(2013-12-15 ساعت 23:31)mahbube نوشته: ]چ عجیب این همه سختی به جون بخری بری بعدش یهو ی حسی بت میگه نباید جایی که هستی باشی واقن چرا؟چ حسیه؟ امیدوارم بعد برگشت از تصمیمتون راضی باشید
منم یکیو میشناختم هر تصمیم مهمشو مینوشت رو برگه تا چن سال نگه میداشت که هدفش و تصمیمش یادش نره کاره خوبیه
به نظر من متاسفانه همه این مشکلات ریشه در عدم خودشناسی ما دارد. جسارت نشه، من خودم کتک خورده این عدم خودشناسی هستم.
مسئله دوم و به نظر من بدتر، ترس ما از خودشناسی هست!
...
به خیلی ها که میگفتن میان اینجا سواد کاری دارن میگفتم یک (مثلا برای رشته کامیپوتر) تست سیسکو یا مایکروسافت بدین، نمیدادن! چون میترسیدن بدونن که بلد نیستن.
به خیلی ها که میگفتن بیان هر کاری رو هر کاری رو تا آخر عمرشون اینجا انجام میدن، میگفتم یک هفته برین کارگری ساختمان کار کنین، نمیرفتن! میترسیدن که بدونن که نمیتونن حتی همان یک هفته اش رو.
به خیلی ها که میگفتن زبانشون در حد «متوسط به بالا (خیلی معروفه این حد زبان!)» میگفتم که برین یک تست تافلی آیلتسی بدین، نمیرفتن! میترسیدن که بدونن وضع زبانشون بی نهایت خرابه.
به خیلی ها که میگفتن بیان تو پارک هم میخوابن 5 سال تا پاس بگیرن! میگفتم یک هفته برین کوهنوردی در کوه و جنگل بخوابین، ببینین میتونین؟ نمیرفتن...
و ده ها مشابه این مثال...
نمیدونم این چه منطقی هست در ما انسانها که فکر میکنیم با در مقابل عمل انجام شده قرار دادن خودمون و چشم بستن به توانایی ها و عدم توانایی هامون میتونیم مشکلات رو حل کنیم.
بازم تاکید میکنم که من خودم هم خیلی از این اشتباهات رو مرتکب شدم ولی سالهاست که تصمیم گرفتم دیگه تا خودم رو در یک زمینه ای واقعا و عملا نشناختم واردش نشم.
نمونه اش الان که در کالج هستم برای چهارمین بار معدلم الف شد و به هر دانشگاه خوب تقاضای ترانسفر بدم به احتمال قوی قبول میکنن ولی عمرا!! من خودم رو شناختم و دیگه حاضر نیستم خودم رو در مهلکه بندازم. در همین کالج معمولی متوسط به بالا!! ادامه میدم، با دردسر کمتر. نزدیکتر به خانه و ارزانتر. اسم و رسم دانشگاههای بزرگ هم مال خودشون! ما نخواستیم
...
برای این دوستمون هم از صمیم دل آرزوی قدرت و موفقیت میکنم. یک جورایی خودم رو به راحتی جای اون میبینم و درکش میکنم. امیدوارم که به چشم سختی سربازی به این چند سال اولش نگاه کنه و با قدرت ادامه بده مسیری رو که قسمت بوده شروع کنه.