2009-10-25 ساعت 01:08
با درود و سلام
بذارید حال و هوا را با یه سوتفاهمی که داره برای خودم ایجاد میشه کمی عوض کنم و یه سوال از شما بپرسم که :
چرا من خود و بی خود هرجا میخوام یه اظهار فضلی کنم؛ این آقای « آر.اس = آرش » زودتر اومده و با کلامش ؛ دیگه حرفی برای من باقی نگذاشته؟؟ ( پیام جان حالا نخوای بیایی و هزار تا دلیل انسان شناسی برام بگی؟ من اصلا ً تا حالا او را ندیده ام چه برسد به اینکه...)
اما دوستان عزیز , کلامم را با این نسبتا ً طنز شروع کردم ؛ چراکه (البته امیدوارم) این دو دوست تقریبا ً به این پی برده اند که اگر در کلامم نقصی و سوتفاهمی وجود داشت ؛ دلیل فقط و فقط بر ناتوانی ام از بیان شفاف و بهتر بوده است و بس.
متاسفانه چندین صفحه ی این «موضوع» صرف مسائلی شد که یادآور داستانی از مولانا بود که همه داشتند درباره ی یک چیز دعوا میکردند و عرب زبان آنرا «عنب» و ترک«اوزوم» و فارس انگور مینامیدندش .
عزیزان ؛ دائم داریم از « بی فرهنگ» بودن و یا شدن مردمی(نگفتم مردم ؛ تا باز سوتفاهم نشود) مینالیم؛ من نمیگویم آیا خود ما تا چه حد از همان رفتارهای « بی فرهنگ » پیروی میکنیم؟ بلکه میپرسم آیا از خود پرسیده ایم که وظیفه ی فرد فرد ما در ساختن این فرهنگ ( فرهنگ سازی) چیست؟
آیا در راه روشنگری و فرهنگ سازی خــــود و دیگران؛ گامی برداشته ایم؟؟ در بخش دیگری از یکی از همین دوستان؛ و حتی دیگر دوستان خواهش کردم که بنویسند و بنویسند و بیشتر بنویسند. میدانید چرا؟ چــون کلامشان, تجربه های شخصی شان , و یا حتی داستانگویی برمبنای رویاهای شان را سخت دلنشین دیگران و مثمر ثمر دیدم؛ لذا این دوستان باید تا آنجا که میتوانند بنویسند تا به امید خدا با عوض شدن دید افراد؛ فرهنگ سازی شایسته ای بشود.
دوستان؛ این به معنی ازدست دادن موارد خوب فرهنگ کنونی نیست؟ این به معنی دین ستیزی نیست؟ این به معنی غربزدگی نیست؟ بلکه باید هرچه خوب و خوبی است را بپذیریم و بر هرچه که بدی است پشت پا بزنیم( حال تفسیر خوبی و بدی چیست؟ بماند؛ حداقل ویژگی آن باید خیر و صلاح و رفاه خود و دیگران باشد)
موضوع این قسمت« هدف از مهاجرت چیست؟» بود و نباید وقت خوبمان را به بحثهای انرژی سوز تلف کنیم؛
از استاد دکتر«یارشاطر»(سرپرست گردآورندگان بزرگترین دائره المعارف دنیا؛ ایرانیکا) پرسیدند آیا در این سن هشتاد سالگی که سخت مشغول اتمام کتاب هستید؛ یاد ایران میکنید و دلتان میخواهد یک سفر بروید ایران؟ ایشان فرمودند
نقل به مضمون): به عشق ایران پر انرژی و سرزنده مانده ام تا کتاب را اتمام کنم, و بسا که چندین سال است(فکر کنم بیش از بیست سال) ایران را ندیده ام؛ امـــّــا همانگونه که هیچ کس زیباتر از پدر و مادر خود نمی شناسد؛ مگـــر میشود کسی « مــــادر وطن » خود را فراموش کند و یا دیگر نامادری ها را بیشتر دوست داشته باشد؟؟؟!!
