2014-01-06 ساعت 08:14
چه مبحث قشنگی ...
همیشه دلم میخواست بیام اینجا و از دوستان بپرسم که این همه مدت که کم یا زیاد اینجایین، رابطه تون با آمریکایی ها چطوره؟ دوستشون دارید؟ ندارین؟ اونا شما رو دوست دارن؟ ندارن؟ خیلی دوست دارم نظر و تجربه شماها رو بدونم
اما تجربه خود من بعد از سه سال...
آمریکایی ها از نظر فرهنگی به نسبت ایرانیها کمی بالاتر هستند. اما به نظر من نکته اصلی که مردم آمریکا رو به نسبت مردم ایران خیلی بافرهنگتر نشون میده اختلاف فرهنگی اونا نیست! بلکه درجه قانونمداری مردمش و دولتش هست.
در آمریکا من متوجه شدم که اکثر مردمش نه نظر مثبتی نسبت به خارجی ها دارن و نه نظر چندان منفی. کاملا بی تفاوت هستن. کسی خدمتی بکنه به جامعه میگن ما به اینجا رسوندیمش و کسی هم انتقاد کنه، عامه جامعه و نه روشفنکرانش البته، میگه لاو ایت اور لیو ایت! یعنی دلت نمیخواد، خوش گلدین.
حالا این در مورد کلیت خارجی ها بود. به ملیتهایی مثل ایرانی که میرسه متاسفانه هیچ علاقه ای بهش ندارن. شما خودت رو بکشی هم که نه من و نه کشورم با اون چیزی که تو فکر میکنی خیلی فرق داره بازم قبول نمیکنن. یعنی اصلا علاقه ندارن که وقت و انرژی بذارن که ببینن شما درست میگی یا اونا درست فکر میکنن. مثال بزنم... مثلا یک ایرانی یک ایده کلی در مورد آفریقایی ها داره! آفریقایی که خودش یک قاره هست هزار مدل نژاد و زبان و فرهنگ و دین داره اما برای اکثر ایرانیها بگی آفریقا یا آفریقایی، میگه باکومبا اومبا اومبا منظورته؟! حالا شما هر قدر هم بخوای به این فرد توضیح بدی که بابا آفریقا همش باکومبا اومبا اومبا نیست، به احتمال زیاد اصلا علاقه ای به دانستن نخواهد داشت. با زبان بی زبانی میگه من با همین تصوری که از آفریقا دارم راحتم، چه درست چه غلط. ولم کن!! اصلا آفریقا کیلویی چند؟ گیرم که یاد گرفتم که آفریقا خیلی باحاله، اصلا صفا سیتی سنتر، من نه آفریقا برو هستم، نه از اونجا زن بگیر هستم، نه به اونا دختر بده هستم، نه میخوام باهاشون تجارت کنم. به من چه؟!
اکثر آمریکایی ها هم طرز تفکرشون در مورد ایرانیها و بسیار ملل دیگه اینگونه هست. حالا ایران که مقام اول فرار مغزها بوده و این همه مهاجر فرستاده اینجوری فکر کنه، شما حسابش رو بکن که آمریکایی که کشورش خودش یک دنیاست و یکی از کم مهاجرفرست ترین کشورهاست و بسیار کم هم مسافرت خارج از کشور میکنن چطور میتونه فکر کنه.
من بخاطر ازدواج با همسرم که آمریکایی هست خواسته یا ناخواسته تا همین اواخر صرفا در بین آمریکایی ها زندگی کردم و بغیر از یکی دو نفر ایرانی که اونا هم نزدیک به 40 ساله اینجان و یکبار هم حتی ایران نرفتن با ایرانی دیگه ای ارتباط نداشتم بنابرین جدا از فاکتورهایی مثل ایالت و ... فکر میکنم که برداشتم تا حد زیادی درست هست.
