2013-04-20 ساعت 21:08
سلام دوستان و مهندسان عزیز.
من خیلی وقت بود که دلم میخواست بیام و این چند صفحه رو تو این تاپیک بخونم و حال قسمت شد.
خوب بنا به دلایلی هیچ کدوم از ما مهندسای عمران تا حالا به صورت جدی به انجام دادن کار تخصصی خودمون تو آمریکا فکر نکردیم.چرا ؟دلیلش کاملا واضحه.تقریبا می تونم بگم اکثر مهندسای عمران تو ایران تو هر سورخ سمبه ای سرک می کشن.از کارای ساختمانی گرفته تا معامله خونه و ماشین و کارهای تجاری و هزارو یک جور کار دیگه و هیچ وقت به طور جدی رو تخصص حرفه ای خودشون زوم نمیکنن یا اگر هم میخوان اینکارو انجام بدن درگیر روزمرگی کارای عادی توی کشور میشن.اکثر مهندسان گرامی یا رفتن توی اجراء و یا دفتر فنی ویا کار کارمندی که عمدتا در همه جای ایران کیفیت و شرایط کارش به یه شکله.دوربودن علم مهندسی عمران در ایران از علم روز مهندسی در دنیا یکی دیگه از دلایل عقب فتادگی ماست.با این وضعیت تنها دو چیز میتونه به داد ما برسه.یکی زبان تخصصی و کار حرفه ای با نرم افزار.منظوم از حرفه ای یعنی مهارت بی چون و چرا.یه زمان جایی کار می کردم یه آقایی بود با مدرک فوق دیپلم.این بنده خدا به قدری به کد مسلط بود و تمام دستوراتو با کلید تایپ میکرد که معروف شده بود به دکتر کد.خلاصه این که دوستان عزیز،مهندسین گرامی،تا وقتی بخوایم با این وضع کاری و تجربه های اجرایی اینجا بخوایم به آمریکا دل خوش کنیم باید گفت زهی خیال باطل.
گاهی اوقات پیش خودم میگم کاش رشتم کامپیتر بود که حداقل با دنیا پیش میرفتم.
من خودم به شخصه حس میکنم از زمان فارغ التحصیلی در سال 81 تا الان جز پسرفت چیز دیگه ای نداشتم.
لاتاری و موقعیت رفتن به آمریکا با تمام مشکلات،خوبی و بدیهاش و هزار مسئله دیگش یه درس خیلی خوب به من داد.یه تلنگر محکم به من زد و به من فهموند که تا زمانی که فنی واسه ارائه نداشته باشی اونور دنیا ول معطلی.اینجا شاید واسه خودت اسم و رسمی داشته باشی ولی...
بازم امیدورام که بتونم اونجا از پس کارای تخصصیم بربیام.
موفق باشین.
من خیلی وقت بود که دلم میخواست بیام و این چند صفحه رو تو این تاپیک بخونم و حال قسمت شد.
خوب بنا به دلایلی هیچ کدوم از ما مهندسای عمران تا حالا به صورت جدی به انجام دادن کار تخصصی خودمون تو آمریکا فکر نکردیم.چرا ؟دلیلش کاملا واضحه.تقریبا می تونم بگم اکثر مهندسای عمران تو ایران تو هر سورخ سمبه ای سرک می کشن.از کارای ساختمانی گرفته تا معامله خونه و ماشین و کارهای تجاری و هزارو یک جور کار دیگه و هیچ وقت به طور جدی رو تخصص حرفه ای خودشون زوم نمیکنن یا اگر هم میخوان اینکارو انجام بدن درگیر روزمرگی کارای عادی توی کشور میشن.اکثر مهندسان گرامی یا رفتن توی اجراء و یا دفتر فنی ویا کار کارمندی که عمدتا در همه جای ایران کیفیت و شرایط کارش به یه شکله.دوربودن علم مهندسی عمران در ایران از علم روز مهندسی در دنیا یکی دیگه از دلایل عقب فتادگی ماست.با این وضعیت تنها دو چیز میتونه به داد ما برسه.یکی زبان تخصصی و کار حرفه ای با نرم افزار.منظوم از حرفه ای یعنی مهارت بی چون و چرا.یه زمان جایی کار می کردم یه آقایی بود با مدرک فوق دیپلم.این بنده خدا به قدری به کد مسلط بود و تمام دستوراتو با کلید تایپ میکرد که معروف شده بود به دکتر کد.خلاصه این که دوستان عزیز،مهندسین گرامی،تا وقتی بخوایم با این وضع کاری و تجربه های اجرایی اینجا بخوایم به آمریکا دل خوش کنیم باید گفت زهی خیال باطل.
گاهی اوقات پیش خودم میگم کاش رشتم کامپیتر بود که حداقل با دنیا پیش میرفتم.
من خودم به شخصه حس میکنم از زمان فارغ التحصیلی در سال 81 تا الان جز پسرفت چیز دیگه ای نداشتم.
لاتاری و موقعیت رفتن به آمریکا با تمام مشکلات،خوبی و بدیهاش و هزار مسئله دیگش یه درس خیلی خوب به من داد.یه تلنگر محکم به من زد و به من فهموند که تا زمانی که فنی واسه ارائه نداشته باشی اونور دنیا ول معطلی.اینجا شاید واسه خودت اسم و رسمی داشته باشی ولی...
بازم امیدورام که بتونم اونجا از پس کارای تخصصیم بربیام.
موفق باشین.
لاتاری 2013