2011-10-14 ساعت 17:52
(2011-04-26 ساعت 05:26)rs232 نوشته: این تاپیک پر شده است از سوالهایی که بی جواب مانده اند. در واقع هیچ کسی هم نمی تواند بگوید که مثلا حتی برای یک مهندس کامپیوتر در امریکا کار پیدا می شود و یا کار پیدا نمی شود. ولی من می توانم به طور کلی بگویم که اگر زبان انگلیسی شما در سطح عالی نیست هیچ انتظاری برای شغل متناسب با تحصیلات و رشته تحصیلی و یا موقعیت کاری خود در امریکا نداشته باشید. چه مهندس کامپیوتر باشید و چه روانشناس و چه نفت و برق و مکانیک. حتی اگر زبان انگلیسی شما در سطح عالی است, باید به مدت لااقل چند سال در سطح پایین تر از شغل مورد نظر خودتان کار کنید تا با امریکا به طور کامل آشنا شوید. مثلا من که ده سال در ایران سابقه کار مدیریت یک بخش را داشتم در امریکا از تکنسینی شروع کردم و هنوز هم پس از پنج سال زندگی در امریکا تا مدت ها هیچ انتظاری برای مدیر یک بخش شدن را ندارم و اگر هم پیشنهاد کنند قبول نمی کنم چون می دانم که مدیریت در امریکا از من بر نمی آید. بنابراین گرچه شرایط زندگی من بسیار بهتر از ایران است ولی موقعیت شغلی من حداقل دو یا سه پله نزول کرده است که گهگاهی هم آزار دهنده است.
بنابراین دوستان عزیز, اول از همه زبان انگلیسی را جدی بگیرید و دوم اینکه منتظر کار پایین تر از انتظارتان باشید و سوم این که اگر در توانتان است برای ادامه تحصیل در امریکا برنامه ریزی کنید زیرا به شما کمک می کند که زبانتان بهتر شود و آینده کاری بهتری داشته باشید.
آنهایی که به یک زبان برنامه نویسی کامپیوتر و یا شبکه و یا حتی تعمیر و نصب کامپیوتر تسلط دارند هم می توانند با کمی شانس یک شغل تکنسینی پیدا کنند چون برنامه نویس و تکنسین کامپیوتر مثل مرده شور می ماند و در هر صنعتی مورد نیاز است.
سلمانی به طور متوسط ساعتی ده دلار دستمزد می گیرد و الآن دیگر بازار کار خوبی ندارد چون مردم وضع مالیشان خوب نیست و دیر به دیر به آرایشگاه می روند. در مجموع در حال حاضر این شغل درآمد راضی کننده ای در امریکا ندارد مگر اینکه شرایط ویژه ای داشته باشد.
حسابداری در امریکا بسیار با ایران فرق می کند و شما حتما باید در دانشگاه درس بخوانید تا اجازه کار پیدا کنید. یکی از آشنایان دور ما که یکی از حسابداران خبره با بیست سال سابقه کار در ایران بود ده سال پیش به امریکا آمد و مجبور شد که به کار ساختمانی بپردازد. فروش ماشین و خدمات بازرگانی هم نیاز به زبان انگلیسی خوبی دارد تا بتوانید به راحتی مخ خریدار را تلیت کنید.
صنایع نفت, پالایشگاه, کشتیرانی و سازه های مکانیکی و برق فشار قوی و ژنراتور و مهندسی سازه و سدسازی و پل سازی کمی مشکل زا است. زیرا صنایعی که در این زمینه ها کار می کنند چند سالی است که تعداد بسیار زیادی را از کار برکنار کرده اند که بسیاری از آنها تجارب و تحصیلات زیادی در امریکا دارند و اگر بخواهند کسی را استخدام کنند متقاضی امریکایی در این زمینه ها فراوان است. البته نه اینکه مایوس شوید ولی واقعا پیدا کردن کار مرتبط در این زمینه ها در حال حاضر مشکل است.
