اولین سفر به آمریكا برای فعال سازی گرین کارت

[j1970]

هفته بسیار شلوغی بود و تلفن پشت تلفن (کلی کمکم کرد که بتونم مسلط‌تر حرف بزنم پشت تلفن و نترسم!)
بعد از امیدواریها و ناامیدی‌های زیاد و چند تا مصاحبه ناموفق بخاطر مشکل زبان، و پولی که فقط باهاش میتونم اجاره ماه بعد رو بدم که خب، این خودش استرس میده به آدم.
از سه مصاحبه این هفته که داشتم راضی هستم (واقعا واسم مهم نیس اونا راضین یا نه!) و دیروز عصر که یک ساعتی تو اتوبوس بودم (و چند ایستگاه اول رو فقط من مشتری اتوبوس بودم) تا برگردم تو خونه، اونم بعد از 3.5 ساعت مصاحبه فنی تو فاکس‌نیوز (که واقعا باهاشون حال کردم و با یکیشون که مسن‌تر بود کلی خندیدیم، البته من فارسی میخندیدم و اون انگلیسی!) احساس تعلق به این خاک و این مردم داشتم، حس میکردم دارم تو این جریان میرم جلو و میتونم گلیم خودمو از آب بکشم بیرون.
نکات زیادی یاد گرفتم که البته اینجا نمیگنجه و باید بتونم دسته‌بندیش کنم واسه خودم.

من آدمی نیستم که امید واهی بدم و با چه‌چه و به‌به و دعا و این چیزا بخوام دلگرمی بدم به کسی، اما این نظر رو گذاشتم تا بگم. مهاجرت سخته ولی نباید ناامید شد. قبل از مهاجرت باید تصمیم گرفت، نه با شادی کودکانه و هورا کشیدن، بلکه با فکرت و قلبت و وقتی اومدی دیگه نباید ناامید بشی.
واسه من هیچی هنوز معلوم نیست و به کسایی که یه جورایی ممکنه ناامید شده باشن (ناامیدی ضعف زیادی میاره واسه آدم) خواستم بگم که: آقا جون، وضعت از من بدتره؟ (فقط یه ماه اجاره میتونم بدم فقط) من هنوز نه به داره و نه به بار، اما تو همین یه هفته واسه خودم اونقد حس خوب و قوی ساختم که بدون نگرانی از گرفتن یا نگرفتن کار دارم باهاشون حرف میزنم (همون اولشم میگم که آرومتر صحبت کنن، چون انگلیسی زبان دوم منه!، که البته همه توصیه میکنن که این حرف رو نزنین هیچوقت) و واقعا از همین الان دارم فکر میکنم کدوم یکی از این سه تا موقعیت واسه من بهتره که همون رو انتخاب! (ته بچه پررو) کنم.

اونی که ناامیدی، قسم خوردن خوب نیس، والا قسمت میدادم که دعا کردن (فقط اتکا به دعا) رو بذاری کنار و جاش هر چی توان داری رو به کار بگیری تا بتونی کار مورد علاقتو (نه هر کاری) بگیری و بری جلو.

اما پلن بی! اگه نشه، میرم کارگری میکنم تا بتونم چند ماه دیگه هم دووم بیارم تا کار اصلیمو پیدا کنم، اما هیچوقت فکر برگشتن به ایران رو نمیکنم.