چگونه برای مصاحبه در سفارت آمریکا حاضر شویم؟ (از نظر پوشش)

[*NASIM*]

البته در مورد این موضوع بسیار بحث شده و خواهد شد و دیدگاه های متفاوت همیشه وجود خواهد داشت اما... دوست داشتم من هم تجربه و نظر شخصی ام را در این زمینه بنویسم.
جسارتاً من با آن دسته از دوستانی که روی رسمی بودن لباس تاکید موکد دارند خیلی موافق نیستم. درست است که سفارت یک مکان اداری و رسمی ست اما من تصور می کنم که فرهنگ ما برای آفیسرها کاملاً شناخته شده است، اینکه چون یک خانم کارمند بانک در آمریکا صبح زود با کت و دامن و کفش پاشنه 10cm از خانه خارج می شود به نظر من دلیل خوبی برای اینکه ما مصاحبه شوندگان را تشویق کنیم شما هم همانطور بروید نیست. ضمن اینکه حتی اگر این مثال صادق هم باشد شما روز مصاحبه در جایگاه مراجعه کنندگان یک بانک خواهید بود و نه کارمندانش. در نتیجه با تمام احترامی که برای آرش عزیز و سایرین قائل هستم من هم مثل laili نازنین معتقدم که خیلی هم رسمی نباشید بهتر است. قطعاً باید مرتب باشید، لباس هایتان مناسب، هماهنگ، زیبا، راحت، خیلی تمیز و اتو کشیده باشند اما اینکه الزاماً کت و دامن یا کت و شلوار باشد ( چیزی که متاسفانه حتی در مهمانی ها هم به ندرت استفاده می شود و اکثر خانم ها عادت ندارند) من مخالف هستم. اتفاقاً به نظر من کسی اگر می خواهد طبق توصیه آرش عزیز نشان بدهد که خونسرد است و آرامش و تسلط کافی دارد بهتر است طوری ظاهر نشود که نشان دهد که خیلی معذب است و این جو بر او اثر گذاشته و تمام تلاشش را کرده که خودش را طوری نشان دهد که آفیسر از ظاهر [ بیش از حد] آراسته اش تاثیر بپذیرد.
علاوه بر لباس و آرایش؛ مدل مو هم به نظر من مهم است، البته قبلاً به این گزینه فکر نمی کردم اما... روز مصاحبه ام، 2 خانم ایرانی با اینکه آرایش خیلی غلیظی هم نداشتند ( البته در مقایسه با سایرین) موهایشان را چنان شینیون پیچیده و حرفه ای کرده بودند که من در حیرت بودم که 7 صبح شینیون های به این سنگینی چه مناسبتی داشت! نمی دانم ساعت 5 صبح رفته بودند آرایشگاه! شب قبل رفته بودند آرایشگاه و برای حفظش تا صبح سر بر بالین نگذاشته بودند! یا خودشان آرایشگر بودند و زحمت پیچیدن موهای یکدیگر را کشیده بودند! خلاصه من نفهمیدم اما با کت و دامن های ضخیمی که اصلاً برای آن تاریخ (28 تیرماه) مناسب نبود و کفش های پاشنه بلندی که تعادلشان را به وضوح به هم می زد اصلاً خوب به نظر نمی رسیدند، اینکه یک زن آمریکایی با کت و دامن و کفش پاشنه بلند می رود سر کار و به حق خیلی هم خوب و جذاب به نظر می رسد و تا غروب می تواند با آن لباس و کفش تاب بیاورد، دلیل قاطعی نیست بر اینکه فکر کنید شما هم خوب به نظر خواهید رسید، بپذیرید که متاسفانه اکثر ما عادت به این نوع لباس نداریم و اغلب ( نه همیشه، نه همۀ خانم ها) همانقدر بد به نظر می رسیم که یک زن خارجی نمی تواند با پوششِ چادر دو قدم ِراست بردارد ( من هم نمی توانم البته ).
در مورد آقایان هم شاید تیشرت و شلوار جین به نظرتان خیلی پیش پا افتاده باشد اما به نظر من کت و شلوار و کراوات، دکمه سردست و ... هم دیگر برای ساعت 7 صبح بیش از حد رسمی و نامناسب است. من خواهرانه توصیه می کنم یک شلوار پارچه ای خوش دوخت ( تو را به خدا بدون پیلی ) و اتو کشیده، پیراهن مردانۀ مرتب با سایز مناسب و کفش رسمی بپوشید و حتی اگر مایل به استفاده از کراوت هستید باور کنید که الزامی نیست که از کت هم استفاده کنید، به خصوص در فصول گرم ( و به خصوص مردهای جوان). روزهای پایانی تیرماه جایی که ترکها با شلوارک یا شلوارهای اسپرت نخی آمده بودند، آقایان ایرانی با کت هایی که غالباً هم خیلی سایز مناسبی نداشت، با آن سرشانه های آویزان، به خدا خیلی هم شیک به نظر نمی رسیدند، بیشتر شبیه مردان بدهکار و گرفتاری بودند که بعد از یک روز کاریِ سخت، کلافه به منزل برمی گردند.