آشپزی و امور مربوط به شکم بد نیست و اگر سابقه و مهارت شما خوب باشد احتمالا کار برای شما وجود دارد. باز کردن بقالی و یا هر فروشگاه دیگر در امریکا سخت است و اگر تازه مهاجر هستید فکر باز کردن یک بیزینس را از سر خودتان دور کنید و اجازه دهید که چند سال از ورودتان بگذرد و بعد در این زمینه فکر کنید. بعضی از دوستان می گویند که می رویم امریکا و فلان بیزینس را باز می کنیم و پول در می آوریم ولی از من می شنوید این فکرها بیهوده است و وقت و انرژی و یا احیانا پول خودتان را تلف نکنید.
رشته های محض مثل ریاضی محض و اقتصاد محض و آمار برای این خوب است که در امریکا تا مقطع دکتری ادامه تحصیل دهید و بعد دنبال کار بگردید. زیرا پیدا کردن کار در این زمینه ها دشوار است مگر معلمی باشد که بعید است در شروع مهاجرت شرایط آن را داشته باشید.
کارهای هنری و خطاطی و نقاشی و هنرپیشگی هم که دیگر مشخص است و اگر معروف باشید شاید آبی از آن برایتان گرم شود.
بیولوژی و ژنتیک و مامایی و پرستاری و هر گونه شغل مرتبط با پزشکی هم در امریکا خوب است ولی به شرط اینکه مدارک شما مورد تایید ایالت مربوطه باشد اگرنه باید دوره های مخصوصی را بگذرانید و در امتحانات قبول شوید که بتوانید کار کنید.
رشته زبان انگلیسی هم خوب است برای حرف زدن در امریکا ولی تحصیل کردگان این رشته باید به فکر یک حرفه برای خوشان در امریکا باشند.
با سلام
من سیتیزن هستم چون در اونجا دنیا اومده ام. اما به دلایلی تا یک و نیم سال پیش که یک ماه در آمریکا موندم، به اونجا نرفتم. در حال حاضر کارهای اقامت همسرم تا مرز تعیین وقت مصاحبه پیش رفته و ایشون تا 20 روز دیگه میره برای مصاحبه. الان هم که در خدمت شما هستم تهرانم و انشا الله یک هفته دیگه میرم به آمریکا.
قصدم از تعریف این قضایا شناخت دوستان نسبت به وضعیتی هست که من دارم.
وقتی تصمیم گرفتم برای مهاجرت به ینگه دنیا. اول همونطوری که گفتم رفتم به آمریکا برای یه دوره آزمایشی یک ماهه و ببینم که اونجا وضع زندگی چطوره و آیا اصلاً من می تونم اونجا زندگی کنم (شرایط فرهنگی و اجتماعی منظورمه) برای شروع پیش یکی از فامیل های مادرم رفتم. دوست عزیزی که گفته بود به ایرانی ها اونجا اعتماد 100 در صد نکنید، تا حدود زیادی موافقم البته این رو هم در نظر بگیرید که استثنا هم هست. اون هم نه کم. بستگی به شناختی داره که شما از اون شخص دارید. اگر طرف رو توی عمرتون ندیده اید و یا مثل من فقط 4 ، 5 ساعت اون هم در ایران دیده اید، اعتماد به اون و انتظار از اون برای یافتن شغل برای شما ریسک بالایی داره. اگر هم طرف رو می شناسید که باز هم اخلاق سرمایه داری شاید حکم کنه که اون طرف طور دیگه ای با شما برخورد کنه و اصطلاحاً رفتارش با شما طوری نباشه که شما انتظارش رو داشتید. من خیلی شنیده ام که حتی اقوام درجه یک مثل دایی و عمو و ...