دیدگاه های آرش در مورد آمریکا

[rs232]

این آخر هفته قرار است با اقدامات مقتضی به لس آنجلس برویم تا لااقل در نبود ماه عسل یک آخر هفته عسلی داشته باشیم. دو روز هم مرخصی گرفتم که وقت کافی برای رفتن به دیسنی لند و یونیورسال داشته باشیم. البته من یک بار قبلا به آنجا رفته ام ولی خوب این بار با خانم بچه ها هستم و یک جور دیگری خوش می گذرد. خدا را شکر که قرار نیست هیچ کدام از فامیل هایم را ببینیم و به جای دیمبل و دمبول و مهمانی های آنچنانی که به قول مهرورزان از نوع پارتی است شب ها را در هتل و با خیال راحت و آسایش و آرامش می گذرانیم. روزها هم به جاهای دیدنی می رویم و از وقتمان نهایت استفاده را می کنیم. به هرحال الآن که هنوز عرعر بچه بیخ گوشمان نیست باید قدر این لحظات فرخنده را بدانیم که شاید دیگر چنین فرصت هایی برایمان پیش نیاید. جمعه صبح زود راه می افتیم که به ترافیک جاده ای برخورد نکنیم و پس از حدود هفت ساعت رانندگی از سنفرانسیسکو به لس آنجلس می رسیم. بعضی ها می گویند که از سنفرانسیسکو تا لس آنجلس فقط پنج ساعت راه است ولی آنها در سن حوزه هستند در حالی که از خانه ما که شمال سنفرانسیسکو است تا سن حوزه بیش از دو ساعت راه است و باز هم مجموع آن هفت ساعت می شود. خوب من چون شمالی بلد بودم از همان اول به شمال سنفرانسیسکو آمدم که مشکل زبان هم نداشته باشم!

می خواهیم کابینت های آشپزخانه را عوض کنیم و کف خانه را هم سنگ کنیم. زمانی که من این خانه را خریدم تنها چیزی که برایم اهمیت نداشت وضعیت آشپزخانه آن بود چون من کمتر به داخل آن می رفتم و شام و نهار را هم در بیرون از خانه می خوردم. ولی الآن که اقدامات مقتضی آمده است تازه پی به وخامت اوضاع آن برده ام و هر چقدر هم که با رنگ و وصله و پینه خواستیم آن را درست کنیم نشد. کف پوش چوبی خانه هم مثل جگر زلیخا شده است و هر بار یک تکه از آن به دمپایی آدم گیر می کند و از جایش کنده می شود. خلاصه این که یک ده هزار دلاری در گلوی خانه گیر کرده است و باید یک جورهایی آن را برایش خرج کرد. ولی خوب پولی هم در بساط نداریم که چنین خرج قلمبه ای را انجام دهیم و خیلی هم که زور بزنیم بتوانیم چند هزار دلار از ته حساب بانکی خود بیرون بکشیم. ولی دیروز که با کمال ناامیدی به همدیپو (مغازه وسایل خانه فروشی) رفتیم متوجه شدیم که همه این کارها را قسطی انجام می دهند و ما فقط باید حدود ماهی دویست دلار به آنها پرداخت کنیم. خوب ما که تا خرخره به زیر اقساط بانکی رفته ایم این یکی هم رویش. وقتی به امریکا می آمدم با خودم عهد بسته بودم که هرگز وام بانکی نگبرم و می گفتم که خرم اگر خودم را بدهکار بانک کنم ولی زندگی در امریکا به گونه ای است که هیچ راه دیگری برای آدم باقی نمی گذارد و بالاخره همه اسیر سیستم بانکی می شوند و خوب من هم یکی از آنها. خوبی کار ما نسبت به امریکاییان این است که ما می توانیم بگوییم فوقش اگر گند به بالا آوردیم فرار می کنیم و به ایران می رویم ولی بدبخت امریکاییهای ورشکسته هیچ جایی را هم ندارند که به آنجا فرار کنند.

