2010-01-28 ساعت 22:01
من توی این سه سال اینقدر سوتی دادم که اگر بخواهم همه آنها را بنویسم یک مثنوی می شود. مخصوصا اوایلی که به امریکا آمده بودم اصلا نمی فهمیدم که دیگران چه می گویند و هر کسی هر حرفی میزد می گفتم یس یس! بعد از یک مدت که گفتن بله من را هی ضایع می کرد شروع کردم به گفتن نه. و بعد هم بصورت اتفاقی بعضی مواقع می گفتم بله و بعضی مواقع می گفتم نه! از حالت صورت طرف می فهمیدم که درست گفته ام یا نه! الان هم وقتی با دوستانم می روم بیرون و آنها در مورد دوران مدرسه و یا بعضی چیزهای خاص صحبت می کنند من مثل بز نگاهشان می کنم و هیچ چیزی نمی فهمم. اگر خندیدند من هم الکی می خندم و اگر همه تعجب کردند یا متاثر شدند من هم تقلید می کنم. شاید مثلا بیست سال دیگه بتونم این چیزها را متوجه بشم.
با آرزوی موفقیت برای شما