(2012-08-03 ساعت 13:30)manoun نوشته:  

(2012-08-03 ساعت 12:56)j1970 نوشته:  [quote='manoun' pid='196817' dateline='1343766281'.

شما هم آدمای فوق العاده قوی هستین و هم بچتون رو خخیلی خوب بزرگ کردین. مشکل من اینه که من دارم میرم از پیش پدر و مادرم. نه یه خیابون اون ورتر. دارم میرم اون سر دنیا. اون هم با این همه اما و اگری که میگن. این که بهشون ویزیت ویزا نمیدن و مسافرت گرین کارتی ها خیلی اما و اگر داره وگرنه دیر سیتیزن میشن و اینجور چیزا. من برا خودم نگران نیستم. برا مامانم نگرانم. (اگه دقت کرده باشین همیشه میگم مامان چون بابام قوی هست اما مامانم نه. مامانم حساسه. زود افسرده میشه. زود حسرت میخوره. مثلا فردا من بچه دار میشم میدوتم میشینه غصه میخوره که نمیتونه نوه اش رو بغل کنه و باهاش بازی کنه. و این چیزا). من اگه مطمئن باشم که مثلا 5 سال بعد اینکه رسیدم امریکا میتونم واسه اونا هم اقدام کنم مشکلی ندارم. اما میترسم مامانم دق کنه اگه بیشتر بشه. واقعا نگران سلامتیش هستم.
اینا رو یه بار به یکی گفتم پیشنهاد داد بیخیال نامزدم بشم! خوب ببینید نمیشه که این هم. این هم نشد راه حل. اگه میتونستم که دیگه خودم اون کارو میکردم لازم نبود به این همه نگرانی.

(2012-08-07 ساعت 07:46)Yas Banoo نوشته:  من کسی رو می شناسم که در طول سه سالی که برای شهروندی منتظر بود به ایران سفر نکرد ولی مادرش چندین بار به دیدنش اومد..که یه بارش هم برای زایمانش بود. پس مشکل خاصی برای دیدار پدر و مادر وجود نداره.

نگرانی تو که همون از ترس نشات می گیره، تنها کارها رو برات سخت تر از اونی که هست می کنه!
واقعیت اینه که زندگی در این جا از خیلی جهات آسون تر از ایران نخواهد بود. قسمت مهمش اینه که از خانواده، دوستان و محله و شهری که توش بزرگ شدی خبری نیست. و این چیز کمی نیست. یه زمانی هست که می خوای گوشی رو برداری و به دوست صمیمی ات زنگ یزنی یا سر سفره با خانواده و فامیلت بشینی. هیچ کدوم از این کارها رو نمی تونی انجام بدی..زبانت اگه در سطح عالی هم باشه، باز هم در دنبال کردن گفتگو ها دچار مشکل خواهی شد چون از پیش زمینه ی فرهنگی اون زیان اطلاع چندانی نداری..سیستم بانکی فرق می کنه...علایم رانندگی و جاده ها فرق می کنن..غذاها فرق می کنه...نهو چشمت رو باز می کنی و با سطح عظیمی از اطلاعات جدید روبرو میشی که هضم کردن هر کدومشون کلی زمان می بره و به همه ی اینا زندگی با یه فرد جدید و زیر یک سقف رو هم اضافه کن. مشکل تو تنها اوردن پدر و مادرت به آمریکا نخواهد بود. در واقع می تونی اون رو اصلن مشکلی به حساب نیاری.
ولی یه امای بزرگ این جا وجود داره، آیا تو خودت برای این نغییر بزرگ آماده هستی.. نمی تونی بذاری ترس از این که چی می شه یا نمی شه فلجت کنه!
به نیمه ی پر لیوان نگاه کردن خیلی بهتره..تو نیمه ی پر لیوان می تونی زندگی جدیدی رو مزه کنی. بعضی وقتا که احساساتم قلمبه می شه ، به این فکر می کنم که تمام این آدمایی که تو طول روز می بینم- غیر سرخپوستا - همه شون از اجداد مهاجران بودند...این کشور رو مهاجرانی مثل من و تو از سراسر دنیا ساختند..هر کدومشون هم دلیلی برای ترک وطن اولش داشته..یکی برای کار، یکی به دلایل مذهبی و اون یکی به دلایل سیاسی و...
باید اینجا رو به چشم وطنت نگاه کنی تا بتونی توش زندگی کنی و ازش لذت ببری