، یک نفر رو که خویشاوندشون محسوب می شده و اونطور که ما از دایی و خاله و عمه و عمو هامون و فرزندانشون انتظار کمک داریم، کمک نکردند. این رو من خودم در آمریکا تجربه کرده ام و بیشتر از 12 روز منزل فامیل (پسر دایی ) مادرم نتونستم بمونم. علت اصلی اش هم بر میگرده به تفاوت های اجتماعی، فرهنگی بین ایران شرقی و آمریکای غربی که اکثر فرزندان به قولی 18 سالشون که شد میرند سیِ خودشون. مضاف بر اینکه حریم شخصی اونها شاید اجازه زندگی مشترک شما با اونها رو نده و همچنین اگر شما با اونها زندگی نکنید شاید اون بنده خدا زیاد وقت نداشته باشه که به شما کمک کنه و گرفتار زندگی خودش باشه. به هر جهت متاسفانه توی جامعه ایرانی ها هم کسانی پیدا میشند که اگر بدونن شما تازه واردید و مخصوصاً مقداری پول با خودتون دارید، اصطلاحاً براتون نقشه می کشند که یه جوری شما رو اصطلاحاً تیغ بزنند. و یا سو استفاده ارتون بکنند. یا سرابی پیش چشمتون ترسیم بکنند. پس تا می تونید روی پای خودتون بایستید و برای خودتون زندگی کنید. مگر اینکه کسی رو که بهش اعتماد می کنید واقعاً بشناسید و بهش اعتماد کنید. این فامیل ما روز آخر که من داشتم به ایران می اومدم با زبون بی زبونی به من گفت که مقداری پول به من که به برای انجام کارهای اداری ات یا خرید و ... وقت گذاشتم بده. تازه قرار بود کو اسپاسر همسرم هم بشه که دوباره گفت 20 هزار دلار بده. نمی خوام قصه زندگی ام رو تعریف کنم ولی بالاخره اینها واقعیت هست. نباید بترسید و با توکل به خدا جلو برید. شما خدا بهترین دوست رو دارید. ولی تلاش و انتخاب درست هم از علت های مادی پیش روی شماست.
در مورد کار من با اکثر گفته های آقا آرش که قبلا هم از طریق وبلاگشون می شناختمشون موافقم. مسلمه شما در ماههای اول مشکل ارتباط برقرار کردن با بقیه آدمهای اون کشور رور دارید. حالا کار در محیط انگلیسی زبان مثل این می مونه که شما که در ایران شغلی داشته اید باید زبان فارسی رو ثلیث صحبت کنید وگرنه عدم توانایی در برقرار کردن ارتباط با دیگران نمی تونه به درد کارفرماتون بخوره. اونجا هم مثل ایران نیست یا مثل ایران خودرو که من کار می کردم ، فک و فامیل و همشهری های مدیر انتصابی بیان توی اون شرکت و دور هم باشند. رمز پیشرفت اونها شایسته سالاری اشون هست. کارت رو نخوان کار بهت نمی دند.
به هر حال من هم مثل شما دوستان میام آمریکا. اول نگرشم این بود که کار به درد من بیشتر میخوره برای همین از ایران با آدرس و شماره تلقن آمریکا شروع کردم به ارسال رزومه به craglist. کارهای لینگوییست و مترجم که برای ارتش و شرکت های امنیتی رو هست رو هم چک کردم. منجمله آموزشگاههای زبان فارسی که بیشتر توی کالیفرنیا پیدا میشه. ولی اونها ازتون Security clearance میخوان. تازه احتمال اینکه چون جز ارتش آمریکا هستید به افغانستان و عراق هم به عنوان مترجم اعزام کنند هست مضاف بر اینکه یه دوره نظامی رو هم در پایگاههای ویرجینیا باید بگذرونید. تازه شاید هم ایران بیایید دیگه بله دیگه ... آموزش زبان فارسی هم اونجا به درد کی میخوره جز ایرانی های اونجا و فرزندانشون.
به هر حال من هم با همه بیم ها و امیدها و خوف و رجا ها عزمم رو جزم کردم و با اطلاعات خوبی که از این مهاجرسرا به دست آورده ام انشاالله اونجا زندگی می کنم.
این رو هم بگم موقعی که من در شارلوت (کارولینای شمالی) بودم، یه روز برای ساندویچ خوردن رفتم به ساندویچی به نام برگر کینگ یا کینگ برگر. همه پرسنل سیاه پوست بودند. گفتم کاری اینجا برای من هست که انجام بدم. دختری که پشت پیشخوان بود چنان نگاهی به من کرد که من فکر کردم کم اونجا اومدم و اونها رو تهدید کردم. بعد دیدم که روی پوستر اونجا یه آدرسی برای career ها گذاشتند و راهم رو کشیدم رفتم.
