فقط فیلم هندی بازی می کنیم اگرنه باید در درون خودمان قبول کنیم که تا حدودی به خاطر پاسپورت امریکایی با آنها ازدواج کردیم و یا نامزد شدیم. اگر این را قبول کنیم پیامدهای بعدی آن را راحت تر می پذیریم و از کنار آنها به سادگی می گذریم ولی اگر خودمان را گول بزنیم و خیال کنیم که در جریان یک عشق آتشین با آنها ازدواج کردیم و بعد یکهو همسرمان پس از چند سال گفت که من پاسپورت امریکایی دارم و می خواهم بروم امریکا آیا تو هم با من می آیی و بعد ما هم به ناچار و از روی عشق او قبول کردیم که به امریکا برویم به نظر من یک مقداری تلقین چیزهای غیر واقعی به خود است.
البته شنیدن متلک ها و زخم زبان ها بسیار سخت است و شاید حتی در نهایت به جدایی بکشد ولی خودکرده را تدبیر نیست.
این چیزهایی که نوشتم فقط مربوط به ازدواج و شخص خودم است و امیدوارم که دیگران طور دیگری باشند.

(2012-08-03 ساعت 12:56)j1970 نوشته:  

(2012-08-01 ساعت 00:54)manoun نوشته:  بله فردا جون معلومه که خوشحال شدم.
خوب پس خدا رو شکر. راستی من اونجا نگران تنهایی خودم نیستم. ماشاالله این خونواده ی نامزدم اونقدررررررررررررررررررررررررر پر جمیعت هست که نگو. من نمیخوام مامان و بابام اینجا تنها باشن. چون فقط منو دارن. از همون بچگی حالم از تک فرزندی به هم میخورد آخرشم اینجوری شد الان بیشتر از همیشه مخالف تک فرزندی شدم.

مخالف تک فرزندی نباش، ما یه پسر 14 ساله داریم و اصلا پشیمون نیستیم و از وقتی بچه بود بهش گفتیم که تو تا 18 سالگی میتونی با ما زندگی کنی و بعدش باید بری دنبال زندگی خودت، میتونی روی کمک ما حساب کنی و زن و شریک زندگیت انتخابش با خودته اما از تجربه و نظر ما هم میتونی استفاده کنی.
برناممون کاملا این بود که توی ایران 18 سالش که شد 6 ماه مجردی زندگی کنه که خوشبختاته داریم میریم از ایران.
خوشبختانه کاملا مستقله، البته احساس همدردی و دلسوزیشم داره و خیلی پیش اومده که پولمون کم بوده پیشنهاد داده که از پولش به ما بده یا میره بیرون و میاد مثلا مرغ میخره و پولشو با کارت خودش میده.
بنابراین بنظر من تک فرزندی یه هیچ عنوان بد نیست

(2012-08-03 ساعت 13:19)فردا نوشته:  راستش من نه از آمریکا و نه از هیچ کشور پیشرفته دیگه ای بدم نمیاد .توی هر کدومش هم که بهم اجازه بدن ، دوست دارم یه مدتی زندگی کنم.ولی مساله اینه،که وقتی داری با دل کندن و رفتن و مسایل اینچنینی کنار میای و کلی هم حالت خرابه ، حتی اگه یه گوشه چشمی هم به پاسپورت همسرت داشتی، خیلی آزار دهندست که یکی بیاد همچین منتی سرت بذاره.دست کم بهتره توی شرایط مناسبتری این کار انجام بشه !
از این هم که بگذریم ، کلن منت گذاشتن کار بدیه به نظرم.اگه رابطه بخواد اینجوری پیش بره اونوقتِ که قاعده بازی بهم می خوره و منت گذاشتن ها شروع میشه.یکی خوشگله،یکی پول دار ،یکی تحصیلات بالا داره ... حالا یکی من بگو یکی تو بگو ....کار بالا میگیره و همون پاسپورت قشنگه میشه بلای جون صاحبانش !
امان از دست امریکا.راست میگن شیطان بزرگِ.
ولی تا باشه ازین شیطونا باشه