آمده بودم یک چیزی را بگویم که حرف پیش آمد و یادم رفت. آها می خواستم در مورد این صحبت کنم که آدم بهتر است تمام چیزهای زندگی خودش را به دیگران نگوید. البته من را که می بینید فرق می کنم چون اولا نخود در دهانم خیس نمی خورد و بعد هم این که شما غریبه هستید و مهم نیست که از وقایع اتفاقیه زندگی من مطلع شوید ولی اگر به اطرافیانتان و یا خانواده تان در مورد کارهایی که می کنید و یا قرار است انجام دهید اطلاعات بدهید دیگر روزگارتان سیاه می شود. مثلا اگر گرین کارت قبول شده اید یا دارید با ویزای نامزدی به اینجا می آیید و یا چه می دانم یک کار مهم دیگری دارید انجام می دهید که به سرنوشت و آینده شما مربوط است بهتر است که آن را درون خودتان نگه دارید و به کسی نگویید. البته می دانم که خیلی سخت است که آدم پز ندهد و مثلا خبر قبولی خودش را در قرعه کشی گرین کارت نگوید که چشم بعضی ها قلمبه بزند بیرون ولی از طرف دیگر دردسرهای آن هم آنقدر زیاد است که اگر این اخبار را منتشر کنید شما را بلانسبت به شکر خوردن می اندازد و از کرده خود پشیمان و نادم می شوید. می توانید همان روزهای آخری که دارید به امر.یکا می روید پز دهید و مثلا به پیش یکی از فامیل های از دماغ فیل افتاده خودتان بروید و خیلی معمولی بگویید که اگر خوبی و بدی از ما دیدید حلال کنید که ما داریم به امر.یکا می رویم و وقتی که آنها با دهان باز می پرسند چطوری می خواهید بروید بگویید که مگر خبر ندارید که ما گرین کارت داریم؟! چطور خبر دار نشدید؟ حالا اگر آمدید آن طرف ها تشریف بیاورید در خدمتتان باشیم!

راستش من از کل برنامه آمدن به امریکا از همین پز دادن آن خوشم می آید ولی خوب حیف که زمان آن کوتاه است و با آغاز مسافرت پایان می یابد. ولی خوب باید مواظب باشید که به خاطر پز دادن روزگار خودتان را سیاه نکنید چون فقط کافی است که کار شما کمی به عقب بیفتد تا با موجی از پوزخند ها و نیشخندهای دیگران مواجه شوید که پس چه شد؟ شما که هنوز همین جا هستید! یا اینکه مجبور هستید هر روز فیلم هندی تماشا کنید و شاهد گریه و زاری والدین و نزدیکانتان باشید که دارند از حالا برای شما که اصلا معلوم نیست چه زمانی قرار است بروید گریه می کنند! مادرتان هم هر روز می گوید که خدا ذلیل کند آن کسی را که فکر رفتن را در مغز شما تپاند و در مورد رابطه حلال و حرام بودن شیر خودش با مهاجرت شما فتوی صادر می کند. آخر سر هم شما ممکن است اصلا مجبور شوید که از خیر مهاجرت خود بگذرید و بیخ ریش خانواده خودتان بمانید. ولی بعدها که فرصت ها گذشت و گرفتار تشکیل خانواده شدید و در گذران امور خود همچون چارپایان در گل ماندید و قربانی ولوشوهای اقتصادی شدید دیگر کسی نمی گوید که خر شما به چند من است و می گویند چشمش کور و دندش نرم باید مثل بقیه آدمها از پس امورات خانواده خودش بر بیاید و خرجی بدهد و اجاره خانه را بپردازد. و یا اگر دختر هستید و از بی شوهری و فشار خانواده مجبور شدید زن یک آدم لاابالی و یا نچسب شوید می گویند که همین است که هست و باید بسوزد و بسازد. آن وقت شما می مانید و حوضتان و فرصت های از دست رفته ای که دیگر بر نمی گردند.

