زندگی خانوادگی در امریکا

[Ali Sepehr]

2- ارتباط زن و شوهر با فرزندان

تعریف تربیت و یا ارتباط والدین با فرزندان, در ایران و امریکا بسیار متفاوت است بنابراین امکان پیاده سازی سیستم تربیتی سنتی در امریکا وجود ندارد.



در امریکا پدر و مادر, منبع صحیح اطلاعات و مصدر صدور احکام نیستند. اطلاعات توسط مدارس و یا از طریق رسانه ها و اینترنت به کودکان ارسال می شود و کودکان, خودشان بر اساس تحلیل خود تصمیم می گیرند. قانون نیز محدوده عملکرد آنها را مشخص می کند و پدر و مادر فقط اختیار دارند مواظبت کنند تا کودکان آنها از چارچوب قانون خارج نشوند. اگر یک اسباب بازی برای یک فرزند پنج ساله منع قانونی داشته باشد, پدر و مادر اجازه ندارند آن را در اختیار فرزندشان قرار دهند و اگر چنین کاری را بکنند از نظر قانونی مجرم هستند. پدر و یا مادر اجازه ندارند کودکان خود را از نظر فیزیکی مجبور به کاری بکنند و اگر چنین کاری بکنند مجرم هستند. شما نمیتوانید در امریکا دست کودکی را بگیرید و او را بکشید. بلکه حتما باید با او حرف بزنید و او را توجیه کنید.

همان خانواده ایرانی را در نظر بگیرید که در ایران یک دختر و یک پسر دبیرستانی دارند و هر دوی آنها هم از نظر جامعه ایران بچه های بسیار خوب و حرف گوش کنی هستند و جز درس و مشق به چیز دیگری فکر نمی کنند و مطیع کامل فرمایشات والدین هستند. بعد از اینکه یکی دو سال از ورود آنها گذشت و آنها با سیستم امریکا آشنا شدند, بچه ها دیگر همان فرزندان مطیع و حرف گوش کن نخواهند بود. زیرا سیستم امریکا آنها را هدایت می کند تا بطور مستقل برای خودشان تصمیم بگیرند.


اینکه یک نفر در سن نوجوانی هر کاری را که پدر و مادرش می گویند انجام دهد اصلا در امریکا خوب نیست و اعتقاد دارند که این کار باعث ضعف تصمیم گیری و عقب افتادگی آنها خواهد شد. فرزندان فقط باید آنجایی که قانون به آنها می گوید از پدر و مادر خود اجازه بگیرند. اگر آنها سنشان به هجده سال برسد, دیگر پدر و مادر کوچکترین اختیاری بر آنها ندارند و هر کدام از آنها می توانند به طور مستقل زندگی کنند. از طرف دیگر, پدر و مادری که به امریکا مهاجرت کرده اند به علت ضعف در قدرت انطباق و قدرت یادگیری, از فرزندان خود عقب خواهند ماند و نمیتوانند مهارتهای اجتماعی لازم را برای تسلط بر فرزندانشان فرا بگیرند.

من می خوام جهت بحث رو به سوی خودم ببرم و تجربه ی شخصی خودم رو بگم .

من از بچگی تمایل شدیدی به مستقل بودن و روی پای خودم ایستادن داشتم و می خواستم که خودم برای خودم تصمیم بگیرم ، اما همونطوری که آرش گفت بافت تربیتی خانواده های ایرانی این اجازه رو به فرزندان نمیده و اگه هم حرفی باشه فقط در حد شعار دادن از نوع ایرانیشه .

الان که تقریبا 20 سالم شده و می خوام برای خودم زندگی مستقل از والدینم تشکیل بدم نه تنها سنگ اندازی هایی توی راهم میشه بلکه بعضی وقتها مخالفت هایی هم میشه ، مثلا مادرم میگه تو اگه می خوای مستقل باشی برو خودت مثل آمریکایی هایی که از 18 سالگی جدا میشن از خونواده وکار می کنن کار کن و مستقل باش اما نمی دونه توی این مثال یه نکته ی ظریفی نهفته است و اون اینه که آیا اون حمایتی که دو.لت آمریکا از شهروندانش توی این زمینه می کنه توی ایران انجام نمیشه و اگر من همین حالا فقط با لباسهام از خونه برم بیرون نهایتا یک هفته دوام میارم و یا بر می گردم خونه و اگه هم آدم کله شقی باشم از گرسنگی تلف می شم .

این عیب خونواده های ایرانیه که بدلیل وابستگی افراطی عاطفی نمی خوان استقلال فرزندانشون رو ببیند و از اون شاد بشن و می خوان وابستگیشون رو با سلطه بر بچه ها نگه دارند .
گفتم سلطه یاد فیلم ویکتوریا افتادم که مثال بارز این سلطه خواهی توسط پدر رو اونم نه توی جامعه ی ایرانی بلکه یه جامعه ی مترقی تر از ایران (اسپانیا) نشون میده و میفهمونه که اگر دوست داریم بچه هامون خوشحال باشند باید بزاریم اونطوری که دوست دارند زندگی کنند و با کسانی که دوست دارند ارتباط داشته باشند و والدین نباید نظرشون رو به بچه ها تحمیل کنند.

پدری که وقتی دخترش ازدواج کرده می خواد بازهم نظرات خودش توی زندگی فرزندش باشه مسلما نتیجه ی اون به اختلاف میان دختر و همسرش می انجامد .

پدری که با پول می خواد دختر کوچکش رو شاد کنه و مدیون خودش کنه و براش ماشین می خره مسلما باید حالا مشکلات شدید دختر رو هم بپذیره که حتی ممکنه به اون ت..جا...وز بشه .

مردی که علیرغم اینکه با ازدواج مجدد با یک دختر جوان غرور همسر سابقش رو لکه دار کرده ، می خواد هنوز هم بر زندگی زن سابقش بواسطه ی پولش نفوذ داشته باشه و در زندگی اونها اعمال نظر کنه باید بپذیره که زن می تونه حتی اگه کار بیرون از خونه هم نکرده باشه با شیرینی پزی خرج خودش و خونوادش رو در بیاره .

هیچ وقت سلطه خواهی جواب نداده و جواب نمی ده بلکه موضوع رو بدتر هم میکنه.

البته این حرف های من کمی هم جنبه ی درددل داشت.