(2012-08-03 ساعت 13:30)manoun نوشته:  شما هم آدمای فوق العاده قوی هستین و هم بچتون رو خخیلی خوب بزرگ کردین. مشکل من اینه که من دارم میرم از پیش پدر و مادرم. نه یه خیابون اون ورتر. دارم میرم اون سر دنیا. اون هم با این همه اما و اگری که میگن. این که بهشون ویزیت ویزا نمیدن و مسافرت گرین کارتی ها خیلی اما و اگر داره وگرنه دیر سیتیزن میشن و اینجور چیزا. من برا خودم نگران نیستم. برا مامانم نگرانم. (اگه دقت کرده باشین همیشه میگم مامان چون بابام قوی هست اما مامانم نه. مامانم حساسه. زود افسرده میشه. زود حسرت میخوره. مثلا فردا من بچه دار میشم میدوتم میشینه غصه میخوره که نمیتونه نوه اش رو بغل کنه و باهاش بازی کنه. و این چیزا). من اگه مطمئن باشم که مثلا 5 سال بعد اینکه رسیدم امریکا میتونم واسه اونا هم اقدام کنم مشکلی ندارم. اما میترسم مامانم دق کنه اگه بیشتر بشه. واقعا نگران سلامتیش هستم.
اینا رو یه بار به یکی گفتم پیشنهاد داد بیخیال نامزدم بشم! خوب ببینید نمیشه که این هم. این هم نشد راه حل. اگه میتونستم که دیگه خودم اون کارو میکردم لازم نبود به این همه نگرانی.

(2012-08-03 ساعت 13:32)j1970 نوشته:  

(2012-08-03 ساعت 13:19)فردا نوشته:  ولی تا باشه ازین شیطونا باشه

اگه شما خیلی با منت مشکل داری بنظرم خیلی صریح و مستقیم این موضوع رو بگو و ببین آیا اون طرفی که شما باهاش ازدواج میکنی این جربزه و همیت رو داره که نذاره خونوادش اینکارو باهات بکنن یا نه و فقط طفلیه که به لحاظ فیزیکی بزرگ شده و هنوز حرف پدر، مادر، خواهر و برادر واسش وحی منزله

---

(2012-08-03 ساعت 13:30)manoun نوشته:  شما هم آدمای فوق العاده قوی هستین و هم بچتون رو خخیلی خوب بزرگ کردین. مشکل من اینه که من دارم میرم از پیش پدر و مادرم. نه یه خیابون اون ورتر. دارم میرم اون سر دنیا. اون هم با این همه اما و اگری که میگن. این که بهشون ویزیت ویزا نمیدن و مسافرت گرین کارتی ها خیلی اما و اگر داره وگرنه دیر سیتیزن میشن و اینجور چیزا. من برا خودم نگران نیستم. برا مامانم نگرانم. (اگه دقت کرده باشین همیشه میگم مامان چون بابام قوی هست اما مامانم نه. مامانم حساسه. زود افسرده میشه. زود حسرت میخوره. مثلا فردا من بچه دار میشم میدوتم میشینه غصه میخوره که نمیتونه نوه اش رو بغل کنه و باهاش بازی کنه. و این چیزا). من اگه مطمئن باشم که مثلا 5 سال بعد اینکه رسیدم امریکا میتونم واسه اونا هم اقدام کنم مشکلی ندارم. اما میترسم مامانم دق کنه اگه بیشتر بشه. واقعا نگران سلامتیش هستم.
اینا رو یه بار به یکی گفتم پیشنهاد داد بیخیال نامزدم بشم! خوب ببینید نمیشه که این هم. این هم نشد راه حل. اگه میتونستم که دیگه خودم اون کارو میکردم لازم نبود به این همه نگرانی.

