خب این هم از سفرنامه من:
از یک دو ماه قبل با خط هوایی bmi به مقصد دالاس بلیط رزرو کرده بودم. اواخر شهریور به من زنگ زدند که bmi داره از ایران جمع میکنه پاشو بیا وضعیتت رو مشخص کن. من هم رفتم اونجا و گفتن تا 10 اکتبر پرواز داریم و شما میتونی تا این موقع بلیط بگیری با پولتو پس بگیری. منم در دلم گفتم چه بهتر، حالا که اینجوریه پس بذار آخرین روز دهه بیست سالگیم رو در آمریکا باشم و دهن کجی جانانه ای بکنم به تمام مظلومیتهای دهه 20 زندگی ام و بلیط 1 اکتبر رو گرفتم (تولد من 2 اکتبر هست :دی)
خلاصه در عرض یک هفته طوفانی چمدان خریدم و دنبال کارهای اداری و دفتری اینور و اونور رفتم و ساعت 00:30 دقیقه بامداد روز 1 اکتبر هواپیما bmi به مقصد لندن از زمین کنده شد. در سر راه در تفلیس پایتحت گرجستان 1 ساعت معطل مسافرهای گرجی شدیم و ساعت 11 به وقت لندن اگر استباه نکنم به فرودگاه هیترو رسیدیم. با اینکه تا حالا پرواز ترانزیت نداشته بودم اما خوشبختانه مشکلی پیش نیامد و به راحتی از روی علایم ترمینال رو عوض کردم. علایم مسافران ترانزیت که باید برای تغییر ترمینال آنها را دنبال کنند به رنگ بنفش هست و با اتوبوس بین ترمینالها جا به جا میشوید که رایگان هست و نیازی به پوند خریدن نیست. بعد ار توقفی 3 ساعته در هیترو سریعا به داخل هواپیمای bmi پریدم اما کاش نمیپریدم چون هواپیما 2 ساعت تاخیر داشت و منتظر ورود مسافران از پروازی دیگر بود. البته در این مدت از همصحبتی با یک زوج تگزاسی که بغل دست من نشسته بودند بهره بردم و سعی کردم باهاشون به بحث عمیقی در مورد دین، سیاست و خاورمیانه وارد بشم که بعد از 20 دقیقه بیچاره ها چشمهاشون باباغوری میرفت و من دست از سرشون برداشتم و بقیه خطابه ها و روشنگری هام رو برای روزهای آینده در ذهنم مرور کردم. بگذریم... :دی در پروار دوم من وقتی از روی نمایشگر نگاه میکردم دیدم که خلبان در یک مسیر کاملا کمانی به روی کانادا رفته و از اونجا وارد آمریکا شده که دلیل این کارش رو نفهمیدم. شاید تور آمریکا گردی برامون گذاشته بود ولی طبق قضیه حمار با یک خط راست میشد عین آدمیزاد از لندن به فرودگاه دالاس بره. پرواز دوم برایم بسیار سخت گذشت زیرا گلاب به روتون دستشویی داشتم و من هم که اصلا به دستشویی های یک وجبی و نیم دقیقه ای هواپیما عادت ندارم. خلاصه بعد از 10 ساعت پرواز جانفرسا ساعت حدودا 5 و نیم عصر به وقت دالاس هواپیما در فرودگاه این شهر به زمین نشست و من که انتظار داشتم از پلکان هواپیما پایین بیام و در یک لحظه پایم رو روی خاک آمریکا بگذارم و نفسی جانانه بکشم یادم آمد که اینجا هم مثل همه فرودگاههای دیگه از جت وی برای انتقال مسافر به داخل سالن استفاده میشود و به این ترتیب این قسمت از فانتزی ام هم خراب شد. در فرودگاه که من خودم رو برای یک بازرسی سخت و کارهای اداری طولانی آماده کردم متوجه شدم که کارهای خیلی به سرعت انجام میگیره. تسلیم پاکت و کارهای اداری 1 ساعت طول کشید و بعد از آن هم وجه نقد همراهم رو اعلام کردم و حتی چمدانم رو هم باز نکردند که یک نگاهی بکنند. خلاصه ساعت 7:30 از فرودگاه به بیرون زدم و اینبار دیگه واقعا هوای آمریکا رو استشمام کردم. با شاتلی که از قبل رزرو کرده بودم به سمت استودیو 6 روان شدم. نکته جالب در مورد این شاتل ها این بود که با وجودی که من 2 ساعت دیر تر از وقت رزرو کرده رسیده بودم اما با نشون دادن برگه ثبت نامم به یکی از شاتل ها به راحتی قبول کرد که من رو به مقصد برسونه و البته هیچ مسافر دیگری هم نداشت و من با 28 دلار انگار که سوار تاکسی شده بودم. :دی راننده های شاتل 2 جوان سیاه پوست اتیوپیایی بودند و در طول مسیر با هم کمی گپ زدیم و من کمی از خطابه هایم رو براشون ایراد کردم و اونها هم به گوش جان شنیدند و نه تنها مثل اون زوج تگزاسی بدبخت کم نیوردند بلکه اونها هم خطابه هاشون رو برای من ایراد کردند و وقتی احساس کردم خیلی خطابه در خطابه شده بحث رو عوض کردم.