با اینکه فردی بسیار اجتماعی هستم و کمابیش دوستان آمریکایی دارم ولی به شخصه معتقدم که کوچکترین موفقیتی در برقراری رابطه با جامعه آمریکایی بدست نیاوردم. گاها در فیس بوک مبینم که چطور سر مسائل پیش پا افتاده ای مثل فوتبال آمریکایی و عکسهای مردم شل و پل تو والمارت و ... با هم بحث و از کشور یا حکومت انتقاد میکنن اما وقتی من گاها از باب امتحان کردن آنها مسائلی مرتبط با ایران رو شیر میکنم تا عکس العملشون رو ببینم، به هیچ وجه نظرشون رو جلب نمیکنه. آخرینش همین مورد مرگ دختر ایرانی در میشیگان بود که به خانواده اش ویزا ندادن که بیان و دخترشون رو قبل از مرگ ببینن ولی اونا اعضای دخترشون رو به 7 آمریکایی اهدا کردن.
برگردم سر اصل قضیه... این مسائلی که نوشتم به نظر خود من از یک ملت با فرهنگ بعید هست ولی از اینا سر میزنه اما ما کماکان اونا رو به عنوان یک ملت با فرهنگ میشناسیم؟! تنها دلیلش اینه که ما قانونمداری این ملت رو تنها فاکتور فرهنگشون حساب میکنیم در حالیکه قانونمداری صرفا یکی از فاکتورهای فرهنگ خوب یک ملت هست.
بر عکس در ایران ما دوستانی داریم کمابیش که به ما اهمیت میدن و اما آدمهای قانونگریزی هستن. و احتمالا ما اینا رو آدمهای کاملا بی فرهنگی به حساب میاریم.
کمی خواب آلود هستم و احتمالا نتونستم مطلب رو آنچنان که باید برسونم ولی با توجه به اینکه یکی از مورد علاقه ترین مباحث من بود خواستم قبل از خوابیدن یک چیزی نوشته باشم. ایشالا بعدا در بحث با دوستان این موارد رو بسط بدیم و به نتیجه ای برسیم که بالاخره اینا خوبن یا ما خوبیم یا همه خوبن یا چی ؟
همیشه دلم میخواست بیام اینجا و از دوستان بپرسم که این همه مدت که کم یا زیاد اینجایین، رابطه تون با آمریکایی ها چطوره؟ دوستشون دارید؟ ندارین؟ اونا شما رو دوست دارن؟ ندارن؟ خیلی دوست دارم نظر و تجربه شماها رو بدونم
اما تجربه خود من بعد از سه سال...
آمریکایی ها از نظر فرهنگی به نسبت ایرانیها کمی بالاتر هستند. اما به نظر من نکته اصلی که مردم آمریکا رو به نسبت مردم ایران خیلی بافرهنگتر نشون میده اختلاف فرهنگی اونا نیست! بلکه درجه قانونمداری مردمش و دولتش هست.
در آمریکا من متوجه شدم که اکثر مردمش نه نظر مثبتی نسبت به خارجی ها دارن و نه نظر چندان منفی. کاملا بی تفاوت هستن. کسی خدمتی بکنه به جامعه میگن ما به اینجا رسوندیمش و کسی هم انتقاد کنه، عامه جامعه و نه روشفنکرانش البته، میگه لاو ایت اور لیو ایت! یعنی دلت نمیخواد، خوش گلدین.