(2012-08-07 ساعت 11:41)manoun نوشته:  

(2012-08-07 ساعت 07:46)Yas Banoo نوشته:  منم تقریبن همین برنامه ای که تو داشتی رو برای رفتن از ایران داشتم، در واقع به خاطر سختی گرفتن ویزا اصلن به آمریکا فکر نمی کردم. یه کشور اروپایی رو برای تجصیل مد نظر داشتم..حتی یه مدت هم رفتم برا تحصیل ولی بعد مسئله ی آمریکا و ازدواج پیش اومد.. هر کاری می کنی یادت نره که اولین مسئولیتی که در زندگی داری در قبال خودت هست ، هر کی تو زندگی یه مسیری داره، هر کی برای یه کاری به دنیا اومده..بعض وقتا راهمون از بقیه جدا می شه؛ هرچند به این معنا نیست که تا ابد بخوایم ازشون جدا بشیم. من بعد از یه سال و سه ماه برگشتم ایران برای یه تعطیلات سه هفته ای...عروسی تنها برادرم بود. خیلی ها بهم گفتن که نرم از ترس مسایلی که در آینده شاید برای ویزام پیش بیاد یا جنگ و این حرفا. ولی در نهایت تصمیم گرفتم برم. من نمی تونم و نمی خوام با ترس از اینکه چه چیزی شاید در آینده پیش بیاد، لذت زندگی در الان رو از دست بدم..نهایتش اینه که بخوان پرس و جو کنن که چرا برگشتم ایران..برگشتم که برگشتم، عروسی تنها برادم بوده..خانواده ام رو می خوام ببینم..فکر کردی مگه خودشون خانواده ندارن ، و فکر کردی واقعن نمی فهمن که کی داره بهشون راست می گه و کی دروغ
...خیلی حرفا اینجا زده شده..ببین از چه راهی می تونی آرامش خودت پیدا کنی..راه حل همیشه برای همه پی هست.

خیلی ممنون یاس عزیز. ممنونم از بابت تمام نکاتی که ذکر کردید. راستش مسوله اینه که با توجه به شرایطی که در کشور هست اما اصلا قصد نداشتم اینجا بمونم. دست کم برای مدتی. می خواستم برای ادامه ی تحصیل از اینجا برم و حالا بعدش چی می شد اونو هم بعدش میفهمیدم. منتها با این شرایطی که به وجود اومد دو موضوع کل اون برنامه ی من از خارج رفتن رو به هم ریخت. 1. اینکه من اصلا به آمریکا رفتن فکر نمیکردم به خاطر مسافت خیلی زیاد و هزینه ی بسیار بالای تحصیل برای دانشجویان بین المللی. 2. فکر نمیکردم با ازدواج کردن از اینجا برم. رفتنی که دیگه برگشتنی در کار نیست درش. راهی که بیفتی توش دیگه نمی تونی و یاد دست کم بهتره ازش بر نگردی.
مشکلی که من با دوری از پدر و مادر دارم یعنی در حدی که من دارم شاید ژنتیکی باشه! منظورم اینه که دوری برا همه سخته. این یه واقعیته. من اما دختر مادری هستم که بعد ازدواجش با اینکه تو یه شهر با مامانش بود مدت ها وقتی بیکار بوده می شسته گریه میکرده که مثلا من الان بیکارم بیچاره مامانم کلی کار داره حتما! حالا شما برید تا آخر حساس بودن مامان من رو. من خیلی خیلی خیلی بهتر از مامانم هستم در این مورد. اون خیلی حساسه و ترس من از اینکه نکنه مامانم از دوری من آسیبی ببینه. (چه جسمی چه روحی) برا همین هم دنبال عدد دقیقی برا مدت زمان دوری میگردم چون اینجوری آرومتر میشه.
در مورد نکاتی هم که گفتید همه رو 100 در صد قبول دارم. خیلی ممنون از اینکه گفتید. مسئله ی تغییر هم اینه که من 25 سالمه و دیگه بچه نیستم. در حال حاضر دارم با تمام توانم از دوران خوشان خوشان زندگی خداحافظی میکنم و آماده ی رو به رو شدن با زندگی واقعی پر مسئولیت میشم. که به قول روباه تو شازده کوچولو همیشه ی خدا یک پای بساطش لنگ هست!
این وسط نمی خوام اطرافیانم آسیب ببینن. حالا چه پدر و مادرم از دوری و چه نامزد از دست غر غر های من. (راستش آخرین کسی که بهش فکر میکنم خودم هستم. حالا این شاید خوب نباشه اما شرایط من فعلا این مدلی هست!)