کلا اگر پول زیاد دارید برای خرید فرنچایز (برند های معروف مثل مک دونالد و ...) و equipment و مکان مورد نظر ، بیزینس خوبیه. خرید پمپ بنزین که اون مغازه داخل پمپ بیشتر هزینه ها رو پوشش میده و درآمد داره خوبه. کلا self employment خیلی خوبه که اونهم به چند سال کار و تجربه در اون حرفه بخصوص و سرمایه نیاز داره.
من برعکس برخی دوستان که فضای کامنت هاشون بیشتر نا امید کننده بود، نمی خوام نا امیدتون کنم. ولی می خوام یه اصل کلی رو در خلاصه حرفهام بگم.من سیتیزن هستم چون در اونجا دنیا اومده ام. اما به دلایلی تا یک و نیم سال پیش که یک ماه در آمریکا موندم، به اونجا نرفتم. در حال حاضر کارهای اقامت همسرم تا مرز تعیین وقت مصاحبه پیش رفته و ایشون تا 20 روز دیگه میره برای مصاحبه. الان هم که در خدمت شما هستم تهرانم و انشا الله یک هفته دیگه میرم به آمریکا.
قصدم از تعریف این قضایا شناخت دوستان نسبت به وضعیتی هست که من دارم.
وقتی تصمیم گرفتم برای مهاجرت به ینگه دنیا. اول همونطوری که گفتم رفتم به آمریکا برای یه دوره آزمایشی یک ماهه و ببینم که اونجا وضع زندگی چطوره و آیا اصلاً من می تونم اونجا زندگی کنم (شرایط فرهنگی و اجتماعی منظورمه) برای شروع پیش یکی از فامیل های مادرم رفتم. دوست عزیزی که گفته بود به ایرانی ها اونجا اعتماد 100 در صد نکنید، تا حدود زیادی موافقم البته این رو هم در نظر بگیرید که استثنا هم هست. اون هم نه کم. بستگی به شناختی داره که شما از اون شخص دارید. اگر طرف رو توی عمرتون ندیده اید و یا مثل من فقط 4 ، 5 ساعت اون هم در ایران دیده اید، اعتماد به اون و انتظار از اون برای یافتن شغل برای شما ریسک بالایی داره. اگر هم طرف رو می شناسید که باز هم اخلاق سرمایه داری شاید حکم کنه که اون طرف طور دیگه ای با شما برخورد کنه و اصطلاحاً رفتارش با شما طوری نباشه که شما انتظارش رو داشتید. من خیلی شنیده ام که حتی اقوام درجه یک مثل دایی و عمو و ...، یک نفر رو که خویشاوندشون محسوب می شده و اونطور که ما از دایی و خاله و عمه و عمو هامون و فرزندانشون انتظار کمک داریم، کمک نکردند. این رو من خودم در آمریکا تجربه کرده ام و بیشتر از 12 روز منزل فامیل (پسر دایی ) مادرم نتونستم بمونم. علت اصلی اش هم بر میگرده به تفاوت های اجتماعی، فرهنگی بین ایران شرقی و آمریکای غربی که اکثر فرزندان به قولی 18 سالشون که شد میرند سیِ خودشون. مضاف بر اینکه حریم شخصی اونها شاید اجازه زندگی مشترک شما با اونها رو نده و همچنین اگر شما با اونها زندگی نکنید شاید اون بنده خدا زیاد وقت نداشته باشه که به شما کمک کنه و گرفتار زندگی خودش باشه. به هر جهت متاسفانه توی جامعه ایرانی ها هم کسانی پیدا میشند که اگر بدونن شما تازه واردید و مخصوصاً مقداری پول با خودتون دارید، اصطلاحاً براتون نقشه می کشند که یه جوری شما رو اصطلاحاً تیغ بزنند. و یا سو استفاده ارتون بکنند. یا سرابی پیش چشمتون ترسیم بکنند. پس تا می تونید روی پای خودتون بایستید و برای خودتون زندگی کنید. مگر اینکه کسی رو که بهش اعتماد می کنید واقعاً بشناسید و بهش اعتماد کنید. این فامیل ما روز آخر که من داشتم به ایران می اومدم با زبون بی زبونی به من گفت که مقداری پول به من که به برای انجام کارهای اداری ات یا خرید و ... وقت گذاشتم بده. تازه قرار بود کو اسپاسر همسرم هم بشه که دوباره گفت 20 هزار دلار بده. نمی خوام قصه زندگی ام رو تعریف کنم ولی بالاخره اینها واقعیت هست. نباید بترسید و با توکل به خدا جلو برید. شما خدا بهترین دوست رو دارید. ولی تلاش و انتخاب درست هم از علت های مادی پیش روی شماست.
