زندگی خانوادگی در امریکا

[mohsen324]

در شکل گرفتن ازدواجها در ایران ,عشق نقش نسبتا کمرنگی دارد و مسائل فرهنگی, اجتماعی و مالی از اولویتهای بالاتری برخوردار است. ازدواج در ایران یک قرارداد رسمی و محضری است که تعهدات بسیار جدی را برای دو طرف به همراه دارد.

این زن و شوهر مانند بسیاری از زوجهای ایرانی در یک مراسم خواستگاری همدیگر را پسندیده اند و کار آنها به ازدواج انجامیده است.

به نظر من مشکل اصلی تو ایران اینه که پسر و دختر همدیگر و انتخاب نیمکنند بلکه این انتخاب اغلب توسط مادر آقا داماد و سایر بستگان ( اعم از خاله یا عمه یا صغری خانم همسایه سر کوچه )صورت میگیره و تازه بعد از ازدواج باید عشق بین زوجین بوجود بیاد که در اغلب موارد بخاطر تفاوت های فرهنگی، اخلاقی، مذهبی و حتی دیدگاه اونها در مورد روابط دیپلماتیک این اتفاق نمیافته و به همون چیزی که آرش گفت ( یک قرارداد رسمی و محضری ) تبدیل میشه و وقتی یه همچین خانواده ای که پایه های اون بر اساس عشق نبوده مهاجرت میکنن و وارد دنیای جدیدی میشن که کلا تعاریف زناشویی فرق میکنه تاره دنبال معیارهای واقعی خودشون میگردن و این باعث دور شدن اونها از همدیگه و جدایی میشه.
عقیده شخصی من اینه که دوستی هایی که به ازدواج ختم شده مستحکمتر از ازدواج هایی است که فقط در یک جلسه خواستگاری و یا چند تا سوال کلیشه ای ( من از آبی خوشم میاد تو چی؟ من این غذا رو دوست دارم تو چی؟) بوجود آمده.

بیشتر می خوام به نقل قولی که سراوین عزیز از آرش خان کردند جواب بدم. حااقل تو تهران الان این جور ازدواج ها کمتر صورت می گیره و اگر هم مامان ها بخوان پیشنهادی بدن مدت زیادی رو برای آشنایی درنظر می گیرند. دیدگاه آرش خیلی قدیمی و کهنه است. این که الآن تو ایران سن ازدواج بالا رفته همش هم مشکلات مالی و مسکن و کار نیست و بیشتر بخاطر تنوع طلبی جوان های ایرانیه. اکثر دختر ها و پسر ها دوست دارند قبل ازدواج طعم بودن با افراد مختلف را بچشند. چیزی که در غرب عادیه و اینجا هم کم کم داره زیاد میشه. البته من راجع به خوبی و بدیش نظری ندارم. اما اگر به سنم و تاریخ ازدواجم دقت کنید متوجه عقیده ام میشید!