انتظار برای مصاحبه برندگان لاتاری ۲۰۱۳

[Saeedv13]

بحث حساس و شیرین کار کردن در ایالات متحده شد (البته پست هاش پرید نمی دونم چرا؟)، یه خاطره ای از زمان درس خوندنمون تو دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز یادم افتاد گفتم براتون تعریف کنم. یک اقلیت مهم در شیراز کلیمیان (یهودی ها) بودند (یعنی امیدوارم که هنوزم باشند!). توی دانشکده هم بین کارمندای عادی هم بین اعضای هیئت علمی یهودی داشتیم. یک خانم شیرازی داشتیم (واقعاً اسم فامیلش شیرازی بود) که پیرو این کیش بود. حدوداً 45 ساله و مجرد. نمی دونم دیپلم داشت یا نداشت؟ مسئول کارهای عکاسی دانشکده بود. اتاقشم توی زیرزمین بخش گیاهپزشکی بود. امیدوارم هر کجا که هست خدا طول عمر با عزت بهش بده. خواهرش سیتیزن ایالات متحده بود. در زمانی که پرفسورهای بخش ما می خواستند برن اونجا برای فرصت مطالعاتی، کسانی که سال ها در دیویس و میشیگان و ... درس خونده بودن و زندگی کرده بودن، کسانی که شهرت جهانی داشتن و گل سر سبد رشته ی خودشون در مجامع علمی بودن و... و سفارت بهشون ویزا نمی داد! خانم شیرازی هوس کرد یک دو هفته ای تشریف ببره پیش خواهر مکرمه شون برای تازه کردن دیدارها. اولش که جریانو شنیدیم راستش کلی به بنده خدا خندیدیم. دانشجو بودیم و سرخوش! فکر می کردیم وقتی پروفسور X با اون سی وی درخشانش نمی تونه بره اونور آب، خانم شیرازی که تا توی فرودگاه خودمون هم راهش نمیدن!! (چقدر خام و بی ادب بودیما!!). فکر می کنید بالاخره چی شد؟ بعلهههه... سرکار خانم شیرازی مثل آب خوردن ویزا گرفت و یک ماه آمریکا بود. قیافه ی ما دانشجوها رو خودتون حدس بزنین چه جوری شده بود. وقتی بعداً برگشت یه روز سه چهارتایی رفتیم دیدنش. بهش گفتیم که فکر نمی کردیم بتونه ویزا بگیره. خندید و گفت هر دفعه میره سفارت نه تنها به راحتی بهش ویزا میدن بلکه هر دفعه ازش در مورد تغییر تابعیت هم سئوال می کنن (به خاطر کلیمی بودنش و اهمیتی که برای اقلیت های ایران قائل بودن). القصه ما هم که یک مشت غربزده، سئوال پیچش کردیم که: ای بابا. خانم شیرازی چرا نمیری تابعیت بگیری زندگی کنی اونجا؟ چیکار می کنی تو این زیر زمین نمور دانشکده؟ می دونی چی گفت؟ گفت اگر یک ماه مثل یک آمریکایی کار کنه می میره. با وحشت از کارمندای بانکی تعریف می کرد که حتی وقت ناهار نداشتن. همینطوری که کار ملت رو راه مینداختن یک ساندویچ کوچولو رو هم گاز میزدن. یاد کار کردن کارمندای دانشکده مون بخیر (برای مقایسه). از نیم ساعت مونده به وقت ناهار همه با همون روپوش های سفید آزمایشگاهی تو دسته های چهار پنج تایی، در حالی که دستاشونو چپونده بودن تو جیب روپوشاشون، خنده کنان و گپ زنان میرفتن سلف تا یک ساعت بعد از تعطیلی سلف که با همون وضعیت بر می گشتن. خوب از آدمی که با همچین وضعی به همچین سن و سالی رسیده توقع داشتین بره اونجا که ساعت مفید کاریشون مثلاً شش ساعت و نیم از هفت ساعته؟ عمراً که بره. یک بنده خدایی که تو کار تحقیقاتی بود می گفت هر روز گزارش میدن. هر هفته گزارش هفتگی از مجموع گزارش های روزانه... هر ماه گزارش... گزارش. اگه یک دلار میدن بابتش یک بار هم جد و ابادتو میارن جلوی چشاتون.
خلاصه آقاجون و خانم جون: انشاءالله که تشریف می برین و کار پیدا می کنین و سیتیزن هم میشین ولی باید مثل (چیز) کار کنین (چیز= موجود زحمتکشی که به رسم ادب نتونستم اسمشو بیارم). مثل چیز کار می کنین ولی شنبه شب و یکشنبه هم مثل چیز تفریح می کنین. تفریحاتشونم تفریحه داداش. مثل اینجا سالم و ناسالم هم نداره. دیگه اگه خواستی بی ادبیه، دست تو دماغت کنی از در و روی دیوار نمیریزن سرت، کوفت خودتو و زن و بچتو و جد و آبادت کنن. ببخشید که من پیرمردم و پیرمردها هم که می دونین پرحرف. همه ی پست هام طولانی و حوصله سر بره. شب خوش.