اولین سفر به آمریكا برای فعال سازی گرین کارت

[j1970]

از اونجا که بحث موندن یا نموندنو این حرفا داغه خواستم چند جمله هم من بگم.
راستش من هر چی پل داشتم رو خراب کردم، هر چی داشتم رو فروختم که بازم قابل به عرض نشد و تبدیل به دلار کردم که نهایتا بتونم چند ماهی آمریکا بمونم!
وقتی رسیدیم فرودگاه، همون در فرودگاه از پسرم و همسرم عذرخواهی کردم که این چند وقته اگه عصبی بودم و بهتره همگی مسائلی که این چند وقت پیش اومده رو بذاریم کنار.
از خیر تبدیل کردنها گذشتم و دیگه واسه خرید یه چیز کوچیک فکر نمیکنم ایران چطور بود و اینا!
دیگه کاری به متر، سانتی‌متر و کیلوگرم ندارم.
پسرم میدونه دیگه مدرسه فارسی در کار نیس و با اینکه هنوز کار ثبت‌نامش تموم نشده (نداشتن اجاره خونه تا هفته دیگه) اما شروع کرده واسه خودش مطالعه تا آمادگی بیشتری داشته باشه.
راستش به نون سنگک و طعم گوشت گوساله ایران هم دیگه کاری ندارم.
وقتی لبخند میزنن و "هلو هاواریوتون چطوره؟" میگن، منم لبخند میزنم و جواب دست و پا شکسته میدم.
وقتی دیدم اسمم واسشون سخته و منو "جی" صدا میزنن، اصلا غریبی نکردم با این اسم و دیدم اتفاقا قشنگم هست!
واسم کار هزار دلاری هم واسه شروع پیش بیاد میرم و نمیگم اَهه.
با اینکه تو مملکت خودم پروژه ملی انجام دادم، اینجا وقتی دوستم ازم خواست کامپیوتر فروشگاهشون رو درست کنم، خوشحالم شدم و اینکار باعث شد چند نفر رو اونجا بشناسم.
خلاصش اینکه میخوام بگم اگه فکر میکنی اونقدر تنومندی که نمیتونی در مقابل طوفان نرمش نشون بدی، پس شکستن و از ریشه در اومدن رو تجربه کن. اما اگه فکر میکنی میتونی در مقابل باد و طوفان نرمش نشون بدی، پس تصمیمتو بگیر، بیا، تلاش کن و بمون و مطمئن باش که حتما موفق میشی