در مورد کار من با اکثر گفته های آقا آرش که قبلا هم از طریق وبلاگشون می شناختمشون موافقم. مسلمه شما در ماههای اول مشکل ارتباط برقرار کردن با بقیه آدمهای اون کشور رور دارید. حالا کار در محیط انگلیسی زبان مثل این می مونه که شما که در ایران شغلی داشته اید باید زبان فارسی رو ثلیث صحبت کنید وگرنه عدم توانایی در برقرار کردن ارتباط با دیگران نمی تونه به درد کارفرماتون بخوره. اونجا هم مثل ایران نیست یا مثل ایران خودرو که من کار می کردم ، فک و فامیل و همشهری های مدیر انتصابی بیان توی اون شرکت و دور هم باشند. رمز پیشرفت اونها شایسته سالاری اشون هست. کارت رو نخوان کار بهت نمی دند.
به هر حال من هم مثل شما دوستان میام آمریکا. اول نگرشم این بود که کار به درد من بیشتر میخوره برای همین از ایران با آدرس و شماره تلقن آمریکا شروع کردم به ارسال رزومه به craglist. کارهای لینگوییست و مترجم که برای ارتش و شرکت های امنیتی رو هست رو هم چک کردم. منجمله آموزشگاههای زبان فارسی که بیشتر توی کالیفرنیا پیدا میشه. ولی اونها ازتون Security clearance میخوان. تازه احتمال اینکه چون جز ارتش آمریکا هستید به افغانستان و عراق هم به عنوان مترجم اعزام کنند هست مضاف بر اینکه یه دوره نظامی رو هم در پایگاههای ویرجینیا باید بگذرونید. تازه شاید هم ایران بیایید دیگه بله دیگه ... آموزش زبان فارسی هم اونجا به درد کی میخوره جز ایرانی های اونجا و فرزندانشون.
به هر حال من هم با همه بیم ها و امیدها و خوف و رجا ها عزمم رو جزم کردم و با اطلاعات خوبی که از این مهاجرسرا به دست آورده ام انشاالله اونجا زندگی می کنم.
این رو هم بگم موقعی که من در شارلوت (کارولینای شمالی) بودم، یه روز برای ساندویچ خوردن رفتم به ساندویچی به نام برگر کینگ یا کینگ برگر. همه پرسنل سیاه پوست بودند. گفتم کاری اینجا برای من هست که انجام بدم. دختری که پشت پیشخوان بود چنان نگاهی به من کرد که من فکر کردم کم اونجا اومدم و اونها رو تهدید کردم. بعد دیدم که روی پوستر اونجا یه آدرسی برای career ها گذاشتند و راهم رو کشیدم رفتم.
کلا اگر پول زیاد دارید برای خرید فرنچایز (برند های معروف مثل مک دونالد و ...) و equipment و مکان مورد نظر ، بیزینس خوبیه. خرید پمپ بنزین که اون مغازه داخل پمپ بیشتر هزینه ها رو پوشش میده و درآمد داره خوبه. کلا self employment خیلی خوبه که اونهم به چند سال کار و تجربه در اون حرفه بخصوص و سرمایه نیاز داره.
دوستانی که مثل من از برخی مسایل در داخل ایران دل آزرده هستند و تصمیم سفر به ینگه دنیا برای زندگی بهتر رو گرفته اند از هیچ چیز بیم نداشته باشند و همه امیدشون به خدا باشه که اون همه جا هست و قدرتی مافوق بشر که قدرتمندترین مادی شون آمریکا هست داره. والسلام. با آرزوی موفقیت برای همه دوستان.