آداب و رسوم هندی ها

[Ali Sepehr]

هندى‌ها آداب خاصى در مصرف غذا دارند، آنان در غذا خوردن اسراف نمى‌كنند، زيرا معتقدند با افراط در غذا دچار تنبلى شده و اين امر مانع رشد فكرى و جسمانى‌شان مى‌شود.
از سويى ديگر سعى مى‌كنند غذاى مصرفى‌شان به چرخه طبيعت بسيار نزديك باشد. به همين دليل غذاهايى چون ماهى و گوشت را كه برای به‌دست آوردن آن بايد موجود زنده‌ای را كشت و در نتيجه باعث برهم زدن چرخه طبيعت می‌شود را مانع آرامش روح و نيايش با خدا مى‌دانند.

از آداب جالبی که دارند، با دست غذا خوردن است که هيچ طبقه‌ی خاصی را هم شامل نمی‌شود، در دانشگاه دهلی اساتيد دانشگاه را كه با دست غذا مى‌خوردند، ديدم. وقتى علت اين امر را سئوال كردم، گفتند: هندى‌ها معتقدند براى غذا خوردن نبايد واسطه‌اى وجود داشته باشد تا انرژى بين غذا و انسان در تعامل باشد.

شبيه گستره جغرافيايي ايران، عادات غذایی در هر منطقه هند متفاوت است به طور مثال در جنوب (شهرهايى چون حيدر آباد، شانل و...) غذاهاى تند مصرف مى‌كنند، در غرب (مثل كلكته) غذاى شيرين و در شمال (مثل دهلى) غذاى تند و روغنى.
امّا در كل برخى غذاهاى مشترك را در همه مناطق هند مى‌توان ديد.
به طور مثال «دال» كه از حبوبات تشكيل شده است و معمولاً آن را بر روى برنج مى‌ريزند و مى‌خورند، در تمام هندوستان بسيار رايج است. «دال» (Dal) را با عدس لوبيا و نخود می‌پزند؛ ولى هر كدام از اين حبوبات به طور جداگانه پخته مى‌شوند و همين باعث تنوع در غذا مى‌شود.
اگر اشتباه نکنم، مادر بزرگ‌ام از غذایی با عنوان «دال عدس» نام می‌برد که جز غذاهای قدیمی منطقه نهاوند است. خیلی دوست دارم بدان آیا بین این دو غذا شباهتی هست یا نه!؟
«دوساسامبار» (Dososambar) با اينكه غذاى مخصوص جنوب هند است، امّا مصرف آن در همه جاى هند بسيار رايج است. اين غذا از يك نان بلند و نازك تشكيل شده كه وسط آنرا سيب زمينى، پياز و فلفل مي‌گذارند و مى‌پيچند و براي جاشنی هم از سس خاصى استفاده مى‌كنند، كه «چتنى» (Chatni) نام دارد و با نارگيل و خود سس «سامبار» (Sambar) كه حاوي سبزيجات مختلف است، درست شده است.
باتورا (Batura) هم يكى از نان‌هاى معروف در هند است (البته بعد از نان چاپاتى) كه همراه با غذايى به نام چولا (Chala) خورده مى‌شود. چولا از نخود، گوجه فرنگى، پياز و فلفل و ادويه تشكيل شده و همانند خورشت درست مى‌شود و آن را با نان باتورا كه روغنى و پفى شكل است می‌خورند.
سمبوسه نيز غذايى آشنا و پرطرفدار است كه بيشتر به صورت عصرانه مصرف مى‌شود و در خيابان‌ها مى‌توان شاهد دستفروش‌هايى بود كه سمبوسه مى‌فروشند.
در كل اينگونه معروف است كه طبقات محروم و پايين غذاهاى تندترى مصرف مى‌كنند و غذاها در طبقات بالا از درجه تندى كمترى برخوردار است.
راستی اگر خواستید در هند غذاهای سنتی را مصرف کنید، سعی کنید از دست‌فروش‌ها بخرید، زیرا اولاْ می‌توانید بر بهداشت کارشان نظارت کنید و ثانیاْ اگر از افزودنی خوش‌تان نیامد به فروشنده بگویید که آنرا در غذا نریزد؛ امکانی که در رستوران‌ها ندارید.
هندوها معتقدند كه گاو ماده را نبايد كشت و گوشت اين حيوان مفيد و مقدس را نبايد خورد، اين يكى از دلايلى است كه آنان از گوشت حيواناتى چون بز، گاو نر و گوسفند استفاده مى‌كنند. البته مصرف گوشت در بين هندی‌ها چندان پسنديده نيست، حتى امروزه هم مى‌توان هندو‌هايى را ديد كه در طول زندگى‌شان هرگز گوشت مصرف نكردند. و جالب‌تر آنكه در برخى از شهرهاى بسيار سنتى مثل «بنارس» تا جايی كه من فهميدم، قصابى پيدا نمى‌شود.

