2009-09-16 ساعت 07:00
با سلام
مطمنا همه دوستان کلی حرف برای گفتن دارن از درد دل گرفته تا حقیقت های تلخ اجتماع.
اما چند نکته به ذهنم رسید که فکر میکنم کمی منطقی باشه و زیادی احساس در اون دخالت نداشته باشه.
1- فکر میکنم اگر یه موقع مسولیت بچه ای رو به عنوان پدر قبول کردم کمترین کاری که میتونم بکنم اینه که لااقل وضعیت زندگیشو روی نمودار زندگی روی صفر قرار بدم، یعنی برخورداری از حداقل استاندارد تعریف شده ی یک زندگی آزاد.
احساس میکنم فرزندم حق داره جایی بدنیا بیاد که تو انتخاب پوشش، دین، روابط اجتماعی و ............ حق انتخاب داشته باشه بعدش در سن بلوغ هر کاری میخواد بکنه به خودش بستگی داره .
2- ممکنه خیلی ها مخالف این عقیده باشن اما دوست دارم بچه ام زبان انگلیسی رو به عنوان زبان اولش بلد باشه و در کنارش زبان فارسی ، شاید کم غیر وطن دوستانه باشه اما باز هم به نظرم این کمترین کاری که میتونم در حقش بکنم. هیچ وقت والدینم رو سرزنش نمیکنم چون همیشه برام در حد توانشون گذاشتن اما وقتی الان میبینم برای درس خوندن تو اون رشته ای که دوست دارم و تمام زندگیمه و 50% بخاطر تحصیل توی این رشته اومدم اینجا مجبورم زبان انگلیسی رو در حد عالی بلد باشم تا بتونم وارد بشم، وقتی میبینم اگه خودم نرسونم به این سطح زبان میبایست مثله ایران هر بشقابی که جلوم گذاشتن بخورم، وقتی میبینم برای هر ترم که بخاطر همین زبان عقب می افتم 5000 دلار پول بی زبون رو باید به دانشگاه بدم، میتونم حدس بزنم چه حداقل لطفی رو میتونم به بچه ام داشته باشم، لا اقل زبانی زبان اولش باشه که هر جای دنیا خواست به تصمیم خودش بره بتونه گلیم خودش رو از آب بکشه بیرون.
3- حداقل بچه ام توی کشوری باشه که آخرین دقدقش مسایل کشورش باشه نه اولی و اصلی ترین مشکلش زندگیش.
و هزارو یک چیزه دیگه که الان فرصت نیست بگم ایشاالله سر فرصت.
پیروز باشید.
مطمنا همه دوستان کلی حرف برای گفتن دارن از درد دل گرفته تا حقیقت های تلخ اجتماع.
اما چند نکته به ذهنم رسید که فکر میکنم کمی منطقی باشه و زیادی احساس در اون دخالت نداشته باشه.
1- فکر میکنم اگر یه موقع مسولیت بچه ای رو به عنوان پدر قبول کردم کمترین کاری که میتونم بکنم اینه که لااقل وضعیت زندگیشو روی نمودار زندگی روی صفر قرار بدم، یعنی برخورداری از حداقل استاندارد تعریف شده ی یک زندگی آزاد.
احساس میکنم فرزندم حق داره جایی بدنیا بیاد که تو انتخاب پوشش، دین، روابط اجتماعی و ............ حق انتخاب داشته باشه بعدش در سن بلوغ هر کاری میخواد بکنه به خودش بستگی داره .
2- ممکنه خیلی ها مخالف این عقیده باشن اما دوست دارم بچه ام زبان انگلیسی رو به عنوان زبان اولش بلد باشه و در کنارش زبان فارسی ، شاید کم غیر وطن دوستانه باشه اما باز هم به نظرم این کمترین کاری که میتونم در حقش بکنم. هیچ وقت والدینم رو سرزنش نمیکنم چون همیشه برام در حد توانشون گذاشتن اما وقتی الان میبینم برای درس خوندن تو اون رشته ای که دوست دارم و تمام زندگیمه و 50% بخاطر تحصیل توی این رشته اومدم اینجا مجبورم زبان انگلیسی رو در حد عالی بلد باشم تا بتونم وارد بشم، وقتی میبینم اگه خودم نرسونم به این سطح زبان میبایست مثله ایران هر بشقابی که جلوم گذاشتن بخورم، وقتی میبینم برای هر ترم که بخاطر همین زبان عقب می افتم 5000 دلار پول بی زبون رو باید به دانشگاه بدم، میتونم حدس بزنم چه حداقل لطفی رو میتونم به بچه ام داشته باشم، لا اقل زبانی زبان اولش باشه که هر جای دنیا خواست به تصمیم خودش بره بتونه گلیم خودش رو از آب بکشه بیرون.
3- حداقل بچه ام توی کشوری باشه که آخرین دقدقش مسایل کشورش باشه نه اولی و اصلی ترین مشکلش زندگیش.
و هزارو یک چیزه دیگه که الان فرصت نیست بگم ایشاالله سر فرصت.
پیروز باشید.