نگران نباش، مامانت دق نمیکنه و تو هم تلاشتو بکن ببریشون آمریکا. میبخشی اینو میگم، اما اونا اگه واقعا دوست داشته باشن و بدونن خوشحالی و راضی میشی میتونن تحمل کنن اما اگه متاسفانه منظور از دوست داشتن در اختیار داشتنه که کاریش نمیشه کرد. اینو میگم چون خیلی از دوست داشتنا متاسفانه روال معکوس رو رفته و طرف رو بخاطر خودش میخواد نه بخاطر طرف و اونقد از اینجور دوس داشتنا دیدم که مادر عمدا کاری میکرد که مجلس خواستگاری دخترش بهم بخوره تا دخترش عروس نشه!!! باور کنید هست و من چندین بار دیدم.
من نه روانشناسم، نه بلدم، نه تحصیلاتی دارم تو این زمینه. فقط چیزی که تجربه کردم رو میگم و اونم اینه که کاری رو انجام نده و اگه خواستی انجام بدی حتما انجامش بده.
اگه بخاطر پدر و مادرت این ازدواج رو بیخیال شی، مطمئن باش چند سال دیگه متاسف میشی و میگی کاش اینکار رو کرده بودم (البته عکسشم صادقه)
مهمترین چیز تصمیم گرفتن منطقی و بدور از احساسات زیاده و هر دو طرفشم امکان برد یا باخت هست.
یه نکته واسه من محرزه و اون اینه که شما هنوز اونقدر طرفتو نمیخای یا بهش اعتماد نداری که بخوای بیخیال یک سری مسائل شی.
برای یک زن و شوهر هیچ کس یا چیزی موندگار نیس الا خودشون (پدر و مادرت خودشون رو دارن)

(2012-08-03 ساعت 13:32)j1970 نوشته:  

(2012-08-03 ساعت 13:19)فردا نوشته:  ولی تا باشه ازین شیطونا باشه

واسش وحی منزله

---

(2012-08-03 ساعت 13:30)manoun نوشته:  پیشنهاد داد بیخیال نامزدم بشم! خوب ببینید نمیشه که این هم. این هم نشد راه حل. اگه میتونستم که دیگه خودم اون کارو میکردم لازم نبود به این همه نگرانی.

نگران نباش، مامانت دق نمیکنه و تو هم تلاشتو بکن ببریشون آمریکا. میبخشی اینو میگم، اما اونا اگه واقعا دوست داشته باشن و بدونن خوشحالی و راضی میشی میتونن تحمل کنن اما اگه متاسفانه منظور از دوست داشتن در اختیار داشتنه که کاریش نمیشه کرد. اینو میگم چون خیلی از دوست داشتنا متاسفانه روال معکوس رو رفته و طرف رو بخاطر خودش میخواد نه بخاطر طرف و اونقد از اینجور دوس داشتنا دیدم که مادر عمدا کاری میکرد که مجلس خواستگاری دخترش بهم بخوره تا دخترش عروس نشه!!! باور کنید هست و من چندین بار دیدم.
من نه روانشناسم، نه بلدم، نه تحصیلاتی دارم تو این زمینه. فقط چیزی که تجربه کردم رو میگم و اونم اینه که کاری رو انجام نده و اگه خواستی انجام بدی حتما انجامش بده.
اگه بخاطر پدر و مادرت این ازدواج رو بیخیال شی، مطمئن باش چند سال دیگه متاسف میشی و میگی کاش اینکار رو کرده بودم (البته عکسشم صادقه)
مهمترین چیز تصمیم گرفتن منطقی و بدور از احساسات زیاده و هر دو طرفشم امکان برد یا باخت هست.
یه نکته واسه من محرزه و اون اینه که شما هنوز اونقدر طرفتو نمیخای یا بهش اعتماد نداری که بخوای بیخیال یک سری مسائل شی.
برای یک زن و شوهر هیچ کس یا چیزی موندگار نیس الا خودشون (پدر و مادرت خودشون رو دارن)

اضافه:
اتفاقا دوست حرف خوبی زده که گفته بیخیال نامزدت شو.
شما نمیتونی هم تو رختخوابت استراحت کنی هم بری ماهیگیری و لذت ببری. یا باید ایستاد یا باید رفت و هر کدومش معایب و مزایای خودشو داره. اگه فکر میکنی زندگیت اونوره پس برو و الا بمون و کنار مادرت بمون.
میبخشی بابت لحنم، اما معتقدم این موضوعات جدیه و با الهی بمیرم برات هیچ مشکلی حل نمیشه.
امیدوارم بتونین تصمیم درست رو بگیرین

