اول از همه سلام که خیلی وقته خدمتتون نرسیده ام.
امــّّا برای اونهایی که نمیدانند عرض کنم که من الان توی آمریکا مشغول به کار و زندگی هستم و دقیقا ً تا دو روز پیش در نهایت استرس بسر میبردم چراکه ویزای کاری ام داشت به سر میامد و نگران که نکنه تمدید نشود و مجبور شوم با زن و دوبچه دوباره برگردم و نه اینکه مشکلی شخصی داشته باشم؛ بلکه مطمئن بودم بچه هایم برایشان حسابی سسخت خواهد بودبا آن فرهنگ و آداب و مدارس ایرانی سر کنند و حسابی به درس و آینده ی آنها ضربه خواهد خورد.
من از آنهایی که بدون توجه به شرایط زندگی و خصوصیشان ؛ همینطوری بر مبنای «مفت باشد ....باشد» میایند و ثبت نام مکنند و بهمین منوال هزاران شانس برنده شدن را اشغال میکنند و حتی پس از برنده شدنشان میترسند و پیگیر کارهایشان نمیشوند؛
این سوال را میپرسم که آیا متوجه هستند چه بسیار افرادی که زندگیشان به همین قبول و رد شدن ها ؛ وابسته است؟
آیا واقعا ً شرایط مهاجرت را دارید؟ آیا اصلا ً مرد مهاجرت هستید؟ آیا میدانید که چه تعداد بسیار ی از هموطنان ما آواره ی اردوگاههای پناهندگی هستند و خدا خدا میکنند که فرجی بشود؟
من نمیخواهم ابراز کنم که شما ها حقی برای ثبت نام ندارد !! بلکه میپرسم آیا همچون من و امثال من قید خانه و زندگی توی ایران را میزنید و با توکل بخدا راهی مهاجرت می شوید؟ آیا طاقت دوری را دارید؟آیا تحمل سختی های دوساله ی اول را دارید؟آیا در صورت نیاز تن به پیدا کردن بعضی کارهای سخت وشاید مغایر با خواست و تحصیلات خود میدهید؟ و هزاران آیا های دیگه که با کمی تامل دقیق به ذهنتان خطور خواهد کرد.
در آخر از اینکه کلامم کمی تند شد میبخشید و باید بمن هم حق بدهید که دقیقا ً دو روز به پایان مدت ویزایم ؛ تمدید مجدد آن در حد انرژی و طاقت من نبود و ظاهرا ً کمی خسته ام . برای همه ی هموطنان عزیزم سربلندی و افتخار را آرزو دارم و بیایید از خدا بخواهیم که خداوند بهترین ها را بر سر راهمان قرار بدهد و توانایی پذیرش تقدیر و سرنوشت را داشته باشیم.
ارادتمند همگی حمید ایالت میزوری اول سپتامبر
ضمنا ً یادآوری میکنم که برنده شدن در لاتاری یک طرف قصه است و مهیا کردن مدارک بعدی از جمله پیدا کردن شخصی در آمریکا که شما را ساپورت کند و حاضر باشد فرمهای مالیاتی و درآمد خود را برای ساپورت شما ارائه کند؛ خود دست کمی از شانس قبولی در لاتاری ندارد و البته چه بسا که برنده ی لاتاری خود را به آب و آتش بزند و اسپانسر هم پیدا کند؛ ولی چه بسیار افرادی هستند که چنین توانایی ها را ندارند و قبولی آنها یعنی هیچ.
من پیشنهاد میکنم که مروری بر نوشته های افراد قبول شده بیندازید تا سختی های سر راه خود را بیشتر بدانید و با آگاهی هرچه بیشتر اقدام به ثبت نام نمایید.
