(2011-10-10 ساعت 22:40)sindrella نوشته: ممنون از پاسخ شما دوست عزیز
ولی ممنون می شم اگه راه حل و یا راه کاری بنا به تجربیات شما هست به بنده هم منتقل کنید
بازم از شما ممنونم
ببین دوست عزیز! متاسفانه یا خوشبختانه اکثریت مهاجرین رو به اینجا افرادی مشابه شما که منم جزو اونا هستم تشکیل میده که یکی از دلایلش هم عدم پذیرش مدارک ایرانی و حتی سابقه کار ایرانی هست چون به استعلامها و کیفیت کار انجام شده در ایران اعتمادی ندارن. نتیجه اش هم اینه که ماها که میاییم اینجا باید از صفر (؟؟) نه خیر از زیر صفر شروع کنیم چون خود آمریکایی ها الان بعلت رکود اقتصادی, خیلیهاشون از پستهای بالا سقوط میکنن پایین (مثلا بعلت ورشکستگی شرکتشون یا رقابت بازار کار و ...) و از صفر شروع میکنن. ما که خارجی هستیم دیگه حسابمون مشخصه.
اینجا هم که اومدین (اومدیم) باید اول خرج یکسال زندگی بدون کار کردن رو داشته باشین وگرنه بجز احتمال بی خانمان شدن, حداقل زیر فشار استرس اون خورد خواهید شد. تو این یکسال هم بجز سه ماه اول که تقریبا هیچ کاری نمیشه کرد, باید به فکر گذراندن یکی دو دوره مرتبط باشین که نهایتا به استخدام شما ختم بشه, و اگه در انتخاب دوره و تواناییهای خودتون و بازار کار اشتباه کنین که دیگه باختین. مثلا میتونین برای دوره سکیوریتی غیرمسلح و بعد مسلح و بعد دوره های تکمیلی اون ثبت نام کنین و مدارک رو بگیرین و دنبال کار بگردین. اولین کار که بسیار سخت خواهد بود, اگه شانس بیارین و جای توریستی باشین, ممکنه در های سیزن و شلوغی توریستها یک کار نیمه وقت موقت گیرتون بیاد که شما رو وارد بازار کار کنه و کارفرمای بعدی بتونه استعلام شما رو از کارفرمای اول بگیره. ولی فراموش نکنین که بعلت رکود اقتصادی, بعنوان یک خارجی در وهله اول و یک خاورمیانه ای در وهله دوم و یک ایرانی در وهله سوم, آخرین فردی هستین که مسولین استخدام ممکنه به رزومه شما برای یک شغل نگاه کنن. ممکنه بگین این تبعیضه و آمریکا تبعیض غیرقانونی هست. خود دانید! وقتی قانونی اینجا میتونن تو فرم استخدام حتی نژاد و رنگ پوست شما رو هم بپرسن, چطور ممکنه که نتونن قانونی شما رو بعنوان فرد آخر در نظر بگیرن؟
(البته خداییش سیاست دولت آمریکا اینی نیست که الان کارفرماها و هیومن ریسورس های شرکتها دارن انجام میدن ولی اصل آزادی بیان و نمیدونم دمکراسی و بازار آزاد و سیستم سرمایه داری اینا رو هم داره و دولت نمیتونه دخالت کنه)
در مورد کارهای کژوال و دم دستی و هند تو ماوث هم متاسفانه ما خیلی خیالات میکنیم. اولا تو جاهای خوب مثل فروشگاههای با اصل و نصب و با استاندارد بالا که خود سیتیزن ها خودشون دست کله میشکنن که حتی پارت تایم کار پیدا کنن. جاهای دیگه هم که شرایط کار واقعا سخته و دقیقا عین آمار میخوان برای هر ثانیه ای که به شما پول میدن ازتون کار بکشن. کارفرماها میگن که الکی که نیست! ساعتی 8 دولار پول میدیم!
برای مثال همین دیروز دقت کردم که تو یک شعبه کی اف سی, فقط سه تا دختر خانم ریزه میزه کار میکردن. یعنی اینکه این سه نفر هم در پایین آوردن مواد اولیه از کامیون کمک میکردن, باید غذا تهیه میکردن و نظافت کل آشپزخانه و سالن و توالت ها رو میکردن و در عین حال ضمن تحویل غذا به مشتری ها, به درایو ثرو (تحویل غذا از گیشه به مشتری های توی ماشین) هم جواب بدن. همین یکی از دلایلی هست که اینجا کار پاره وقت خیلی زیاد و مده چون با این کیفیت کار, هر کسی ممکنه نتونه هشت ساعت کامل سر کار هر روز دوام بیاره.
قدرت بدنی و سرعت عمل هم که حرف اول رو میزنه. توی اکثر استخدامها مینویسن که اینجا Fast Paced هست یعنی سیم ثانیه باید کار انجام بشه. استراحت هم بی استراحت. آسیب رسوندن به کمر بسیار معموله و خیلی باید مواظب باشین چون هر استخدامی به معنی داشتن بیمه درمانی و بازنشستگی نیست و ممکنه کل درامدتون رو در چند ماه یکجا مجبور باشین خرج کمرتون و عکسبرداری و اینا بکنین که آخرشم اون کمر واسه آدم کمر نمیشه.
خلاصه اینجوری هاست... از ما گفتن. حالا کاری ندارم که بیشتر دوستانی که میان اینجا در مورد وضعیت شغلی خودشون سوال میکنن, نه لاتاری قبول شدن و نه امکان اومدن به اینجا رو دارن ولی خواستم اینا رو گفته باشم که زیاد هم دلشون نسوزه که چرا لاتاری برنده نمیشن!!