2012-01-10 ساعت 06:32
(2012-01-04 ساعت 12:46)bardia55 نوشته: سلام من یه سوالی داشتم
میخواستم بدونم برای کار در نیروهای نظامی یا به طور مشخص پلیس باید چه شرایطی داشته باشیم و اصلا ما رو استخدام میکنن
بردیا جان
دوست من, به نظر میرسه که کماکان ایران هستین و حدس میزنین که با این روشها بشه به آمریکا مهاجرت کرد. برادر من, با این روشها نمیشه که هیچ تازه شما اگه مهاجر هم باشین یعنی از طریق دیگه ای گرین کارت گرفته باشین, داستان به قرار زیر خواهد بید!
1
- پلیس: معمولا زیر مجموعه شهرداری های هر شهر و روستا هستن. حقوقشونم شهرداری میده. متقاضی باید حداقل دو سال به کالج رفته باشه و در رشته های علوم جنایی و پلیس و اینا تحصیل کرده باشه. توانایی بدنی باید عالی باشه و زبان هم حتما فول. جنوب آمریکا باشین که جاهای خوب اسپانیولی هم بلد نباشین معمولا از خیل متقاضیان در رقابت عقب خواهید موند. استخدام هم عین استخدام توی شرکتهاست و دولتی نیست. آگهی میده شهرداری, امتحان میگیره, قبول شدین قرارداد میبنده چند ساله و اگه هم به هر دلیلی خوششون نیومد میتونه اخراج کنه. این یعنی سر پیری باید با درجه گروهبانی و استواری در به در تو روزنامه ها و سایتها بگردین ببینین که کدوم شهر و روستا استخدام پلیس داره که بلکه به خاطر تجربه قبلیتون استخدامتون کنن. بحث خطر کار هم که خودتون در جریان هستین. همه خلافکارها اینجا اسلحه دارن. اعدام هم که زیاد همه گیر نیست, ماشالا دست به هفت تیر خلافکارها هم بد نیست! جان سالم به درد ببرین و کارتون خیلی خوب باشه به درجه شریفی میرسین. اینجا مثل ایران پلیس راهنمایی و مواد مخدر و فلان و فلان هم نداریم. همه پلیسها همه چی میدونن! هم دزد میگیرن هم ماشینها رو جریمه میکنن و کارهای دیگه. خلاصه خیلی باید آدم کار درست باشه که این همه قوانین پیچیده اجتماعی و راهنمایی رانندگی و ایمنی و قضایی رو یکجا بدونه و بهش عمل کنه.
2- ارتش/نیروی هوایی/نیروی دریایی: نیروی دریایی که خواستار زیاد داره و معمولا استخدامش خیلی سخته. نیروی هوایی هم کمی راحتتر از اون. ارتش هم راحتتره ولی خوب شرایطش رو بهتر از من میدونین که چطور خواهد بود.
کلا اونایی که دانشگاه افسری میرن (مثلا وست پوینت ویرجینیا و غیره) در نظام افسر میشن و زندگی تامین و امنیت شغلی بهتری دارن اما اونایی که امکان رفتن به دانشگاه افسری رو به مدت چهار سال ندارن, میرن انلیست میشن یا همون سرباز حرفه ای. قراردادهاش سه تا پنچ ساله هست و یک سال قبل از اتمام قرارداد باید تقاضای تمدید کنین که تازه اونم قبول بکنن یا نکنن!! حالا فکر کنین طرف عمری گذاشته شش سال رفته جونش کف دستش خدمت کرده, الان میگن دیگه لازمت نداریم, خوش گلدین داداش! بعد از سه باز تمدید قرارداد, بقیه اش اتومات تمدید میشه ولی بازم اما اگر برای سرباز حرفه ای ها خیلی زیاده.
معمولا جوانهایی که پول دانشگاه رفتن ندارن, میرن که هم پولی پس انداز کنن و هم از تخفیف دانشگاه و راحتی استخدام بعد از سربازی استفاده کنن.
حالا جدای از اینکه اگه جزو ارتش بشین باید قید خونه اومدن رو بزنین باید حساب کنین که اصلا برای چی میخوایین همچین کاری بکنین؟ آدم اولش جوگیر میشه و اصلا دلش میخواد جونش رو برای این مملکت فدا کنه ولی بعد که اختلاف طبقاتی و وضع خراب کار و هزینه های وحشتناک بیمه های درمانی و اجتماعی رو میبینه, آدم به خودش میگه خوب برای کی این کار رو بکنم؟ برای چی؟ البته فشار بیکاری خیلی ها رو به این راه میکشونه اما خوب آدم باید حساب کتاب کار دستش باشه که پلهای پشت سرش رو خراب نکنه. مهاجر میاد اینجا که اول برای خودش زندگی دست و پا کنه نه برای کشور میزبان.