2012-11-08 ساعت 15:11
(2012-09-11 ساعت 07:36)bita-p نوشته: من کسی بودم که با وجود کار خوب و یک زندگی متوسط و کاملا با ثبات به هیچ وجه از زندگیم راضی نبودم . اینجا هنوز کار پیدا نکردم و از جیب میخوریم و انگلیسیم هم خیلی خوب نیست .ففسا گرفتم و کالج میرم ودر مدرسه پسرم به عنوان داوطلب کار مجانی میکنم تا با محیط های آمریکایی بیشتر آشنا بشم.همسرم هم اینجا رو اصلن دوست نداره.نگران کار و بازنشستگی و بیمه وتمام شدن پول و خیلی چیزهای دیگه هستم .به خیلی چیزها در اینجا انتقاد هم دارم.هیچ خرج غیر ضروری نمیکنیم و تفریهمون محدود به رفتن به منزل دوستان هست .بعد از ۹ ماه هنوز با اتوبوس رفت و آمد میکنم. با این همه اینجا رو دوست دارم و واقعن احساس آرامش میکنم.چون با همه این مشکلات اینجا خودم رو پیدا کردم .اول از روی اجبار به یاد گرفتن زبان به کالج رفتم و حالا با داشتن ۲ بچه یکی از آرزوهام ادامه دادن درسمه .چون اینجا خیلی راحت به من امکانش رو داد.و محیط آموزشی اینجا علاقه درس خوندن دوباره توی این سن رو در من بیدار کرد.البته من یک زن هستم و زنها معمولا اینجا رو بیشتر دوست دارند.ولی اینجا چیزهایی به من داد که وطن خودم نداد.خیلی وقتا به بازگشت هم فکر کردیم .ولی بعدش فکر میکنیم اونجا که از وقتی اومدیم چیزی عوض نشده بدتر هم شده بنابرین برگشت حداقل تا سیتیزن شدن منتفیه.راستش الان بیشترین نگرانی و حسرت من اون خاکه که داره اینجوری نابود میشه .و این غصه که چرا ما باید توی یه کشور دیگه و در آستانه میانسالی به دنبال خوشبختی و آرامش بگردیم.