منبع : http://www.not8.ir/1387/03/21/post-10.html

---

سرزمین‌های واقع در مشرق زمین مهد آداب و رسوم و سنت‌های كهن هستند. یكی از كشورهایی كه فرهنگ و سنت‌های قدیمی‌دارد هندوستان است. در این مطلب سعی می‌شود به اختصار شما را با برخی از آداب و رسوم مردم كشور هندوستان آشنا كنیم. در واقع این مقاله یك پیش زمینه است برای شما تا بیشتر در مورد كشورهای دیگر به خصوص سرزمین‌های مشرق زمین اطلاعات داشته باشید.
Namaskar
این كلمه یادآور متداول‌ترین و مشهورترین نوع سلام و علیك در هند است كه در هنگام خوش‌آمد گویی و یا خداحافظی به كار می‌رود. دراین شیوه سلام كردن، كف دو دست را به هم می‌چسبانند و در زیر صورت به سمت بالا نگه می‌دارند و كمی‌خم می‌شوند و سپس به شخصی كه دیده‌اند به این روش سلام می‌كنند.
مردم هندوستان معتقدند كه چسباندن دو دست به یكدیگر نشانه همفكری و همرنگی با شخص مقابل است و از طرفی دست راست را مظهر روح و طبیعت معنوی انسانی و دست چپ را نشانگر جهان مادی و جسم انسانی می‌دانند و با این حركت می‌خواهند یكی بودن جسم و جان خود را به شخص مقابل بدهند.
Tilak
تیلاك نشان مذهبی‌ای است كه آن‌ها بر روی پیشانی خود می‌گذارند و معتقدند برای آن‌ها سعادت، خیر و بركت به ارمغان می‌آورد. این نشان معمولاً از خمیر قرمز رنگی كه تركیبی از زردچوبه، زاج سفید، ید و كافور است تهیه می‌شود و سپس به صورت لكه‌ای كوچك در بین ابروان گذاشته می‌شود. به عقیده مردم هند، این نقطه از پیشانی محل خرد نهفته، تمركز و عقل انسانی است. در ضمن از نظر مسائل عبادی هم كانون مهمی‌به حساب می‌آید و از طرفی آن را چشم سوم وجود خود می‌دانند و تمام مراسم مذهبی آن‌ها با گذاشتن تیلاك و چند دانه برنج با انگشت نشانه شست روی این نقطه انجام می‌شود. در ضمن این رسم در بعضی مواقع برای خوش‌آمد گویی یا وداع با میهمان هم دیده می‌شود.
Arati
انجام این سنت نشانی از عشق و تكریم است و در شرایط و موقعیت‌های متفاوت چون ستایش و درخواست بركت از خدا، تولد كودكان، خوش‌آمد گویی به مهمان، شركت در محافل شعری و سرود و خوش‌آمد گویی به عروس و داماد جدید به فراخور موضوع استفاده می‌شود.
روش كار هم بسیار ساده است؛ پنج لامپ یا چراغ كوچك را با كره یا روغن پر می‌كنند و در سینی فلزی كوچكی قرار می‌دهند. در كنار آن نیز صدف حلزونی با آب پر می‌شود و اطرافش را با گل و برگ تزئین می‌كنند. بخور كافور هم به عنوان عطر سینی استفاده می‌شود و در نهایت سینی تهیه شده به حالت چرخان در محافل ذكر شده حركت داده می‌شود تا ارواح شیطانی و تأثیرات چشم‌های شیطانی از آن مجلس دور شود.
حلقه‌های گل
درست كردن حلقه‌های گل در هند بسیار مرسوم است. در هنگام نشان دادن ادب و احترام بیشتر دسته‌گل‌هایی از یاس سفید با گل‌های جعفری یا همیشه بهار (نارنجی رنگ) تهیه می‌كنند. و به شكل ریسمانی به هم می‌بافند و ته آن را گره می‌زنند و آن را در مراسم مختلف بر گردن كسی كه می‌خواهند به او احترام بگذارند می‌اندازند. استفاده از حلقه گل در مراسم ازدواج بسیار مرسوم است.
سنجاق روی بینی


سنجاق روی بینی كه یك نگین براق است، مظهر اخلاص و نشان ازدواج و تأهل زنان هندی است. اگرچه با گذشت زمان این زینت مورد استفاده دخترها هم قرار گرفته است.