من خودم به شخصه ؛ نه تنها هیچگاه وطنم را فراموش نمیکن بلکه دلم هم برای همان بوی دود آتشدان ته باغ ؛ همان گرد و خاک کوچه خاکی ناشی گذر از گله ی گوسفندان ؛ تعطیلی مدرسه و دوان دوان دویدن دخترکی که مغنه اش کج شده ؛ فالوده فروش پیر سر کوچه ؛ صدای جاروی ساعت چهار صبح توی محل ؛ تعزیه های دیدنی ؛ و.... پر میزند (برای هم حسی بیشتر ؛ آهنگ «کودکیها» با صدای «هــاتف » را از آلبوم «سفره ی سین» پیشنهاد میشود و در صورت امکان لینک آنرا برای شنیدن دوستان اضافه خواهم کرد)
ولی این هم به این معنی نیست که دلم نمیخواهد به زندگی ام در آمریکا ادامه بدهم؛ شاید باور نکنید که من با چه سختی تا اینجا رسیده ام و هنوز هم دارای گرین کارد نیستم و چه بسا پس از سه سال و انقضای ویزایم؛ مجبور باشم دوباره برگردم . البته از خدا میطلبم همان زمان هم توانایی پذیرفتن سرنوشت و تقدیر را به خود و خانواده ام عطا کند.
آری ؛ هدف من از مهاجرت آن بود که به یکی از پندهای حکیمانه ی قرآنی عمل کرده باشم؛« در جهان سفر کنید و عاقبت پرهزیکاران را ببینید؛ و یا طلب علم کنید حتی اگر در چین باشد. منظور این نیست که فقط سود مادی ؛ بهره ی هر مهاجرتی خواهد بود.
همان که چشم و گوشمان باز بشود؛ همینکه به این پی ببریم آنچه به اسم مذهب بخورد من داده بودند بیشتر بخاطر منافع انسانی بوده تا خدایی؛ همینکه بدانم به نظر دیگران باید احترام بگذارم؛ همینکه حقوق و سن و دین افراد را مسئله ای شخصی تلقی کنم؛ همینکه بدون هیچ نگرانی شاهد تحصیل و رشد محصول زندگی ام هستم و... و ازهمه مهمتر همینکه همه ی تقدیر خداوندی را در سرنوشتم نعمتی مثبت بدانم حتی آنچه را که مصییبت تلقی میکرده ام(چه بسا چیزی را بد بپندارید؛ درحالیکه خیر شما در او بوده - قرآن) بهترین بهره ی من از این مهاجرت بوده است.
مگر خداوند نفرموده است برای گشایش در کارهایتان (بهتر شدن امور) مهاجرت کنید؛ پس من بدون هیچگونه توجیح دیگری ؛ اگر از این فرصت دست داده (بدون در نظر گرفتن نتیجه ؛ که حتما ً صلاح و خیر من است) نهایت استفاده را نکنم و سهم خودم را انجام ندهم؛ مطمئنا ً شکر نعمت خداوندی را ندانسته ام.
عزیزان ؛ واقعا ً شرمنده ام ؛ کلام طولانی شد و آن گیرایی خود را ندارد؛ ولی اگر قرار نبود در راه مهاجرت تجربه ای کسب کنید؛ مطمئنا ً آن چیزهایی که باعث آشنایی و دانستن بیشتر و آزمایش بخت تان در راه مهاجرت شده؛ هرگز سر راهتان قرار نمیگرفت.
ارادتمند همگی شماهـــا به امید پیروزی روز افزون حمید ایالت میزوری
---------------------------------
این لینک سایت « پارسی میوزیک » است که خوشبختانه در ایران هم فعال میشود؛ و امیدوارم همزمان مطالعه ی این نوشته بتوانید آهنگ را بشنوید.
http://parsimusic.com/song.php?IdAlbum=241
من از آقا و یا خانم « کاوشگر نت » درخواست میکنم در صورت خلاصه و طبقه بندی کردن منابع تارخی مورد نظرش؛ در صورت امکان برای این حقیر نیز یک کپی بصورت ایمیل ارسال بفرمایند.