(2012-08-03 ساعت 16:49)elahenadafy2 نوشته:  آره فردا جان. اسم rs232، آرش هستش و توی این سایت مخاطب خیلی بالایی دارن. یه تاپیک هست به نام دیدگاههای آرش در مورد آمریکا، حتما بخونش.
من بیشتر وقتا پست های آرشو میخونم و خیلی هم نوشته هاشو دوست دارم. و همیشه هم دیدم که واقعا یکی از خصلتهای آرش اینه که دیگرانو قضاوت نمیکنه.
واسه همین خیلی جا خوردم وقتی دیدم اون پستو دادن.
به هر حال، به قول شما نظرا متفاوته

(2012-08-03 ساعت 18:44)girl نوشته:  بی طرف یا با طرف. خوبه که حرفامونو مزه مزه کنیم بعد بگیم... اینجوری سوءتفاهمات هم کمتر میشن. اگه 1 بار دیگه پستشونو بخونید متوجه میشید که به همه ما گفتن دارید فیلم بازی میکنید که میگید پاس همسرمون مهم نیست. من بحث رو نمی خوام کش بدم ولی همه دوستانی که اینجا هستن نباید به خاطر اینکه قدیمی تر هستن به خودشون این اجازرو بدن که به بقیه توهین کنن و بقیه هم بیان به همون دلیل قدیمی بودن طرفداری کنن ازشون!!! بهتره که همینجا این بحثو تمومش کنیم که کمتر از همدیگه دلخور شیم.

(2012-08-03 ساعت 16:49)elahenadafy2 نوشته:  آره فردا جان. اسم rs232، آرش هستش و توی این سایت مخاطب خیلی بالایی دارن. یه تاپیک هست به نام دیدگاههای آرش در مورد آمریکا، حتما بخونش.
من بیشتر وقتا پست های آرشو میخونم و خیلی هم نوشته هاشو دوست دارم. و همیشه هم دیدم که واقعا یکی از خصلتهای آرش اینه که دیگرانو قضاوت نمیکنه.
واسه همین خیلی جا خوردم وقتی دیدم اون پستو دادن.
به هر حال، به قول شما نظرا متفاوته

(2012-08-03 ساعت 13:30)manoun نوشته:  

(2012-08-03 ساعت 12:56)j1970 نوشته:  

(2012-08-01 ساعت 00:54)manoun نوشته:  بله فردا جون معلومه که خوشحال شدم.
خوب پس خدا رو شکر. راستی من اونجا نگران تنهایی خودم نیستم. ماشاالله این خونواده ی نامزدم اونقدررررررررررررررررررررررررر پر جمیعت هست که نگو. من نمیخوام مامان و بابام اینجا تنها باشن. چون فقط منو دارن. از همون بچگی حالم از تک فرزندی به هم میخورد آخرشم اینجوری شد الان بیشتر از همیشه مخالف تک فرزندی شدم.

مخالف تک فرزندی نباش، ما یه پسر 14 ساله داریم و اصلا پشیمون نیستیم و از وقتی بچه بود بهش گفتیم که تو تا 18 سالگی میتونی با ما زندگی کنی و بعدش باید بری دنبال زندگی خودت، میتونی روی کمک ما حساب کنی و زن و شریک زندگیت انتخابش با خودته اما از تجربه و نظر ما هم میتونی استفاده کنی.
برناممون کاملا این بود که توی ایران 18 سالش که شد 6 ماه مجردی زندگی کنه که خوشبختاته داریم میریم از ایران.
خوشبختانه کاملا مستقله، البته احساس همدردی و دلسوزیشم داره و خیلی پیش اومده که پولمون کم بوده پیشنهاد داده که از پولش به ما بده یا میره بیرون و میاد مثلا مرغ میخره و پولشو با کارت خودش میده.
بنابراین بنظر من تک فرزندی یه هیچ عنوان بد نیست

