2013-07-26 ساعت 15:15
(2011-10-13 ساعت 11:07)saied-k نوشته:(2011-10-11 ساعت 19:20)yami نوشته:(2011-10-11 ساعت 19:05)saied-k نوشته:
* راستی سعید جان, من با این قسمت فروش اموال و خونه زندگی در ایران موافق نیستم. واقعیت اینه که کسی که خونه زندگی داره تو ایران و کار مناسب اگه بیاد اینجا و ببینه که واقعا نمیتونه زندگی کنه, ممکنه قید اینجا رو بزنه. حالا اگه خونه زندگی و کارش (مثلا با مرخصی بدون حقوق) جای خود بود که با خیال راحت و کوله باری از تجربه برمیگرده و قدر زندگی شو اونجا بهتر میدونه و اگه هم کارش اینجا گرفت که یه روز میره و همه چی رو به حراج میکشه اما اینکه همه چی رو بفروشه و بیاد اینجا و بعد ببینه نمیتونه تحمل سختی بکنه و نه راه پیش باشه و نه راه پس, نتیجه اش این خواهد شد که کل سرمایه اش رو تا 5 سال خواهد خورد تا پاس آمریکایی شو بگیره و برگرده ایران! ایرانی که دیگه تو اون هیچی از سرمایه های مادی نداره. من وقتی شرایط زندگی و کاری و تحصیلی بیشتر برندگان لاتاری رو تو مهاجرسرا میخونم متوجه میشم که بیشترشون اگه خونه زندگیشون رو به حراج نکشن, برگشتنشون در یک سال اول قطعی هست. حالا ما که ازدواج کردیم و یک ساپورت محلی داریم اینجا بحثمون تا حدی جداست ولی خداییش کار برندگان لاتاری خیلی خیلی سخته.
سلام دوست خوب مهاجر سرايي من !
در مورد مطلبي كه فرموديد من فكر مي كنم مهاجرت آدمهايي مثل من ، شروع آگاهانه يك زندگي جديد با قبول تمام نارسايي ها و مشكلات احتمالي و بديهي ان است. اولا براي شخصي مثل من فروش و نقد كردن هر آنچه دارم بسيار ضروري است تا بتوانم نهايت نهايت 100 هزار دلار نقد به امريكا ببرم و با نصف اين پول خرج يك سال خود و خانواده ام را تضمين كنم و با نصف ديگرش بعد از بوجود امدن شرايط مناسب كار و بار مستقلي راه اندازي كنم. مطمئننا اگر من يك خانه 100ميليوني اضافه و ملك و اموال ديگري هم داشتم آنها را هم به پول نزديك مي كردم و با دست پر تر مهاجرت مي كردم. به نظر من مهاجرت موفق با دل كندن از مبدا رابطه مستقيم دارد . معياري كه من براي خودم تعريف كرده ام اينست كه اگر توانستم مهاجرت كنم تمام سختي ها را به جان بخرم و هر كار سختي را انجام دهم ولي سستي به خرج ندهم تا بعد از يك مدت دوباره به ايران برگردم و در اين مدت كلي هم از زندگي در ايران عقب بيافتم. مهمترين مسئله براي من اينست كه فرزندم در جامعه سالم و متعادلي رشد كند و از امكانات آن بهره مند شود. اگر امكان مهاجرت برايم فراهم شود و من نتوانم از ان بهره ببرم و در اينده خود و خانواده ام را از اين شانس بزرگ محروم كنم ؛ به هيچ عنوان خودم را نخواهم بخشيد . حال اگر كسي مهاجرت از روي تنوع و صرفا قبولي در لاتاري داشته باشد و كمي هم نازك نارنجي باشد بهتر است در ايران همه چيز را نگه دارد ، ولي فكر مي كنم همين پشتوانه داشتن در ايران عامل موثري باشد تا جلوي فعاليت و كوشش همه جانبه شخص در جامعه جديدش را بگيرد.
من در ايران زندگي خودم رو از حد بسيار معمولي و بدون پشتوانه مالي پدر شروع كردم و تا بحال هم تا حدودي موفق بوده ام. تجربه هايي هم كه در اين 5-6 سال اخير كسب كردم باعث شده به هيچ عنوان از شروع دوباره نترسم بلكه اينبار فكر مي كنم بتوانم بسيار بهتر عمل كنم. فقط بايد منتظر بمانم تا شرايط اوليه فراهم شود و از همه بيشتر روي خود خودم حساب خواهم كرد.
در ضمن من با شما موفقم كه فرموديد از ايرانيان داخل امريكا انتظار كمك فوق العاده نداشته باشيم چون اولا انها مشكلات خودشان را دارند و دوما چون سالهاست در امريكا هستند به سيستم سرمايه داري انجا خو گرفته اند و ممكن است در مورد مسايل كاري فقط بيزنس برايشان مهم باشد و مسايل عاطفي را در كار خود دخيل نكنند و مسئله جالب اينست كه امروزه در ايران هم همينطور است به علاوه اينكه ديگه كسي به كسي رحـــــم هم نمي كنــــــد !!
.
.