حدود ساعت 9 به استودیو 6 رسیدم. مدتی مراحل چک این طول کشید و من بالاخره وارد اتاقم شدم و اولین کاری که کردم این بود که سریع به دستشویی پریدم و بعد از اون از همبرگر فروشی سر استدیو 6 دو همبرگر تپل و 2 نوشابه گرفتم و خوردم و کار بعدی هم خواب به مدت 16 ساعت بود. خلاصه من در آخرین روز دهه 20 زندگی ام و قبل از سی سالگی به آمریکا رسیدم.
اما دالاس شهر زیبا و سر سبزی هست. در روز بعد که برای خرید بیرون رفتم از دیدن شهر تعجب نکردم زیرا قبلا محیط شهر رو در گوگل استریت ویو دیده بودم. اما به نظرم آمد که به جای آمریکا به آفریقای جنوبی سفر کردم زیرا از هر 30 نفری که میدیدم یکی سفید بودند و این با چیزی که قبلا در ویکیپدیا خوانده بودم تفاوت داشت. بعدا فهمیدم که محل اسکانم در محله سیاه پوست نشین است که البته برای من به جز بحث امنیت این قضیه مهم نبود. هوای دالاس بسیار شبیه تهران است با این تفاوت که فشار هوا و میزان رطوبت کمی بیشتر هست و باعث میشه که در هوای مثلا 29 درجه احساس گرمای زیادی بکنم. شهر بسیار پخش و گسترده است. طوری که وقتی از گوگل مپ نگاه میکنید شاید طی مسیر کردن بین دو محل زمانی نبرد اما نمیدانم چطور است که فاصله ها خیلی بیشتر از اون چیزی هستند که در نقشه به نظر میرسند. در اینجا مثلا در یک زمین 10000 متری 2000 متر فروشگاه یک طبقه میزنند و بقیه آن را به پارکینگ اختصاص میدهند زمینی که اگر در تهران بود 4 تا برج و پاساژ از آن در می آوردند. دالاس سیستم اتوبوس و قطار مناسبی دارد و بر خلاف تصور اولیه ام میتوان در این شهر بدون ماشین هم زندگی کرد. فقط باید یک گوشی هوشمند مجهز به نقشه گوگل داشته باشید و از روی آن میتوانید به راحتی مسیر های اتوبوس و قطار بین دو نقطه و ساعت حرکتشان را پیدا کنید. در این مدت به کمک یک دوست خوب ایرانی که در تاپیک دالاس هم فعال هستند به نام آقای محمود (کاربر mml) توانستم راحتتر و بهتر جا بیفتم که جا داره همینجا از ایشون صمیمانه تشکر کنم.
خب این بود انشای من در مورد سفرم به آمریکا امیدوارم خوشتون اومده باشه.
پ.ن: اگر سوالی در مورد دالاس دارین در صفحه پروفایل ام بهم ایمیل بزنین. چون انقدر مشغول هستم اینجا که زیاد نمیتونم به مهاجر سرا بزنم.