باز هم آرزوی موفقیت روزافزون همگی را دارم
امــّّا برای اونهایی که نمیدانند عرض کنم که من الان توی آمریکا مشغول به کار و زندگی هستم و دقیقا ً تا دو روز پیش در نهایت استرس بسر میبردم چراکه ویزای کاری ام داشت به سر میامد و نگران که نکنه تمدید نشود و مجبور شوم با زن و دوبچه دوباره برگردم و نه اینکه مشکلی شخصی داشته باشم؛ بلکه مطمئن بودم بچه هایم برایشان حسابی سسخت خواهد بودبا آن فرهنگ و آداب و مدارس ایرانی سر کنند و حسابی به درس و آینده ی آنها ضربه خواهد خورد.
من از آنهایی که بدون توجه به شرایط زندگی و خصوصیشان ؛ همینطوری بر مبنای «مفت باشد ....باشد» میایند و ثبت نام مکنند و بهمین منوال هزاران شانس برنده شدن را اشغال میکنند و حتی پس از برنده شدنشان میترسند و پیگیر کارهایشان نمیشوند؛
این سوال را میپرسم که آیا متوجه هستند چه بسیار افرادی که زندگیشان به همین قبول و رد شدن ها ؛ وابسته است؟
آیا واقعا ً شرایط مهاجرت را دارید؟ آیا اصلا ً مرد مهاجرت هستید؟ آیا میدانید که چه تعداد بسیار ی از هموطنان ما آواره ی اردوگاههای پناهندگی هستند و خدا خدا میکنند که فرجی بشود؟
من نمیخواهم ابراز کنم که شما ها حقی برای ثبت نام ندارد !! بلکه میپرسم آیا همچون من و امثال من قید خانه و زندگی توی ایران را میزنید و با توکل بخدا راهی مهاجرت می شوید؟ آیا طاقت دوری را دارید؟آیا تحمل سختی های دوساله ی اول را دارید؟آیا در صورت نیاز تن به پیدا کردن بعضی کارهای سخت وشاید مغایر با خواست و تحصیلات خود میدهید؟ و هزاران آیا های دیگه که با کمی تامل دقیق به ذهنتان خطور خواهد کرد.
در آخر از اینکه کلامم کمی تند شد میبخشید و باید بمن هم حق بدهید که دقیقا ً دو روز به پایان مدت ویزایم ؛ تمدید مجدد آن در حد انرژی و طاقت من نبود و ظاهرا ً کمی خسته ام . برای همه ی هموطنان عزیزم سربلندی و افتخار را آرزو دارم و بیایید از خدا بخواهیم که خداوند بهترین ها را بر سر راهمان قرار بدهد و توانایی پذیرش تقدیر و سرنوشت را داشته باشیم.
ارادتمند همگی حمید ایالت میزوری اول سپتامبر
ضمنا ً یادآوری میکنم که برنده شدن در لاتاری یک طرف قصه است و مهیا کردن مدارک بعدی از جمله پیدا کردن شخصی در آمریکا که شما را ساپورت کند و حاضر باشد فرمهای مالیاتی و درآمد خود را برای ساپورت شما ارائه کند؛ خود دست کمی از شانس قبولی در لاتاری ندارد و البته چه بسا که برنده ی لاتاری خود را به آب و آتش بزند و اسپانسر هم پیدا کند؛ ولی چه بسیار افرادی هستند که چنین توانایی ها را ندارند و قبولی آنها یعنی هیچ.
من پیشنهاد میکنم که مروری بر نوشته های افراد قبول شده بیندازید تا سختی های سر راه خود را بیشتر بدانید و با آگاهی هرچه بیشتر اقدام به ثبت نام نمایید.
باز هم آرزوی موفقیت روزافزون همگی را دارم
دوستان گرامی، برای خواندن نوشته های بیشتری از اینجانب، میتوانید با کلیک کردن در«اینجــا- از دیار نجف آباد تا آمریکای جهانخوار»به وبلاگ شخصی ام تشریف بیاورند تا بیشتر درخدمتتان باشم..... موفق و پیروز باشید. ارادتمند حمید