شما هم آدمای فوق العاده قوی هستین و هم بچتون رو خخیلی خوب بزرگ کردین. مشکل من اینه که من دارم میرم از پیش پدر و مادرم. نه یه خیابون اون ورتر. دارم میرم اون سر دنیا. اون هم با این همه اما و اگری که میگن. این که بهشون ویزیت ویزا نمیدن و مسافرت گرین کارتی ها خیلی اما و اگر داره وگرنه دیر سیتیزن میشن و اینجور چیزا. من برا خودم نگران نیستم. برا مامانم نگرانم. (اگه دقت کرده باشین همیشه میگم مامان چون بابام قوی هست اما مامانم نه. مامانم حساسه. زود افسرده میشه. زود حسرت میخوره. مثلا فردا من بچه دار میشم میدوتم میشینه غصه میخوره که نمیتونه نوه اش رو بغل کنه و باهاش بازی کنه. و این چیزا). من اگه مطمئن باشم که مثلا 5 سال بعد اینکه رسیدم امریکا میتونم واسه اونا هم اقدام کنم مشکلی ندارم. اما میترسم مامانم دق کنه اگه بیشتر بشه. واقعا نگران سلامتیش هستم.
اینا رو یه بار به یکی گفتم پیشنهاد داد بیخیال نامزدم بشم! خوب ببینید نمیشه که این هم. این هم نشد راه حل. اگه میتونستم که دیگه خودم اون کارو میکردم لازم نبود به این همه نگرانی.

(2012-08-03 ساعت 19:56)mehrannn نوشته:  سلام دوستان ما با ویزای نامزدی اقدام کردیم. نامزدم آمریکاست و 6ساله که اونجا زندگی می کنه. اخلاق خودش با خانوادش خیلی فرق می کنه. بعضی وقتها با خودم میگم تو اگر قرار بود با این خانم تو ایران و کنار خانوادش زندگی کنی آیا حاضر به این ازدواج می شدی؟ جوابم منفیه، یعنی من از اخلاق خانوادش خوشم نمیاد و خوشحالم که اونها ساکن ایرانند. به نظر شما طرز فکرم درسته؟
یک سوال جانبی: ممنون میشم اگه کسی اطلاع داره کمکم کنه: من 3ماه دیگه وقت مصاحبه دارم در آنکارا، زبان انگیلیسیم متوسطه، میخواستم ببینم اونجا مصاحبه فارسی هم داره؟ و اینکه اگر مصاحبه فارسی انتخاب کنم از نظر آفیسر یک امتیاز منفی نیست برای منی که میخوام برم تو کشور انگلیسی زبان زندگی کنم؟؟؟؟ مرسی از همه دوستان

(2012-08-03 ساعت 19:56)فردا نوشته:  

(2012-08-03 ساعت 13:30)manoun نوشته:  

(2012-08-03 ساعت 12:56)j1970 نوشته:  

(2012-08-01 ساعت 00:54)manoun نوشته:  

بنابراین بنظر من تک فرزندی یه هیچ عنوان بد نیست

اینا رو یه بار به یکی گفتم پیشنهاد داد بیخیال نامزدم بشم! خوب ببینید نمیشه که این هم. این هم نشد راه حل. اگه میتونستم که دیگه خودم اون کارو میکردم لازم نبود به این همه نگرانی.

دوست عزیزم همه مون همیشه تجربه کردیم که برای داشتن چیزی ، باید از یه چیز دیگه ای بگذریم.که به احتمال زیاد مقیاس عزیز بودن هردوشون برامون برابره.انگار این شده یک قانون نانوشته در زندگی مون.
فقط می تونم سختی های شما رو فرض کنم.ولی اگر درصدی هم دیدگاه من به کارتون بیاد باز هم به هردو مون کمک شده
راستی یه چیز دیگه.فکر نکن چون پدرت منطقی هستن کمتر از مامانت نگران احوالت هستن،نه.
مطمئن باش پدرت اگر بیشتر ار مامانت نگران نباشن کمتر نیستن.فقط خانم ها در مورد احساس شون صحبت می کنن ولی مردها بر عکس،اون رو میپوشونن.اتفاقا به حال پدرت زیاد توجه کن.