حالا این در مورد کلیت خارجی ها بود. به ملیتهایی مثل ایرانی که میرسه متاسفانه هیچ علاقه ای بهش ندارن. شما خودت رو بکشی هم که نه من و نه کشورم با اون چیزی که تو فکر میکنی خیلی فرق داره بازم قبول نمیکنن. یعنی اصلا علاقه ندارن که وقت و انرژی بذارن که ببینن شما درست میگی یا اونا درست فکر میکنن. مثال بزنم... مثلا یک ایرانی یک ایده کلی در مورد آفریقایی ها داره! آفریقایی که خودش یک قاره هست هزار مدل نژاد و زبان و فرهنگ و دین داره اما برای اکثر ایرانیها بگی آفریقا یا آفریقایی، میگه باکومبا اومبا اومبا منظورته؟! حالا شما هر قدر هم بخوای به این فرد توضیح بدی که بابا آفریقا همش باکومبا اومبا اومبا نیست، به احتمال زیاد اصلا علاقه ای به دانستن نخواهد داشت. با زبان بی زبانی میگه من با همین تصوری که از آفریقا دارم راحتم، چه درست چه غلط. ولم کن!! اصلا آفریقا کیلویی چند؟ گیرم که یاد گرفتم که آفریقا خیلی باحاله، اصلا صفا سیتی سنتر، من نه آفریقا برو هستم، نه از اونجا زن بگیر هستم، نه به اونا دختر بده هستم، نه میخوام باهاشون تجارت کنم. به من چه؟!
اکثر آمریکایی ها هم طرز تفکرشون در مورد ایرانیها و بسیار ملل دیگه اینگونه هست. حالا ایران که مقام اول فرار مغزها بوده و این همه مهاجر فرستاده اینجوری فکر کنه، شما حسابش رو بکن که آمریکایی که کشورش خودش یک دنیاست و یکی از کم مهاجرفرست ترین کشورهاست و بسیار کم هم مسافرت خارج از کشور میکنن چطور میتونه فکر کنه.
من بخاطر ازدواج با همسرم که آمریکایی هست خواسته یا ناخواسته تا همین اواخر صرفا در بین آمریکایی ها زندگی کردم و بغیر از یکی دو نفر ایرانی که اونا هم نزدیک به 40 ساله اینجان و یکبار هم حتی ایران نرفتن با ایرانی دیگه ای ارتباط نداشتم بنابرین جدا از فاکتورهایی مثل ایالت و ... فکر میکنم که برداشتم تا حد زیادی درست هست.
با اینکه فردی بسیار اجتماعی هستم و کمابیش دوستان آمریکایی دارم ولی به شخصه معتقدم که کوچکترین موفقیتی در برقراری رابطه با جامعه آمریکایی بدست نیاوردم. گاها در فیس بوک مبینم که چطور سر مسائل پیش پا افتاده ای مثل فوتبال آمریکایی و عکسهای مردم شل و پل تو والمارت و ... با هم بحث و از کشور یا حکومت انتقاد میکنن اما وقتی من گاها از باب امتحان کردن آنها مسائلی مرتبط با ایران رو شیر میکنم تا عکس العملشون رو ببینم، به هیچ وجه نظرشون رو جلب نمیکنه. آخرینش همین مورد مرگ دختر ایرانی در میشیگان بود که به خانواده اش ویزا ندادن که بیان و دخترشون رو قبل از مرگ ببینن ولی اونا اعضای دخترشون رو به 7 آمریکایی اهدا کردن.
برگردم سر اصل قضیه... این مسائلی که نوشتم به نظر خود من از یک ملت با فرهنگ بعید هست ولی از اینا سر میزنه اما ما کماکان اونا رو به عنوان یک ملت با فرهنگ میشناسیم؟! تنها دلیلش اینه که ما قانونمداری این ملت رو تنها فاکتور فرهنگشون حساب میکنیم در حالیکه قانونمداری صرفا یکی از فاکتورهای فرهنگ خوب یک ملت هست.
بر عکس در ایران ما دوستانی داریم کمابیش که به ما اهمیت میدن و اما آدمهای قانونگریزی هستن. و احتمالا ما اینا رو آدمهای کاملا بی فرهنگی به حساب میاریم.
کمی خواب آلود هستم و احتمالا نتونستم مطلب رو آنچنان که باید برسونم ولی با توجه به اینکه یکی از مورد علاقه ترین مباحث من بود خواستم قبل از خوابیدن یک چیزی نوشته باشم. ایشالا بعدا در بحث با دوستان این موارد رو بسط بدیم و به نتیجه ای برسیم که بالاخره اینا خوبن یا ما خوبیم یا همه خوبن یا چی ؟