(2012-08-07 ساعت 18:43)Yas Banoo نوشته:  [quote='manoun' pid='199262' dateline='1344323508']
[quote='Yas Banoo' pid='199211' dateline='1344309364']

منم تقریبن همین برنامه ای که تو داشتی رو برای رفتن از ایران داشتم، در واقع به خاطر سختی گرفتن ویزا اصلن به آمریکا فکر نمی کردم. یه کشور اروپایی رو برای تجصیل مد نظر داشتم..حتی یه مدت هم رفتم برا تحصیل ولی بعد مسئله ی آمریکا و ازدواج پیش اومد.. هر کاری می کنی یادت نره که اولین مسئولیتی که در زندگی داری در قبال خودت هست ، هر کی تو زندگی یه مسیری داره، هر کی برای یه کاری به دنیا اومده..بعض وقتا راهمون از بقیه جدا می شه؛ هرچند به این معنا نیست که تا ابد بخوایم ازشون جدا بشیم. من بعد از یه سال و سه ماه برگشتم ایران برای یه تعطیلات سه هفته ای...عروسی تنها برادرم بود. خیلی ها بهم گفتن که نرم از ترس مسایلی که در آینده شاید برای ویزام پیش بیاد یا جنگ و این حرفا. ولی در نهایت تصمیم گرفتم برم. من نمی تونم و نمی خوام با ترس از اینکه چه چیزی شاید در آینده پیش بیاد، لذت زندگی در الان رو از دست بدم..نهایتش اینه که بخوان پرس و جو کنن که چرا برگشتم ایران..برگشتم که برگشتم، عروسی تنها برادم بوده..خانواده ام رو می خوام ببینم..فکر کردی مگه خودشون خانواده ندارن ، و فکر کردی واقعن نمی فهمن که کی داره بهشون راست می گه و کی دروغ
...خیلی حرفا اینجا زده شده..ببین از چه راهی می تونی آرامش خودت پیدا کنی..راه حل همیشه برای همه پی هست.

(2012-08-07 ساعت 18:38)elahenadafy2 نوشته:  وای چقدر احساساست شبیه منه. منم هنوز نرفته کلی داغون شدم، وای به حال اینکه برم

(2012-08-07 ساعت 20:41)manoun نوشته:  

(2012-08-07 ساعت 18:43)Yas Banoo نوشته:  [quote='manoun' pid='199262' dateline='1344323508']
[quote='Yas Banoo' pid='199211' dateline='1344309364']

منم تقریبن همین برنامه ای که تو داشتی رو برای رفتن از ایران داشتم، در واقع به خاطر سختی گرفتن ویزا اصلن به آمریکا فکر نمی کردم. یه کشور اروپایی رو برای تجصیل مد نظر داشتم..حتی یه مدت هم رفتم برا تحصیل ولی بعد مسئله ی آمریکا و ازدواج پیش اومد.. هر کاری می کنی یادت نره که اولین مسئولیتی که در زندگی داری در قبال خودت هست ، هر کی تو زندگی یه مسیری داره، هر کی برای یه کاری به دنیا اومده..بعض وقتا راهمون از بقیه جدا می شه؛ هرچند به این معنا نیست که تا ابد بخوایم ازشون جدا بشیم. من بعد از یه سال و سه ماه برگشتم ایران برای یه تعطیلات سه هفته ای...عروسی تنها برادرم بود. خیلی ها بهم گفتن که نرم از ترس مسایلی که در آینده شاید برای ویزام پیش بیاد یا جنگ و این حرفا. ولی در نهایت تصمیم گرفتم برم. من نمی تونم و نمی خوام با ترس از اینکه چه چیزی شاید در آینده پیش بیاد، لذت زندگی در الان رو از دست بدم..نهایتش اینه که بخوان پرس و جو کنن که چرا برگشتم ایران..برگشتم که برگشتم، عروسی تنها برادم بوده..خانواده ام رو می خوام ببینم..فکر کردی مگه خودشون خانواده ندارن ، و فکر کردی واقعن نمی فهمن که کی داره بهشون راست می گه و کی دروغ
...خیلی حرفا اینجا زده شده..ببین از چه راهی می تونی آرامش خودت پیدا کنی..راه حل همیشه برای همه پی هست.

