دیدگاه های آرش در مورد آمریکا

[lexington]

سلام دوستان

اااااا نشده این آقا آرش یه چیزی یه جانوشته باشه و من مثلی « هـــووهـــا » دنبالش نباشم و خودم هم متعجبم چرا این یکی از زیر دستم رد شده و افاضاتی نفرموده ام.
امـــّّا از شوخی گذشته ، در یکی از ارسالهایم از آقا آرش درخواست کردم که تا میتواند بنویسد؛ که همه ی اینها باعث روشنگری بیشتر و بازشدن دید هموطنانمان در باره ی هویت واقعی آمریکاییهاست؛ و البته حاشا نمیکنم که به ایشان هم قول دادم که تا آنجا که میتوانم ؛ نوشته های ایشان را با تجربه های خودم همراه سازم تا شاید مبحث اصلی ، گشترش بیشت پیدا کند!!؟؟

در راستای موارد بالا برایتان یه خاطره ای را تعریف میکنم و امیدوارم خالی از لطف نباشد؛
از بس حوصله مان سر رفته بود؛ زد و قرار شد برویم خانه ی یکی از اقواممان و قابل ذکر است نه تنها زن آمریکایی این هموطنمان، بلکه بچه هایش نیز، فارسی نمیدانستند و بهر حال به مصداق تنوع، رانندگی کردیم و رفتیم .
طی آمد و شدهای بسیاری که داشته اند و داشته ایم؛ آنها هم تقریبا ً مراعات حساسیت های فرهنگ ایرانی ما را داشتند ؛ جز یک مورد که پسر بزرگ خانواده ؛ حاضر به ترک هر کاری بود ؛ جز اینکه بمصداق آبرو حفظ کردن ما ایرانیها؛ بخواهد به خلوت رود و آن کار دیگر کند و خلاف هایش را بپوشاند.

لذا به راحتی تمام؛این قوطی های آبجو بود که پی در پی خالی میشد و من مانده بودم که اینهمه ، مایعات کجای این بنده ی خدا میرود !!!؟؟؟

شاید باور نکنید که از نزدیکهای ظهر که سر از خواب برمیداشت؛ یک جعبه ی سی تایی آبجو را از یخچال میکشید بیرون و تا آخرای شب دخل آن را آورده بود و جالب تر اینکه؛ بعکس دیگران که معمولا ً همراه با غذای خود؛ نوشیدنی خود را جرعه جرعه مینوشند؛ این بنده ی خدا؛ همه چیز و همه ی خورد و خوراکش همین بود و بس.
وقتی هم او را به « الکلیسم » (معتاد به الکل)بودن، خطاب کردیم ؛ خودش به سختی منکر بود و البته اولین خصلت اعتیاد؛ انکار آن چیز است.
دیگه اینکه، تازه سرش « داغ » میشد و فک و دهان محترمش؛ تازه باز میشد و حالا سمج وار هماورد میطلبید که درباره ی مسئله ای بحث و گفتگو کند و خدا نکنه که مخالف یکی از نظریاتش باشید که اونوقت تا خود صبح ، ور میزد.

شبی سرد بود که هوس قدم زدن؛ بیرون حیاط را کرد و بمحض برگشتن بود که دخترم دوان دوان آمد که شاید من با مختصر دانسته هایم در مورد امدادو امدادگری؛ کاری برای او بکنم و نگو روی برف و یخبندان؛ نتوانسته بود خودش را کنترل کند و به زمین خورده و پیشانی اش آنچنان شکافی برداشته بود که به جرات میتوان گفت ؛ تا سانتی متری داخل سر او را میشد دید.
حالا از من اصرار که تو باید بری بیمارستان و از او رد پیشنهاد من و اینکه باید یه کاریش بکنم؛ چراکه بیمه نداشت . البته گفتنی است که درد را آنچنان، نمیفهمید و بدتر از آن اینکه بخاطر الکل (مصرفی)بسیار در خونش، آنتی بیوتیک و بیشتر مسکن های معمولی، جذب و تاثیر بسیار کمی در اینگونه افراد خواهد داشت.

القصه، وسط جوش زدن من که باید برود تا در بیمارستان زخم او را بخیه کنند؛ یه دفعه از دهنم پرید که بخیه چیزی شبیه دوختن و سوزن و نخ است و .... که ؛ اون روی بحث های علمی و منطقی اش را گذاشت و یه دنده از من میخواست با همون سوزن و نخی که از گوشه ی تاقچه پیدا کرده بود؛ برایش حفره ی زخم را بدوزم. این جنگ و جدل ما تا نیمه ی شب ادامه داشت و حتی وقتی که مادرش اورا به بیمارستان میبرد؛ وسط راه فرار کرده بود .

صبح که از خواب بیدار شدم ؛ به اطاق (اتاق)خوابش رفتم که خبری بگیرم و همینطور که مست خواب بود؛ پیشانی اش را معاینه ای کردم و نگو که خودش به سختی با همان سوزن و نخ(عادی دوزندگی ) یه کوک هم زده بود و از شدت درد، بیخیال شده بود و فقط یه دستمال چرکینی را برروی آن بسته بود و در نهایت ناباوری من( البته بدون هیچ اطمینانی از کزاز و بیماری های دیگه ای که شاید بعدا نمودار بشه) اون حفره ی زخم پیشانی اش بسته شده بود و پس از یک هفته فقط یک اثری به سوغات ماند؛ تا درکنار هزاران اثر دیگر روی دست و پایش؛ یادگار و یادمانی از کارش داشته باشد.

شرمنده که طولانی شد؛ ارادتمند همگی حمید از ایالت میزوری