بذارید حال و هوا را با یه سوتفاهمی که داره برای خودم ایجاد میشه کمی عوض کنم و یه سوال از شما بپرسم که :
چرا من خود و بی خود هرجا میخوام یه اظهار فضلی کنم؛ این آقای « آر.اس = آرش » زودتر اومده و با کلامش ؛ دیگه حرفی برای من باقی نگذاشته؟؟ ( پیام جان حالا نخوای بیایی و هزار تا دلیل انسان شناسی برام بگی؟ من اصلا ً تا حالا او را ندیده ام چه برسد به اینکه...)
اما دوستان عزیز , کلامم را با این نسبتا ً طنز شروع کردم ؛ چراکه (البته امیدوارم) این دو دوست تقریبا ً به این پی برده اند که اگر در کلامم نقصی و سوتفاهمی وجود داشت ؛ دلیل فقط و فقط بر ناتوانی ام از بیان شفاف و بهتر بوده است و بس.
متاسفانه چندین صفحه ی این «موضوع» صرف مسائلی شد که یادآور داستانی از مولانا بود که همه داشتند درباره ی یک چیز دعوا میکردند و عرب زبان آنرا «عنب» و ترک«اوزوم» و فارس انگور مینامیدندش .
عزیزان ؛ دائم داریم از « بی فرهنگ» بودن و یا شدن مردمی(نگفتم مردم ؛ تا باز سوتفاهم نشود) مینالیم؛ من نمیگویم آیا خود ما تا چه حد از همان رفتارهای « بی فرهنگ » پیروی میکنیم؟ بلکه میپرسم آیا از خود پرسیده ایم که وظیفه ی فرد فرد ما در ساختن این فرهنگ ( فرهنگ سازی) چیست؟
آیا در راه روشنگری و فرهنگ سازی خــــود و دیگران؛ گامی برداشته ایم؟؟ در بخش دیگری از یکی از همین دوستان؛ و حتی دیگر دوستان خواهش کردم که بنویسند و بنویسند و بیشتر بنویسند. میدانید چرا؟ چــون کلامشان, تجربه های شخصی شان , و یا حتی داستانگویی برمبنای رویاهای شان را سخت دلنشین دیگران و مثمر ثمر دیدم؛ لذا این دوستان باید تا آنجا که میتوانند بنویسند تا به امید خدا با عوض شدن دید افراد؛ فرهنگ سازی شایسته ای بشود.
دوستان؛ این به معنی ازدست دادن موارد خوب فرهنگ کنونی نیست؟ این به معنی دین ستیزی نیست؟ این به معنی غربزدگی نیست؟ بلکه باید هرچه خوب و خوبی است را بپذیریم و بر هرچه که بدی است پشت پا بزنیم( حال تفسیر خوبی و بدی چیست؟ بماند؛ حداقل ویژگی آن باید خیر و صلاح و رفاه خود و دیگران باشد)
موضوع این قسمت« هدف از مهاجرت چیست؟» بود و نباید وقت خوبمان را به بحثهای انرژی سوز تلف کنیم؛
از استاد دکتر«یارشاطر»(سرپرست گردآورندگان بزرگترین دائره المعارف دنیا؛ ایرانیکا) پرسیدند آیا در این سن هشتاد سالگی که سخت مشغول اتمام کتاب هستید؛ یاد ایران میکنید و دلتان میخواهد یک سفر بروید ایران؟ ایشان فرمودند
نقل به مضمون): به عشق ایران پر انرژی و سرزنده مانده ام تا کتاب را اتمام کنم, و بسا که چندین سال است(فکر کنم بیش از بیست سال) ایران را ندیده ام؛ امـــّــا همانگونه که هیچ کس زیباتر از پدر و مادر خود نمی شناسد؛ مگـــر میشود کسی « مــــادر وطن » خود را فراموش کند و یا دیگر نامادری ها را بیشتر دوست داشته باشد؟؟؟!!من خودم به شخصه ؛ نه تنها هیچگاه وطنم را فراموش نمیکن بلکه دلم هم برای همان بوی دود آتشدان ته باغ ؛ همان گرد و خاک کوچه خاکی ناشی گذر از گله ی گوسفندان ؛ تعطیلی مدرسه و دوان دوان دویدن دخترکی که مغنه اش کج شده ؛ فالوده فروش پیر سر کوچه ؛ صدای جاروی ساعت چهار صبح توی محل ؛ تعزیه های دیدنی ؛ و.... پر میزند (برای هم حسی بیشتر ؛ آهنگ «کودکیها» با صدای «هــاتف » را از آلبوم «سفره ی سین» پیشنهاد میشود و در صورت امکان لینک آنرا برای شنیدن دوستان اضافه خواهم کرد)
ولی این هم به این معنی نیست که دلم نمیخواهد به زندگی ام در آمریکا ادامه بدهم؛ شاید باور نکنید که من با چه سختی تا اینجا رسیده ام و هنوز هم دارای گرین کارد نیستم و چه بسا پس از سه سال و انقضای ویزایم؛ مجبور باشم دوباره برگردم . البته از خدا میطلبم همان زمان هم توانایی پذیرفتن سرنوشت و تقدیر را به خود و خانواده ام عطا کند.