چشم حتما. تمام تلاشم رو میکنم که یه راه حلی پیدا کنم.

---

(2012-08-07 ساعت 18:38)elahenadafy2 نوشته:  وای چقدر احساساست شبیه منه. منم هنوز نرفته کلی داغون شدم، وای به حال اینکه برم

همینو بگو. راستشو بخوای من بزودی میرم پیش روانشناسی که از قبل میشناسمش اگه چیز به درد بخوری بهم گفت حتما میام اینجا مینویسم چون همونطور که راهنمایی بچه ها راجع به مراحل اداری به درد آدم میخوره شاید راهنمایی های روحی هم موثر باشه.

(2012-08-03 ساعت 21:39)rs232 نوشته:  دوستان خوبم. می دانم که به خاطر نوشته ام از من ناراحت شدید. ولی واقعیت این است که من دلم نمی خواهد که شما چیزهایی که من تجربه کرده ام را تجربه کنید حتی اگر نوشته ام ناراحت کننده و آزاردهنده باشد. من آخر این راه هستم و شما هنور اول راه هستید. ازدواج کردن با یک فردی که پاسپورت امریکایی دارد مشکلات خاص خودش را دارد. ازدواج من پس از ده سال به شکست خورد ولی لااقل مهاجرت کردم. من هم اصلا دلم نمی خواست جدا شوم و حتی می خواستم برگردم ولی این دیوار از اول کج بود و هر چه زمان می گذشت کج بودن آن بیشتر نمایان می شد. من هم یادم رفته بود که اصلا پاسپورت امریکایی در میان است و فقط برای عشق و علاقه زندگی می کردم و تا هفت سال هم در ایران زندگی کردیم. ولی بعدها که خودم و زندگی خودم را تجزیه و تحلیل کردم متوجه شدم که این طورها هم که من فکر می کردم نبوده است. اگر نطفه و ذهنیت آمدن به امریکا از بچگی در من شکل نگرفته بود اصلا مسیر زندگی من از اول می توانست متفاوت باشد. به هر حال من از اینکه نوشتید مورد شما متفاوت است و فرق می کند نه تنها ناراحت نیستم بلکه خیلی هم خوشحال هستم که آمدن به امریکا هیچ تاثیری در انتخاب شما نداشته است.
متاسفانه من به غیر از خودم موارد بسیار زیادی دیده ام که از این طریق به امریکا آمده اند و به مشکل خانوادگی برخورده اند. آنها به خاطر این که من این تجربه را گذرانده ام با من تماس می گیرند و راهنمایی می خواهند. دیگر نمی دانند که خودم هم در این ماجرا وا مانده ام و کمکی از دست من بر نمی آید. بیشتر آنها یا کاربران همین سایت بوده اند که نوشته های پرشور آنها در پست های قدیمی موجود است و یا خواننده وبلاگ من بوده اند. متاسفانه حجب و حیا و یا ترس از آبرو هم اجازه نمی دهد که آنها بیایند و ماجراهای خودشان در چند سال گذشته که پایشان به امریکا رسیده است را به طور شفاف بنویسند. برای همین من اصولا نسبت به این نوع ازدواج بدبین شده ام مگر این که آمدن به امریکا مد نظر باشد. ولی شاید بسیار آدم های زیادی هم باشند که به مشکل بر نمی خورند و کاری هم با من ندارند! به هر حال آرزو می کنم که همه شما هم از همان دسته از کسانی باشید که با آگاهی از مشکلات و با چشمان باز تمام این سختی ها را پشت سر بگذارید و پس از مدتی به یک زندگی شیرین و دلخواه خودتان دست پیدا کنید.