من طرز لباس پوشیدن خودم را هم تایید نمی کنم البته، بی شک نواقصی داشت و صرفاً سلیقه من بود اما از آنجا که بعضی از دوستان ویزای یکضربشان را به لباس رسمی ربط دادند و من در تلاشم که این فرضیه را رد کنم می نویسم که من هم بدون کلیرنس ویزا گرفتم در حالیکه نه کت داشتم، نه دامن بالای زانو، نه کفش پاشنه بلند، نه آرایش کامل و نه موی شینیون شده! من یک شلوار قهوه ای سوخته پوشیدم با یک پیراهن یقه دار ساده ( شبیه پیراهن مردانه) که آستین تا آرنج داشت،کاملاً فیت و تا حدی یقه باز بود و کفشم هم کالج قهوه ای بود. موهایم را هم کشیدم بالا و از پشت بستم. آرایشم هم به غایت مختصر بود چون هم صبح زود بود و و آرایش غلیظ را برای روز مناسب نمی دانم و هم وقت زیادی برای آماده شدن نداشتم ( چون به نظر من خواب کافی و شاداب به نظر رسیدن بر 2 ساعت خیره شدن در آیینه، کار گذاشتن مژه مصنوعی و طراحی سایه 4 رنگ ترجیح دارد) و در نهایت بدون کیف، موبایل و وسایل اضافه، با یک عینک آفتابی و یک پوشه در دست راهی سفارت شدم، همین. مسلماً می پذیرم که احتمالاً کسانی که من را در خیابان دیدند فکر نمی کردند مقصدم سفارت آمریکا باشد، شاید بیش از حد ساده بودم اما باز هم تصور می کنم عادی تر از خانم هایی به نظر می رسیدم که ساعت 7 صبح به اندازۀ یک عروس آراسته بودند و اکلیل روی گونه هایشان آفتاب صبحگاهی را به روشنی بازتاب می داد و با وجود این سادگی فاحش و لباس غیر رسمی کلیرنس نخوردم.
در مجموع من با این نکته که امیر عزیز گفتند که خودتان باشید 100% موافقم و باور کنید یا نکنید، آفیسری که با شما مصاحبه می کند بهتر از هر کسی می داند که خود واقعیِ ایرانی ها چه تیپی ست، می داند که عموم مردان ایرانی در آن کت و شلوارهای ضخیم و پهن که فیت نیست و با کراواتی که (دور از جان) به اندازۀ طناب دار محکم شده و معذبشان کرده، خودشان نیستند، می داند که آن کت با دامن بالای زانو و جوراب شیشه ای و کفش پاشنه بلند لباس مرسوم خانم های ایرانی نیست، می داند که شما ساعت 6 صبح که به قصد محل کار از منزل خارج می شوید زیر مقنعه موهای شینیون شده و روی صورتتان آرایش حرفه ای ندارید ( البته نکته آخر را بعضی ها همیشه دارند ) اما عموم آمریکایی ها هم ندارند، پس اگر به توصیه دوست عزیز مهاجرسرایی خواستید طرز لباس پوشیدن یک خانم کارمند آمریکایی در یک فیلم را الگو قرار بدهید تمنا می کنم حداقل به آرایشش هم دقت کنید و ببینید که بسیار ساده است و ساعت 7 صبح موهای شینیون شده با 2 مشت سنجاق و یک قوطی تافت و کلی چسب مو ندارد.

در مجموع برعکس چیزی که اغلب ایرانی ها فکر می کنند با لباس بر ذهن آفیسر تاثیر ژرفی نخواهید گذاشت چون در کنار شناختی که آفیسرها از طرز زندگی ایرانی دارند، من به دلایل ملموسی ایمان دارم که آنها خیلی بیشتر از ما به کُنه " تن آدمی شریف است به جان آدمیت ..." پی بردند. فقط کافیست مرتب باشید و سعی کنید با اعتماد به نفس بالا، آرامش مطلق، صداقت محض و باطنی آراسته مصاحبه شوید.

به امید موفقیت برای تمام دوستانی که راهی سفارتند. ببخشید که طولانی شد. پیروز و شاد باشید .