2012-06-16 ساعت 13:52
به اندوه خود لبخند بزن!
حتی باوجود همه ی سختی های زندگی, باز باید توان آن را داشته باشیم كه (( لبخند ))
را از لبانمان دور نكنیم. یكی از دوستانم پرسید: (( چگونه می توانم لبخند بزنم,
درحالی كه وجودم آكنده ازاندوه است؟! )) به او گفتم :
(( به اندوه خود لبخند بزن; زیرا ما از اندوه مان بزرگ تریم .))
انسان به تلویزیونی می ماند كه هزاران شبكه دارد. اگر شبكه ی (( بصیرت )) را
روشن كنیم, روشن می شویم. اگر شبكه ی (( اندوه )) را روشن كنیم, اندوه می شویم.
اگر شبكه ی (( لبخند ))
را روشن كنیم , لبخند می شویم. ما نباید تنها یكی از شبكه های وجودمان را تماشا
كنیم . ما بذر همه ی استعدادهای خارق العاده را درخود داریم, فقط باید همت كنیم و
آنها را به فعلیت برسانیم. ما باید ارباب وجود خویشتن خویش شویم.
وقتی بربال های آرامش قرار می گیریم , نفس می كشیم, با خودآگاهی ژرف لبخند
می زنیم, تازه خودمان شده ایم و بر خویش حاكمیت پیدا كرده ایم.
آری ! با بصیرت و عشق , با لبخند , با تنفسی ژرف, با غنودن بر بال های آرامش است كه می توان دنیا را زیباتر و بهتر ساخت.
(( مراقبه )) تنها راه خلوت كردن با خویشتن حقیقی خویش است; (( مراقبه )) , مارا با
خودمان مانوس می سازد و مارابه خودمان باز می گرداند. البته, مصرف زدگی
موجب شده است ما از حقیقت خویش دور شویم; بنابراین, به دلیل میل به داشتن و
بیشتر داشتن, تامل درباره ی حقیقت خویشتن بسیار دشوار شده است; باید سدها را
شناخت و از آنها گذشت.مراقبه, تنفس و لبخند, راهی است به رهایی از این بندها و
گذشتن از موانع. در مراقبه, ما به خودمان باز می گردیم تا ببینیم چه حوادثی در اقلیم
درون ما رخ می دهید. مراقبه, آگاهی از اوضاع و احوال درون خویشتن است.
دانستن آنچه كه در ما رخ می دهد , بسیار پر اهمیت است.
حتی باوجود همه ی سختی های زندگی, باز باید توان آن را داشته باشیم كه (( لبخند ))
را از لبانمان دور نكنیم. یكی از دوستانم پرسید: (( چگونه می توانم لبخند بزنم,
درحالی كه وجودم آكنده ازاندوه است؟! )) به او گفتم :
(( به اندوه خود لبخند بزن; زیرا ما از اندوه مان بزرگ تریم .))
انسان به تلویزیونی می ماند كه هزاران شبكه دارد. اگر شبكه ی (( بصیرت )) را
روشن كنیم, روشن می شویم. اگر شبكه ی (( اندوه )) را روشن كنیم, اندوه می شویم.
اگر شبكه ی (( لبخند ))
را روشن كنیم , لبخند می شویم. ما نباید تنها یكی از شبكه های وجودمان را تماشا
كنیم . ما بذر همه ی استعدادهای خارق العاده را درخود داریم, فقط باید همت كنیم و
آنها را به فعلیت برسانیم. ما باید ارباب وجود خویشتن خویش شویم.
وقتی بربال های آرامش قرار می گیریم , نفس می كشیم, با خودآگاهی ژرف لبخند
می زنیم, تازه خودمان شده ایم و بر خویش حاكمیت پیدا كرده ایم.
آری ! با بصیرت و عشق , با لبخند , با تنفسی ژرف, با غنودن بر بال های آرامش است كه می توان دنیا را زیباتر و بهتر ساخت.
(( مراقبه )) تنها راه خلوت كردن با خویشتن حقیقی خویش است; (( مراقبه )) , مارا با
خودمان مانوس می سازد و مارابه خودمان باز می گرداند. البته, مصرف زدگی
موجب شده است ما از حقیقت خویش دور شویم; بنابراین, به دلیل میل به داشتن و
بیشتر داشتن, تامل درباره ی حقیقت خویشتن بسیار دشوار شده است; باید سدها را
شناخت و از آنها گذشت.مراقبه, تنفس و لبخند, راهی است به رهایی از این بندها و
گذشتن از موانع. در مراقبه, ما به خودمان باز می گردیم تا ببینیم چه حوادثی در اقلیم
درون ما رخ می دهید. مراقبه, آگاهی از اوضاع و احوال درون خویشتن است.
دانستن آنچه كه در ما رخ می دهد , بسیار پر اهمیت است.