تا حالا پشیمون شدید از رفتن؟

[opayamani]

دوستان سلام و به امید سال خیلی خوب برای شما عزیزان
من مدتی بود که با خودم کلنجار می رفتم که به این تاپیک نیام ولی نشد من فقط می خواستم در مورد احساس غربتش به استثنای سایر مشکلاتش از قبیل کار و پول و ارزش دلار و هزینه ها و غیره بگم که دوستان عزیز اینجا خیلی ها هستند که سالها زیادی هست که اینجا هستند ولی همش فکر می کنند که اخرش یه روز بر می گردند چرا چون همیشه فکر می کنند که اینجا همیشه خارجی هستند حتی اگه سیتیزن بشند نه اینکه اینجا بد هست . نه بلکه این افکار ما یا بهتر بگم احساسات ما هست که در شرایط مختلف تغییر می کنه همین طور که الان در ایران هستیم و دلمون می خواهد بیایم این ور ولی به محض اینکه می آیم اینور فکر می کنیم باید برگردیم اون ور این بخاطر اینه که ما واقعا در مورد این موارد فکر نمی کنیم یا حداقل اون جور که دلمون می خوات فکر می کنیم احساس همیشه غلبه می کنه و اون هم ناشی از تبلیغاتی است که بقول دوستمون می شه و تبلیغات احساس کاذب نیاز در شما بوجود می آره و دیگه وظیفه مغز تا اندازه ای کم می شه یادمه یه وقت می خواستم برم کبک در کانادا و مجبور بودم که زبان خیلی سخت فرانسه رو بخونم به اصرار همسرم روزی که داشتم قراداد رو با دفتر کاریابی امضا می کردم ازش در این مورد سئوال کردم و اون جوابی رو به من داد که من دلم می خواست داد و گفت نه مشکلی نیست 6 ماهه یاد می گیری بعد از 6 ماه وقتی ابنو واسه معلم زبان فرانسه ام به جهت عدم پیشرفت در کلاس زبان تعریف کردم خندید و گفت اون بگه شما چرا پذیرفتید؟ چون تبلیغات در مورد کشور کانادا باعث شده بود که من دیگه هیچ چیز رو اون جور که هست نبینم اگر شما هم از این دسته افراد هستید پلهای پشت سرتون رو خراب نکنید به خدا هرکی که می گه سختی اش 1 سال اول هستش دروغ می گه چون همه عمر سخته اول فکر می کنید وقتی سیتیزن شدید پس بعد بر می گردید ولی بعد بچه های شما دیگه اونجا بزرگ شدند (البته اگه بچه داشته باشید)یا کاری یا بزینسی دارید خونه ای گرفتید دیگه در ایران چیزی ندارید و سنی از شما گذشته و دیگه قدرت از صفر شروع کردن در ایران رو ندارید اینجا آدمهای هستند که وضعیت خیلی بدتر از ایران دارند ولی حاضر نیستند که برگردند چون می گن ما سالها از ایران دور بودیم و اینجا راه و چاه و بلد رو دیگه بلد شدیم و لی در ایران نمی دونیم بایستی چکار کنیم و بخاطر همینه که نمی تونند برگردند و بخاطر این دست مسائل هم هست که نمی تونید و بر نمی گردید البته صد درصد نیست ولی این رو می تونید با سر زدن به سوپر مارکتهای ایرانی این طرف و ببینید که پیر مردها و پیر زنهای ایرانی که با ولع خاصی در حال خرید نون سنگک و محصولات مشابه همین کالاهای ایرانی هستند که هم با ذائقه اونهاجور باشه و اونها رو حتی یاد ایران بیاندازه (مثل من که تا به حال نتونستم با پیتزای اینها کنار بیام و از یه پیتزا فروشی ایرانی که پیتزاهای شبیه ایران داره پیتزا می خرم )یعنی به نظر شما 30 یا 40 سال زندگی در اینجا نمی تونه (منظورم پیرمردها و پیر زن های ایرانی هست نه خودم )ذائقه رو عوض کنه حتی مسائل خیلی کوچک مثل دستشوئی رفتن .دوستان بعضی چیزها تا اخر عمر با ما هستش و هیچ وقت تغییر نمی کنه فقط یه خورده ضعیف تر میشه و من حتی کسانی رو دیدم که حتی سعی می کنند فارسی صحبت نکنند تا خودشون رو این طرفی نشون بدند باز برای خریدشون میان این فروشگاهها و یا حتی ما همون ایرانی های هستیم که وقتی تو ایران می خواهیم بریم یه تور مسافرتی به خارج از کشور بگیریم کارمند آژانس بهمون می گه که برید فلان هتل که ایرانی بازار نیستش حتی فکر نمی کنیم که این کارمند محترم داره هم به خودش و هم به ما توهین می کنه مگه ما ایرانی نیستیم وحتی بهمون باد دادند که ایرانی های مقیم لس آنجلس فلانند (البته توهبن نشه به هیچ ایرانی عزیز مقیم این شهر) بعد میایم این ور و من همین یکشنبه گذشته در مراسم سیزده بدر امسال با چشمهای خودم دیدیم که چندین هزار نفر ایرانی اونجا بودند که همه اونها حتی مبلغی رو هم به عنوان ورودیه پرداخت کرده بودند و امده بودند که ایرانی های هموطنشون رو ببینند همین ما ایرانی های که در خارج از کشور سعی می کنیم که به هم ثابت کنیم که هموطن هستیم مثلا وکلای ایرانی اینجا بیشتر دنبال موکلهای ایرانی و دکترهای ایرانی اینجا دنبال مریضهای ایرانی هستند و همیشه حرفشون این هست که ما بایستی در خارج از کشور همدیگر رو حمایت کنیم ولی اقسوس در داخل همه از هم چی بگم اقسوس این قسمت اخر هم برای دوستانی که فکر می کنند که بعد از رفتنشون از ایران می روند جائی که هیچ ایرانی نباشه و هیچ وقت هم برای ایران و ایرانی دل تنگ نخواهند شد بایستی خدمتشون عرض کنم که من دوستانی دارم که همین حرف رو می زدند و الان شهرهای دیگر امریکا غیر از لس آنجلس هستند و بمن می گن خوش بحالت که لس آنجلس هستی و دور و برت همه ایرانی هستند پس ببیند سالها زندگی در اینجا شاید کمی از احساساتمون کم کنه ولی اون رو نمی تونه مدفون کنه و همه عمرتون این غم غربت رو دارید چون همه ما سعی می کنم به نوعی احساساتمون رو از بقیه پنهان کنیم و خودمون رو متفاوت از بقیه نشون بدیم و تمام اینها رو در پروسه مهاجرت نادیده می گیریم من از اول تصمیم درستی نگرفتم ولی جدا از غم غربت مسائلی سخت تر از اون مثل غرور بی جا و خیلی چیزهای دیگه داره باعث می شه که یه تصمیماتی بگیرم که شاید و باید زودتر می گرفتم اینها فقط درد دل هستند و بنده قصد عوض یا تائید کردن نظر کسی رو ندارم و فقط گفتنش برای اطرافیان بنده سخت بود و بهمین جهت نوشتم مثال اون کسائی که نزد کشیشان می رفتند تا اعتراف کنند و کمی از عذاب وجدانشون کم بشه من هم نوشتم تا شاید کمی ارومم کنه چون یادمون دادند که ناسلامتی ما مرد هستیم و مرد که گریه نمی کنه (ولی می تونه بنویسه که) با آرزوی موفقیت برای همه دوستان