(2015-05-04 ساعت 05:40)elnaz.sh نوشته:  پروردگارا سپاس سپاس سپاس
........................................................................................................................
دوستانم برادرم و مرا به گونه ای قرار ده که در زمان اعلام نتایج لاتاری 2016 به پشتوانه شانس الهی که به ما عطا کردی از برندگان خوش شانس باشیم و در راهی گام برداریم که داشتنش جزء با خواست و لطف بی کران و لایزالت امکان پذیر نخواهد شد.

(2015-05-04 ساعت 00:35)alhagh نوشته:  سلام دوستان
واقعاً دوست دارم بدونم چقدر براتون مهمه این قبول شدنه؟
من الان 4 ساله که دارم امتحان می کنم! به قول دوستان نو پام!

همش به خودم میگم اگه نشد باز سال دیگه امتحان می کنم؟
سر سی سالگی و هزار فکر که زندگیمو بالاخره کجا می خوام بسازم؟

نظرتون؟؟

(2015-05-04 ساعت 06:17)renausa نوشته:  من خاطره خودم از قبولی رو بگم. از 2008 ثبت نام میکردم ولی بدون نتیجه بود تا 2013. یادمه از سر کار اومده بودم و خسته. یکی دو بار چک کردم دیدم وارد سایت نمیشه. امیدی هم نداشتم قبول بشم. واسه کانادا اقدام کرده بودم و تقریبا اونور هم داشت همه چی خوب پیش میرفت. رفتم خوابیدم و گفتم امسال هم مثل سالهای قبل. تازه تازه وارد خواب عمیق میشدم که با صدای جیغ همسرم از خواب پریدم. فکر کنم از ترس تا سقف جهیدم. بالاخره قرعه به نام ما هم افتاد و کیس نامبر هم زیر 30.

(2015-05-04 ساعت 01:53)someonelikeyou نوشته:  سفرنامه......
الان که این پست رو مینویسم دوروزه که تعطیلات تموم شده و ما برگشتیم سرکار
حدود یه هفته قبل از کریسمس یه دختر ایرونی با خط at&t بهم زنگ زد که بهترین اتفاق این مدت بود بعلهههه پیچک بود که از میامی زنگ میزد خیلی تلاش کردم که مخشو بزنم بیاد سیاتل زندگی کنه ولی عشق میامی داشت مام گفتیم ایشالا خوشبخت بشی خواهر راستش خجالت کشیدم که اون زنگ زد چون تو کل این هف هشت ماه دو بار با هم حرف زده بودیم ولی خداروشکر صداش خیلی خوشحال و پولدار بود
و در کمال ناباوری من و استخان و سر جهازیامونو دعوت کرد که تعطیلات بریم خونش و خب کور از خدا چی میخاد ؟؟؟
منم زیاد تعرف نکردم که نکنه نظرش برگرده و دعوتشو پس بگیره و این شد به استخان گفتم برو روغن و آب رادیات ماشینو چک کن میخایم بریم فلوریدا و خودم خواستم برم زنگ بزنم به دخترا که ساکشونو ببندن که یهو دیدم استخان داره گچ دیوارو با دندوناش میکنه
اولش فکر کردم از خوشحالیه که میخایم بریم مسافرت ولی بعدش که موهای سرشو کند فهمیدم عصبانیه
خب من چه بدونم از سیاتل تا میامی چقد راهه با ماشین واقعن این طرز برخورد استخان در شان یه آدم گرین کارتی نیس
و این شد که نفری ۸۲۶ دلار بابت بلیط دو سره از سیاتل به میامی دادیم و با هواپیمر رفتیم ولی بازم به نظرم میشد با ماشین بریم چون چهار نفر بودیم شیفتی رانندگی میکردم نهایتش سی و هفت ساعت تو راه بودیم ولی خب اون سه نفر جور دیگه فکر میکردن

میامی..... خدایی قشنگ بود آب و هواش مث کیش بود ولی خیلی سر سبز تر و پر از نخل های بلند
و چقد کوبایی داشت و چقد مرداش پیرهنای گل گلی تنشون بود مث بامشاد
آقا خلاصه ما از فرودگاه رفتیم به آدرسی که پیچک اس ام س کرده بود و اینم بگم دروغه که میگن آمریکاییا غیرت ندارن چون توی فرودگاه سیاتل سارا دور از چشم استخان و پنی باهام دعوا کرد که این دختره چرا اینقد با تو صمیمیه که به گوشی تو زنگ زده .. تو ایران چی بین شما بوده منم هرچی فکر کردم که چطور توضیح بدم جریان مهاجرسرا چیه و ما چه له له اس واسه کشور اینا زدیم تا اومدیم غرور ملیم اجازه نداد بگم فقط گفتم همکلاسیم بوده
بگذریم آقا ما به آدرس که رسیدیم فکمون افتاد.....
تا اینجا باشه بقیش واسه فردا شب خوش