من و مهاجرت

[afshin4749]

آمریکا از کلیر تا هجرت - قسمت اول :
یادمه وقتی واسه مصاحبه رفته بودم ترکیه ، دم به دم گزارش میدادم و بچه های مهاجرسرا رو از جزئیات مسائل روز اونجا با خبر میکردم . تقریباً هر روز کارم شده بود نوشتن سفرنامه گالیور !!!! . از لحظه ورود گرفته ، تا تفریحات و سر آخر هم مصاحبه که البته همچین امیدوار کننده و خوشحال کننده نبود . راستش این بحث لعنتی کلیرنس یقه منه بیچاره رو هم چسبید و یه سفر دیگه که البته اگه کلیر میشدم رو گردنم انداخت !! بگذریم که خرج و مخارجش هم برام مهم بود ، ولی اون استرس هر روزه که باید پای کامپیوتر مینشستم و هی چک میکردم ، کمی منو دلخور و نا امید کرد . بگذریم ، هر چه بود گذشت !! فقط دلم به یه چیزی خوش بود ، اونم اینکه آفیسر به من گفت به آمریکا خوش اومدی ، امیدوارم زندگی خوبی داشته باشی و قول میدم که فرایند اداری تو به سرعت طی میشه . کمی شک کردم !! میدونید که آدم اون لحظه حواسش بد جوری جمع و جور میشه . به خودم گفتم ای دل غافل نکنه این خودش میدونه که من کی کلیر میشم ؟ خلاصه روزگاری بود و گذشت . بعد از یکماه من کلیر شدم و این تازه اول مشکلات بود و من خیال میکردم که دیگه تموم شد !! . بگذریم که توی این فواصلی که منتظر کلیر شدن بودیم ، قیمت دلار هم یهو افزایش پیدا کرد و محاسبات منو برای خرید بهم ریخت !! باور کنید که من طبق محاسباتم ، میتونستم حدود 38 هزار دلار خرید کنم که متاسفانه با افزایش روز افزون اون در نهایت تونستم فقط 23000 دلار خرید کنم . که البته دیگه بیشتر از این نداشتم . حالا چرا این بلا سرم اومد ؟ گفتم پولم رو از حساب بیرون نکشم !! شاید سفارت آبدیت تمکن مالی رو دوباره ازم بخواد و من دیگه نداشته باشم و برام مشکل ایجاد بشه . عجب حماقتی کردم !!! اگه حواسم رو متمرکز کرده بودم ، لازم نبود همچین فکری رو بکنم . چرا ؟ چون روی برگ آبی من ، هیچ نقص مدرکی نبود و آفیسر هم بهم گفته بود که امیدوارم زندگی خوبی رو در آمریکا شروع کنی و چیزای دیگه !!!! . خلاصه ، گاهی وسواس پدر آدم رو درمیاره .
آقا از زمانی که کلیر شدیم و رفتم ترکیه واسه گرفتن ویزا و اینکه چه حکایتهایی رو با دوست خوب و همسفر مهاجرتم ، omidooo داشتم ، بگذریم . شروع کردیم به فروش لوازم منزل و اتومبیل و خیلی چیزای دیگه . فقط تنها چیزی رو که نفروختم ، خونه بود !! چون بالاخره لازمه که آدم ، همه پل های پشت سرش رو خراب نکنه . باور کنید حدود 25 میلیون لوازم خونه رو به 10 میلیون فروختم رفت !! حالا بماند که چقدر از بعضی چیزا آتیش گرفتیم . اما هدف بالاتر و والاتر از این چیزا بود که بخوایم بخاطرش لحظه ای هم فکر کنیم . مرحله بعدی کار این بود که خانواده ها رو در جریان بگذاریم ، چون از زمان قبولی تا مصاحبه و دریافت ویزا و فروش لوازم منزل ، به هیچکس بروز ندادیم که داریم میریم آمریکا !! این یه برگ برنده ای بود که توی دستمون بود . چون اگه ویزا نمیگرفتیم و به همه هم گفته بودیم ، انگشت نمای خلق میشیدم و کلی سوال ، جواب باید پس میدادیم . حالا که درست شده بود ، کلی با اطمینان و آرامش خیال ، میتونستیم موضوع رو مطرح کنیم که البته اونم یه مشکلاتی رو برامون بوجود آورد که نگو و نپرس !!! . خلاصه ، مرحله بعد استعفا بود !! از اونجایی که من در شرکت مسئولیت مدیریتی داشتم ، استعفا هم کار ساده ای نبود !! با هزار ترس و اضطراب رفتم پیش مدیر عامل و با کلی مقدمه چینی ، گفتم که آقا با اجازه شما من میخوام استعفا بدم !! حالا گفتن مهاجرت هم کار درستی نبود . از اون اصرار ، از من ابرام که من از اینجا راضی هستم و به دلایل خاصی میخوام استعفا بدم . گفت مشکل حقوق داری ، مشکل ...................... خلاصه . آخرش گفتم ، آقا من دارم از ایران میرم !!!! خدایا باور نمیکرد و میگفت نه تو یه مشکل دیگه ای داری ، چرا تا بحال مطرح نکرده بودی ؟ خلاصه براش یه کلکی سوار کردم و راضیش کردم که تصفیه حسابم رو زود بده . دمش گرم چند روز بعدش هم یه مراسم تودیع مفصل گرفت و کلی از من قدردانی کرد و دوستان هم هر کدوم یه هدیه ای رو لطف کردن و دادند و مدیر عامل هم جداگانه یه هدیه خیلی خوبی رو به من داد که واقعاً تا آخر عمر ازش ممنونم . علاوه بر مبلغ تسویه حسابم ، 2 میلیون هم هدیه داد ، کلی شرمنده شدم !!! خلاصه مراسم ، تودیع انجام شد و شرمون کم شد . بلیت ها رو با وسواس خاص و با هزارتا پائین بالا کردن ، تهیه کردیم . البته گزینه ای بجز لوفتهانزا نداشتیم ، چون اصلاً پروازی بغیر از این برای میشیگان وجود نداشت !!. اما زمان و قیمتش مهم بود . خلاصه با ارزون ترین حالت ما موفق شدیم . حالا دیگه همه چیز داشت به مرحله پایانی میرسید و ما هم حسابی هیجان زده بودیم . نمیدونم ، تا حالا شده که شب از خواب پاشید و تمام چراغا خاموش باشه و شما بخواید آب بخورید ، چه حالتی دارید ؟!!! . احساس میکنید که هر لحظه ممکنه با دماغ بخورید به یه دیوار !!! یا اینکه انگشتای پاتون بخوره به لبه دیوار !! بخصوص اون انگشت کوچیکه که اگه به حاشیه دیوار بخوره ، از صدتا فحش هم بدتره !! . دردش تا مغز جیگرتون میرسه !! . واقعاً بگم ما اون روزا همون احساس رو داشتیم و قدم به جایی میذاشتیم که هیچ شناختی ازش نداشتیم . نمیدونستیم که میتونیم ، یا نمی تونیم . هر لحظه ممکن بود با دماغ بخوریم به دیوار مهاجرت ناموفق !!! و یا انگشت پامون گیر کنه به لبه بُرنده متلک ملت !!! خلاصه . شب رفتن رسید و تمام اقوام جمع شده بودن و میخواستن ما رو بدرقه کنن !!! بگذریم که حالا بیچاره ها چه تصوری از آمریکا داشتن ولی خب خودمون هم گاهی تو خیالاتمون یه همچین فکرایی رو میکردیم . مثلاً یکیشون میگفت ، رسیدی سریع برو یه سری به خوانندها بزن !! برو دست بنداز گردن داریوش و باهاش عکس بنداز و بفرست ما نشون دوستامون بدیم و از این جور مسائل مسخره ای که بیشتر حس دلسوزی آدم رو برانگیخته میکنه تا خنده !! یا یکیشون میگفت ، رفتی آمریکا ، برو یه سری به امیرقاسمی و حمید شبخیز بزن شاید ما تو رو از ماهواره دیدیم !!! . یا آخری میگفت داداش خوشبحالت ، هر روز میری لاس وگاس و آبجو میخوری و حال میکنی !!! . خلاصه اینکه ، هرکسی از ظن خود شد یار ما !! . اما واقعیت این بود که توی دل ما رخت میشستن . رو سرمون آتیش گذاشته بودن و خلاصه کلی التهاب داشتیم . وقتش رسیده بود و یه ون بزرگ از فرودگاه اومد و ما که رو شش تا چمدون هم داشتیم ، سوار کرد و برد فرودگاه . تقریباً سه ، چهار ساعت قبل از پرواز !! . اقوام و خانواده لطف کردن و لوازم و بند و بساط مارو انداختن توی ون و بعد از دیده بوسی و گاهاً هم اشک خداحافظی که بیشتر هم مادرامون مجریش بودن ، با همه وداع کردیم و تنهای تنها ، راهی فرودگاه شدیم . چرا تنها ؟ چون قبلش جوگیر شده بودیم و همه رو مدیون کرده بودیم که نیان و اونام که کلی مقاومت از طرف ما دیدن ، بیخیال اومدن شدن و فقط تا دم در ما رو بدرقه کردن . حالا مونده بودم که این همه ساک و چمدون رو چطور منه بیچاره بلند کنم بذارم پائین . و یا چطور دوباره وارد سالن کنم ؟ اونجا بود که با خودم گفتم ، عجب غلطی کردم ها !! کاش یکیشون میومد !!! . توی همین فکرا بودم که آقای راننده گفت داداش رسیدیم !! . باور کنید تمام راه رو توی اینجور فکرا بودم که اصلاً متوجه رسیدنمون نشده بودم !! . حالا دیگه ، دلشوره های ما بیشتر و بیشتر میشد .
خب تا اینجا باشه ، امیدوارم بتونم و زنده باشم که بقیه ش رو براتون بنویسم . اگر هم خوشتون نیومد ، بفرمایید که دیگه ادامه ندم . موفق باشید .