Mangalsura
گردنبندی است بر گردن زنان متأهل و معادل حلقه ازدواج در غرب و سایر كشورها است. گردنبند فوق معمولاً از دو رشته كوتاه از مهره‌های سیاه و آویزان از طلا است. در روز عروسی این گردنبند توسط داماد بر گردن عروس آویخته می‌شود تا دانه‌های سیاه آن عروس خانم را در مقابل شیطان حفظ كند.

Shakna-Paula
دستبندی است كه از مرجان قرمز و صدف تهیه می‌شود كه در مجلس عروسی به دست عروس خانم بسته می‌شود. مفهوم این دستبند در میان مردم هند این است كه با این دستبند داماد به عروس قول می‌دهد تا او را خوشبخت كند و او را همیشه دوست داشته باشد. هندی‌ها به این دستبند، دستبند عشق می‌گویند.

منبع : http://www.namrata.blogfa.com

---

عروسی هندو ها مثل تمام آداب و رسوم دیگرشان با تشریفات زیادی همراه است. پانزده مرحله ی مهم برای برگزاری...

عروسی هندو ها مثل تمام آداب و رسوم دیگرشان با تشریفات زیادی همراه است. پانزده مرحله ی مهم برای برگزاری این جشن را به اختصار از سایت ehow.com نقل می کنم. آنچه من دیدم خیلی بیش تر این 15 مرحله بود بنابراین اگر علاقمند به جزییات بیشتر از چند و چون اجرای این مراسم و سمبل ها ی معنایی هر مرحله هستند پیشنهاد می کنم به این سایت مراجعه کنید.



مرحله 1: روز خواستگاری را با اجازه ی بزرگ تر ها تعیین می کنند. در این مراسم حضور ونظر بزرگ تر های فامیل بسیار مهم است.



مرحله 2: با یک منجم مشورت می کنند تا روزو محل مراسم مناسب با طالع زوجین برای برگزاری این جشن مشخص شود.



مرحله 3: تصمیم گیری راجع به پذیرایی از مهمان ها به شیوه ی سنتی که باید روی زمین بنشینند یا تهیه ی میز و صندلی برای برگزاری مهمانی به شیوه ی مدرن.



مرحله 4: تصمیم گیری راجع به اجرای 15 مرحله از تشریفات مذهبی رایج در خانواده های سنتی و یا انتخاب و به جا آوردن گزینه هایی که برای زوجین معنا و مفهوم ویژه ای دارد.



مرحله 5: خرید لباس سنتی هندی (ساری) توسط داماد برای تعویض لباس عروس در روز مراسم. این تعویض لباس از جمله تشریفات مهم به حساب می آید و به معنای واگذاری مسئولیت و سرپرستی عروس از والدین به داماد است.



مرحله 6: تهیه ی تدارکات پذیرایی از جمله غذا، میوه و ... . (خوردن، آشامیدن و صحبت کردن در طول مراسم عروسی هندوها مانعی ندارد)



مرحله 7: سفارش حلقه های گل عروس و داماد که باید از دست همدیگر بگیرند و بر گردن یکدیگر بیاویزد.



مرحله 8: سفارش یک گردن بند طلا که داماد بر گردن عروس می آویزد.



مرحله 9 : در این مرحله عروس و داماد 7 قدم در کنار هم برمی دارند که نماد ازدواج فرخنده، آرزوی ثروت، شادی، قدرت و ... است.



مرحله 10: درست کردن معجونی از ماست و عسل که عروس باید به داماد تعارف کند. این معجون سمبل تضمین سلامت جسمی و شیرینی آغاز ازدواج برای داماد است.



مرحله 11: اهدای غذا و سایر نذورات به خدایان و طلب دعای خیر و برکت. ( در آیین هندو یک قدرت مطلق وجود دارد وسایر خدایان تنها صورت های دیگر آن خدا هستند)



مرحله 12: تهیه یک سنگ که عروس به رسم وفاداری و صداقت بر آن می ایستد و داماد حلقه ای را در انگشت پای او قرار می دهد.



مرحله 13: پاشیدن برنج و گل بر سر عروس و داماد بعد از اعلام پیمان ازدواج در جمع.



مرحله 14: در این مرحله داماد با گذاشتن علامتی بر پیشانی عروس به وسیله ی پودر نارنجی یا sedhu به حضار متاهل شدن عروس را اعلام می کند. بعد از آن زوجین باید پای والدینشان را لمس کرده و از آن طلب دعای خیر کنند.



مرحله 15: برگزاری یک مهمانی مفصل برای حضار و مدعوین به صرف انواع غذا و نوشیدنی.

منبع : http://www.iranmalaysia.com/NewsPage/Page_37/18518.html