اولین سفر به آمریكا برای فعال سازی گرین کارت

[mml]

هموطنان عزیزم سلام
روی سخنم بیشتر با شما دوستانی است که قبول شدید و برای اومدن به این ور آب بی تابی می کنید. بدون این که بخوام صحبتی از نا امیدی بکنم ازتون می خوام خیلی واقع بینانه تر به قضیه مهاجرت نگاه کنید. توی قلبم دنیایی از حرف و تجربه است اما ترجیح می دم فعلا بروزش ندم ولی اگه تعداد زیادی از شما مایل بودین حتما با جان و دل اونا رو مطرح می کنم. فقط به عنوان یک هشدار یا تلنگر » لطفا یه سری به بخش اولین سفر برای فعال سازی گرین کارت بچه های ۲۰۱۱ بزنین« شما رو به خدا ببینین که تقریبا همه اونا با شور و حال از تهیه بلیط و فرودگاه و پاکت زرد و ... حداکثر هتل و چند شب اول حرف می زنن اما یک دفعه همه چی قطع میشه هیچ کی دیگه هیچ چی نمیگه. می دونین چرا؟

برای اینکه همه درگیر ساختن یه زندگی جدید می شن که شاید اگه هر روز 30 ساعت هم بشه، بازم وقت کم میارن.

کسی که وارد آمریکا میشه، مثل آدمی که 3 ماه تو خونش میشینه و منتظر کلیرنس و یا زمان پروازش می مونه نیست که بیاد و سفرنامه به آنکارا یا دبی بنویسه و اینکه رستوران و خرید کجا بری... دو سه ماه اولی که اینجا میای مثل پا گذاشتن به یه سیاره جدیده و برای ساده ترین کار در زندگیت مثل خرید مواد غذایی، تلفن همراه، اینترنت، بنزین، بیمه و از همه مهمتر ماشین باید ساعت ها هم خودت و هم از طریق بچه هایی که قبل از تو وارد شدن وقت بذاری و آزمون و خطا کنی. و بعدش بشینی پای اینترنت و در مورد دانشگاه رفتن و سر کار رفتن تحقیق کنی. کسی که 2-3 ماه اومده، توی این دو سه ماه یا توی خونه میشینه و پای اینترنت برای استخدام فرم پر می کنه یا بیرون از خونه است و حضوری داره این کارو انجام می ده و بعدش هم تا جا بیفته و تجربه قابل عرضه ای پیدا کنه، یک سال طول می کشه. مطمئن باشید که کسی که بعد از ورود دیگه خبری ازش نیست، توی زندان به سر نمی بره و تا خرخره در منجلاب گرفتاری و مکافات فرو نرفته!! یا خوشش نیومده و دیده آمریکا دروغی بیش نبوده و برگشته ایران و مطمئن باشید وقتی برگرده با عجله هر چه تمام میاد و در مهاجرسرا می نویسه که "هم وطنان گرامی، آمریکا نرید و بشینید توی همین ایران زندگیتونو بکنید"؛ که تا به حال همچین موردی رو من در مهاجرسرا ندیدم! یا اینکه برای ساختن زندگیش داره تلاش می کنه و به جای اینکه 2-3 ساعت در روز بیاد و توی مهاجرسرا خاطره بنویسه، می ره ساعتی حداقل 10 دلار پول در میاره و فقط زمانی که چیز مهمی برای ارائه داشته باشه، اونو در مهاجرسرا عرضه می کنه.

البته نقیض حرفی هم که شما زدید، خیلی زیاده و من حداقل با خودم البته (!) توی دالاس 5-6 نفر رو می شناسم که وقتی وارد آمریکا شدن، همچنان دارن توی مهاجرسرا تجربیاتشون رو انتقال می دن.

دلیل مهم بعدی که ممکنه مراجعه به سایت رو کم کنه، رو من در عدم نیاز به کمک گرفتن از بچه های مهاجرسرا می دونم. توی دوست و فامیل و آشنای شما شاید کسی نبوده که به سفارت آنکارا یا ابوظبی رفته باشه یا بلیط آمریکا خریده باشه، پس مهمترین منبع برای شما تا قبل از سفر همین "مهاجرسرا"ی دوست داشتنی است؛ ولی بعد از اولین سفر شما همیشه، البته بعد از همون پروسه آزمون و خطا، دوستان و آشنایان و هم کلاسی های دوست داشتنی ای، چه ایرانی، چه آمریکایی و چه از هر کجای دیگه دنیا پیدا می کنید که در بسیاری از مواقع راهنمایی تون می کنن و کمک حال شما هستند؛ فقط با یک تلفن و نه با نوشتن در مهاجرسرا و انتظار 3-4 روزه برای اینکه کسی جوابتونو بده. بنابراین باز هم حضور در مهاجرسرا کم خواهد شد.