البته خانواده و اطرافیان آدم بسیار مهم هستند ولی نه به اندازه سرنوشت و آینده خود شما. چون اگر شما آدم ذلیل و بیچاره ای شوید همه اطرافیان مثل جزامی ها با شما برخورد می کنند و از اطراف شما فرار می کنند تا مبادا ترکش شما به آنها اصابت کند و یا پول و کمکی از آنها بخواهید. ولی اگر آدم موفقی باشید و به جایی برسید نه تنها سربار کسی نخواهید شد و همیشه سربلند خواهید بود بلکه می توانید برای عزیزانتان هم موقعیت های خوبی ایجاد کنید و به آنها هم کمک کنید. دوست داشتن و محبت شما به دیگران ممکن است خوش آیند باشد ولی هیچ دردی را از آنها دوا نخواهد کرد. تا قیامت هم که کنار یک آدم بیچاره بنشینید و برای او دلسوزی کنید او همچنان بیچاره و بدبخت باقی خواهد ماند ولی اگر به دنبال موقعیت و پیشرفت خودتان بروید و دستتان به دهنتان برسد آن زمان است که می توانید یک کار مفید برای او انجام دهید و او را از بدبختی برهانید. درست است که پدر و مادر و والدین همیشه خوشبختی فرزندانشان را می خواهند ولی همیشه راه هایی که آنها پیشنهاد می کنند به خوشبختی فرزندان نمی انجامد زیرا پدر و مادرها اغلب هیچ گونه تخصص و مهارتی در امور اجتماعی و یا حتی تربیتی ندارند و تصمیمات آنها تنها بر مبنای دریافت های محدود خود از اطرافیان و یا پیروی از احساساتشان است. فردا که موقعیت های زندگی خود را از دست دادید و بیچاره شدید هیچ کسی نمی آید بگوید که به به عجب فرزندی که بیخ ریش والدینش ماند تا آنها احساس دلتنگی نکنند پس بیا این هزار تومانی را بگیر و در جیبت بگذار.

پس اگر به سن بلوغ رسیده اید و به نظر خودتان آدم بالغ و عاقلی هستید و تصمیم های مهمی در زندگی خود دارید سعی کنید که آنها را در معرض عموم قرار ندهید و خودتان برای آن برنامه ریزی کنید تا به آن هدف مورد نظر خودتان برسید. مشورت و به شور گذاشتن یک ایده اصلا هم هیچ کار خوبی نیست و به جای آن بهتر است که شما ایده خودتان را فقط با یک نفر که متخصص آن کار است و هیچ نسبت خویشی هم با شما ندارد در میان بگذارید و حتی بهای آن را هم بپردازید. می دانید چرا؟ برای این که به هرحال شما مسئول و ذی نفع تمام کارها و تصمیم های خودتان در آینده خواهید بود و حتی اگر این تصمیم ها از جانب فرد دیگری هم منعقد شده باشند هیچ تفاوتی در امورات شما که پیامد آن تصمیم هستند ایجاد نخواهد شد. فوقش این است که می گویند طرف خودسر و یک دنده و خیره سر است و یا اینکه حرف گوش کن نیست. متاسفانه در ایران برخی ها از آدم انتظار دارند که وقتی که یک حرفی را می شنود به آن عمل کند و اصلا برای خرد و سلایق و علایق او پشیزی ارزش قائل نمی شوند. در حالی که شما باید هر حرفی را که می گویند بشنوید ولی به هیچ کدام از آنها عمل نکنید مگر این که حاصل خرد, مطالعه و تحقیقات خودتان باشد. در مورد مهاجرت هم شما فقط خودتان باید به یک نتیجه منطقی و قابل قبول از دید خودتان برسید نه این که تحت تاثیر فیلم های هندی و سناریوهای دراماتیکی قرار بگیرید که توسط هنرپیشه های ماهر زندگی روزمره ما اجرا می شوند و یا تصمیم هایی را قبول کنید که دیگران برای شما می گیرند و یا به شما القاء می کنند.