آری ؛ هدف من از مهاجرت آن بود که به یکی از پندهای حکیمانه ی قرآنی عمل کرده باشم؛« در جهان سفر کنید و عاقبت پرهزیکاران را ببینید؛ و یا طلب علم کنید حتی اگر در چین باشد. منظور این نیست که فقط سود مادی ؛ بهره ی هر مهاجرتی خواهد بود.
همان که چشم و گوشمان باز بشود؛ همینکه به این پی ببریم آنچه به اسم مذهب بخورد من داده بودند بیشتر بخاطر منافع انسانی بوده تا خدایی؛ همینکه بدانم به نظر دیگران باید احترام بگذارم؛ همینکه حقوق و سن و دین افراد را مسئله ای شخصی تلقی کنم؛ همینکه بدون هیچ نگرانی شاهد تحصیل و رشد محصول زندگی ام هستم و... و ازهمه مهمتر همینکه همه ی تقدیر خداوندی را در سرنوشتم نعمتی مثبت بدانم حتی آنچه را که مصییبت تلقی میکرده ام(چه بسا چیزی را بد بپندارید؛ درحالیکه خیر شما در او بوده - قرآن) بهترین بهره ی من از این مهاجرت بوده است.
مگر خداوند نفرموده است برای گشایش در کارهایتان (بهتر شدن امور) مهاجرت کنید؛ پس من بدون هیچگونه توجیح دیگری ؛ اگر از این فرصت دست داده (بدون در نظر گرفتن نتیجه ؛ که حتما ً صلاح و خیر من است) نهایت استفاده را نکنم و سهم خودم را انجام ندهم؛ مطمئنا ً شکر نعمت خداوندی را ندانسته ام.
عزیزان ؛ واقعا ً شرمنده ام ؛ کلام طولانی شد و آن گیرایی خود را ندارد؛ ولی اگر قرار نبود در راه مهاجرت تجربه ای کسب کنید؛ مطمئنا ً آن چیزهایی که باعث آشنایی و دانستن بیشتر و آزمایش بخت تان در راه مهاجرت شده؛ هرگز سر راهتان قرار نمیگرفت.
ارادتمند همگی شماهـــا به امید پیروزی روز افزون حمید ایالت میزوری
---------------------------------
این لینک سایت « پارسی میوزیک » است که خوشبختانه در ایران هم فعال میشود؛ و امیدوارم همزمان مطالعه ی این نوشته بتوانید آهنگ را بشنوید.
http://parsimusic.com/song.php?IdAlbum=241
من از آقا و یا خانم « کاوشگر نت » درخواست میکنم در صورت خلاصه و طبقه بندی کردن منابع تارخی مورد نظرش؛ در صورت امکان برای این حقیر نیز یک کپی بصورت ایمیل ارسال بفرمایند.
دوستان گرامی، برای خواندن نوشته های بیشتری از اینجانب، میتوانید با کلیک کردن در«اینجــا- از دیار نجف آباد تا آمریکای جهانخوار»به وبلاگ شخصی ام تشریف بیاورند تا بیشتر درخدمتتان باشم..... موفق و پیروز باشید. ارادتمند حمید