از یک دو ماه قبل با خط هوایی bmi به مقصد دالاس بلیط رزرو کرده بودم. اواخر شهریور به من زنگ زدند که bmi داره از ایران جمع میکنه پاشو بیا وضعیتت رو مشخص کن. من هم رفتم اونجا و گفتن تا 10 اکتبر پرواز داریم و شما میتونی تا این موقع بلیط بگیری با پولتو پس بگیری. منم در دلم گفتم چه بهتر، حالا که اینجوریه پس بذار آخرین روز دهه بیست سالگیم رو در آمریکا باشم و دهن کجی جانانه ای بکنم به تمام مظلومیتهای دهه 20 زندگی ام و بلیط 1 اکتبر رو گرفتم (تولد من 2 اکتبر هست :دی)
خلاصه در عرض یک هفته طوفانی چمدان خریدم و دنبال کارهای اداری و دفتری اینور و اونور رفتم و ساعت 00:30 دقیقه بامداد روز 1 اکتبر هواپیما bmi به مقصد لندن از زمین کنده شد. در سر راه در تفلیس پایتحت گرجستان 1 ساعت معطل مسافرهای گرجی شدیم و ساعت 11 به وقت لندن اگر استباه نکنم به فرودگاه هیترو رسیدیم. با اینکه تا حالا پرواز ترانزیت نداشته بودم اما خوشبختانه مشکلی پیش نیامد و به راحتی از روی علایم ترمینال رو عوض کردم. علایم مسافران ترانزیت که باید برای تغییر ترمینال آنها را دنبال کنند به رنگ بنفش هست و با اتوبوس بین ترمینالها جا به جا میشوید که رایگان هست و نیازی به پوند خریدن نیست. بعد ار توقفی 3 ساعته در هیترو سریعا به داخل هواپیمای bmi پریدم اما کاش نمیپریدم چون هواپیما 2 ساعت تاخیر داشت و منتظر ورود مسافران از پروازی دیگر بود. البته در این مدت از همصحبتی با یک زوج تگزاسی که بغل دست من نشسته بودند بهره بردم و سعی کردم باهاشون به بحث عمیقی در مورد دین، سیاست و خاورمیانه وارد بشم که بعد از 20 دقیقه بیچاره ها چشمهاشون باباغوری میرفت و من دست از سرشون برداشتم و بقیه خطابه ها و روشنگری هام رو برای روزهای آینده در ذهنم مرور کردم. بگذریم... :دی در پروار دوم من وقتی از روی نمایشگر نگاه میکردم دیدم که خلبان در یک مسیر کاملا کمانی به روی کانادا رفته و از اونجا وارد آمریکا شده که دلیل این کارش رو نفهمیدم. شاید تور آمریکا گردی برامون گذاشته بود ولی طبق قضیه حمار با یک خط راست میشد عین آدمیزاد از لندن به فرودگاه دالاس بره. پرواز دوم برایم بسیار سخت گذشت زیرا گلاب به روتون دستشویی داشتم و من هم که اصلا به دستشویی های یک وجبی و نیم دقیقه ای هواپیما عادت ندارم. خلاصه بعد از 10 ساعت پرواز جانفرسا ساعت حدودا 5 و نیم عصر به وقت دالاس هواپیما در فرودگاه این شهر به زمین نشست و من که انتظار داشتم از پلکان هواپیما پایین بیام و در یک لحظه پایم رو روی خاک آمریکا بگذارم و نفسی جانانه بکشم یادم آمد که اینجا هم مثل همه فرودگاههای دیگه از جت وی برای انتقال مسافر به داخل سالن استفاده میشود و به این ترتیب این قسمت از فانتزی ام هم خراب شد. در فرودگاه که من خودم رو برای یک بازرسی سخت و کارهای اداری طولانی آماده کردم متوجه شدم که کارهای خیلی به سرعت انجام میگیره. تسلیم پاکت و کارهای اداری 1 ساعت طول کشید و بعد از آن هم وجه نقد همراهم رو اعلام کردم و حتی چمدانم رو هم باز نکردند که یک نگاهی بکنند. خلاصه ساعت 7:30 از فرودگاه به بیرون زدم و اینبار دیگه واقعا هوای آمریکا رو استشمام کردم. با شاتلی که از قبل رزرو کرده بودم به سمت استودیو 6 روان شدم. نکته جالب در مورد این شاتل ها این بود که با وجودی که من 2 ساعت دیر تر از وقت رزرو کرده رسیده بودم اما با نشون دادن برگه ثبت نامم به یکی از شاتل ها به راحتی قبول کرد که من رو به مقصد برسونه و البته هیچ مسافر دیگری هم نداشت و من با 28 دلار انگار که سوار تاکسی شده بودم. :دی راننده های شاتل 2 جوان سیاه پوست اتیوپیایی بودند و در طول مسیر با هم کمی گپ زدیم و من کمی از خطابه هایم رو براشون ایراد کردم و اونها هم به گوش جان شنیدند و نه تنها مثل اون زوج تگزاسی بدبخت کم نیوردند بلکه اونها هم خطابه هاشون رو برای من ایراد کردند و وقتی احساس کردم خیلی خطابه در خطابه شده بحث رو عوض کردم.
