تقدیر از دوستان مهاجرسرا به خاطر انساندوستی

[lexington]

هرچند آرش عزیز معتقدند که کار مهمی نیست و صدالبته ناشی از همان شکسته نفسی منش ایرانی اوست؛ من باورم این است که کسی که در آمریکای مادیگرا باشد و بتواند هویت اصلی خود را حفظ کند و بجای جمله ی «به من مربوط نیست» خود را در غم و شادی دیگران شریک بداند؛ امری است که باید ثبت و ذکر و تشکر شود.

نه فقط بخاطر اینکه این گونه منش و اخلاقها را بیشتر ترویج کنیم و همواره به خود و دیگران یادآوری کنیم که ایرانی با فرهنگ چه منش و طرز تفکری دارد؛ بلکه تشکر خود را از خداوند بخاطر همه ی محبت ها و الطافش به عمل نشان دهیم. من در دامن مادری بی سواد و قدیمی بزرگ شدم؛ امـّا او همواره به ما یادآوری میکرد که خداوند به اندازه ی وسعت(آب) قلب افراد، به او میدهد.

به این معنی که هرچه وسعت دید و تفکر و خلوص قلب خود را بیشتر کنیم؛ خداوند هم به همان اندازه مارا در زندگی شخصی مان موفق خواهد داشت و باز جمله ای از «ننه ی مرحومم» : واسه ی دیگران خوش بخواه، تا خداوند هم برای تو خوب بخواهد. بعضی ها را اعتقاد براین است که خداوند بخاطر وجود انسانهایی کامل و عارف است که هنوز از خلقت و تولدهای انسانهای دیگر ناامید نیست. من معتقدم عارفان زمانه کسانی نیستند جز آنکه دست دیگری گیرند و خداوند دستهای کمک کننده را از لبهای دعاگو و دائم به مناجات بیشتر دوست میدارد.

بیاید با به مشارکت گذاشتن تجربه های خود، دیگران را در کمتر شدن پیمودن راه سختشان یاری کنیم.
پیروز باشید.....ارادتمند حمید