حدود ساعت 9 به استودیو 6 رسیدم. مدتی مراحل چک این طول کشید و من بالاخره وارد اتاقم شدم و اولین کاری که کردم این بود که سریع به دستشویی پریدم و بعد از اون از همبرگر فروشی سر استدیو 6 دو همبرگر تپل و 2 نوشابه گرفتم و خوردم و کار بعدی هم خواب به مدت 16 ساعت بود. خلاصه من در آخرین روز دهه 20 زندگی ام و قبل از سی سالگی به آمریکا رسیدم.
اما دالاس شهر زیبا و سر سبزی هست. در روز بعد که برای خرید بیرون رفتم از دیدن شهر تعجب نکردم زیرا قبلا محیط شهر رو در گوگل استریت ویو دیده بودم. اما به نظرم آمد که به جای آمریکا به آفریقای جنوبی سفر کردم زیرا از هر 30 نفری که میدیدم یکی سفید بودند و این با چیزی که قبلا در ویکیپدیا خوانده بودم تفاوت داشت. بعدا فهمیدم که محل اسکانم در محله سیاه پوست نشین است که البته برای من به جز بحث امنیت این قضیه مهم نبود. هوای دالاس بسیار شبیه تهران است با این تفاوت که فشار هوا و میزان رطوبت کمی بیشتر هست و باعث میشه که در هوای مثلا 29 درجه احساس گرمای زیادی بکنم. شهر بسیار پخش و گسترده است. طوری که وقتی از گوگل مپ نگاه میکنید شاید طی مسیر کردن بین دو محل زمانی نبرد اما نمیدانم چطور است که فاصله ها خیلی بیشتر از اون چیزی هستند که در نقشه به نظر میرسند. در اینجا مثلا در یک زمین 10000 متری 2000 متر فروشگاه یک طبقه میزنند و بقیه آن را به پارکینگ اختصاص میدهند زمینی که اگر در تهران بود 4 تا برج و پاساژ از آن در می آوردند. دالاس سیستم اتوبوس و قطار مناسبی دارد و بر خلاف تصور اولیه ام میتوان در این شهر بدون ماشین هم زندگی کرد. فقط باید یک گوشی هوشمند مجهز به نقشه گوگل داشته باشید و از روی آن میتوانید به راحتی مسیر های اتوبوس و قطار بین دو نقطه و ساعت حرکتشان را پیدا کنید. در این مدت به کمک یک دوست خوب ایرانی که در تاپیک دالاس هم فعال هستند به نام آقای محمود (کاربر mml) توانستم راحتتر و بهتر جا بیفتم که جا داره همینجا از ایشون صمیمانه تشکر کنم.
خب این بود انشای من در مورد سفرم به آمریکا امیدوارم خوشتون اومده باشه.
پ.ن: اگر سوالی در مورد دالاس دارین در صفحه پروفایل ام بهم ایمیل بزنین. چون انقدر مشغول هستم اینجا که زیاد نمیتونم به مهاجر سرا بزنم.
2012AS40XXX-Ankara
مصاحبه: 12 جون
کلیر:31 جولای
ریز هزینه ها، سفرنامه و اطلاعات جانبی
انجمن گرافیست های مهاجرسرا
مصاحبه: 12 جون
کلیر:31 جولای
ریز هزینه ها، سفرنامه و اطلاعات جانبی
انجمن گرافیست های مهاجرسرا