ممنون آرش جان. البته که احتمالا شما درست میفرمایید و مطلب من اصلا جاش اینجا نبود ولی راستش خیلی وقت بود که دلم میخواست یک تاپیک جداگانه برای تبادل تجربیاتمون که در نقاط مختلف آمریکا و در بین مردم مختلفی در مشاغل مختلفی هستیم، ایجاد کنم. احساس کردم که همینجا از همین تاپیک آماده سو استفاده کنم!! 
همانطور که همه میدونن، آمریکایی بر خلاف ظاهر هموژنیکی که از خودشون در خارج از آمریکا ترسیم کردن که آمریکایی ها همشون تقریبا یک جور هستن، دارای تنوع فرهنگی و اجتماعی بسیار زیادی هستن. وقتی عامل مهاجران رو هم بهش اضافه کنیم که رسما مملکت 72 ملتی میشه که من به شخصه اصلا علاقه ای ندارم با لمس و تجربه کردن فقط گوشه ای از اون برای همش نسخه بپیچم. امکان مسافرت و اقامت در هر گوشه اون رو هم که همه ندارن پس چه بهتر که هم تبادل نظر کنیم و ببینیم که هر قسمت این مملکت برای چه تیپ آدمهایی مناسب تر هست.
بر خلاف آنچه شما از سانفرانسیسکو گفتین، مردم جنوب فلوریدا از مخصوصا ساحل شرقی بعلت اشباع شدن از انواع مهاجران آمریکای جنوبی و هائیتی و کارائیب و از طرفی اسنو بردها یا همان بازنشسته های شمال آمریکا و کانادا و گاها اروپایی که از درد سرما به اینجا مهاجرت کردن، نسبت به فرهنگ و افراد بیگانه در ظاهر کاملا بی احساس و در باطن احتمالا چندان دل خوشی ندارند. البته وقتی میگم مردم جنوب فلوریدا فکر نکنید که اینا جد اندر جد اینجایی بودن!! جنوب فلوریدا یکی از بالاترین درصد جمعیتها رو داره که متولد خود این ایالت نیستن. حالا چه متولد خارج چه متولد ایالات دیگه هستن. یعنی یک جوری همه غریبن اما یک مدت که میگذره یک عده ای کمتر غریب میشن و بقیه رو که بیشتر غریبن، به چشم غربتی نگاه میکنن!! هر از گاهی که در کالج ما یا در اماکن دیگه شهرهای این اطراف که همه به هم وصل هستن، فستیوالها یا گردهمایی هایی از قبیل اوکتبرفست آلمانی یا روز ملی کلمبیا و دهها برنامه دیگه تشکیل میشه. اکثریت شرکت کنندگان بصورت مسخره ای از همان اقلیت هستن مگر مراسمی مثل همین اکتبرفست بخاطر آبجو خوری اش یا بعضی فستیوالهای بخاطر خانمهای زیبای شرکت کننده! جالب اینجاست که این مردم نه تنها علاقه ای به این فرهنگ و زبان و مردم "وارداتی" ندارند، بلکه هیچ علاقه ای به جذب همین مردم به فرهنگ و اجتماعات آمریکایی هم ندارند!! این کست Cast یا جامعه طبقانی و دیوارکشی شده البته بصورت پنهان در آمریکا بر اساس پول و نژاد و ملیت و دین و تحصیلات برای مطالعه بی نهایت جالب هست. من خودم به شخصه کشورهایی مثل بریتانیا را بسیار طبقاتی تر از آمریکا میدانستم. البته آتش عقبه این رفتار (اصلا نمیدونم چرا به این کلمه عقبه حساسیت دارم!!) هم به نوعی به خودشون بر میگرده چون وقتی جمعیت یک اقلیت خیلی زیاد میشه مثل چینی ها یا هندی ها و یا علی الخصوص هیسپنیکها، این بار اینها هستن که به نوعی آمریکاییها رو به داخلشون راه نمیدن و این داستان مسخره کماکان ادامه داره.
در مورد معضل ایران ایران کردن بعضی ایرانیها کاملا حق با شما هست و من بعنوان یک ممل آمریکایی با سابقه اساسا میانه ای با اینگونه رفتارها نه داشته و نه دارم. اساسا این کار خودش به نوعی بزرگ کردن مشکل هست. برای مثال شما فکر کنید که یک دکتر افغانی مهاجر در ایران (قصد توهین به افغانها رو ندارم ولی بخاطر وضعیت نه چندان مناسب مهاجران آن در ایران دارم از اونها مثال میزنم)، که یک دوره دوست و آشنای ایرانی داره، هر چی میشه، هی پشت بندش بگه ما افغانها از قضا فلان و بیسان. طبیعی هست که در کوتاه مدت جمع این رفتار و احیانا خود این فرد رو دفع خواهد کرد. ولی برای مثال فکر کنید در همین جمع در مورد کشته ناحق یک نفر داره صحبت میشه و همین دکتر ما هم بگه که بعله متاسفانه در هرات یا کابل هم همچین چیزی رخ داده و نه تنها یک نفر بلکه ده نفر کشته شده. حالا رفتار مورد انتظار از این جمع چیه؟ اگه این جمع ایرانی بخواد مثل اکثریت آمریکایی ها با مسئله برخورد کنه، دو حالت پیش خواهد اومد، یا کلا طرف رو ایگنور میکنن که انگار نه انگار این ده نفر اینا هم آدمه یا بدتر از آن به این دکتر ما بگن، دکترجان شما حسابت با بقیه جداست ولی ما صحبت آدمیزاد میکنیم! اونا صد هزار نفرشون هم اینطوری بمیرن حقشونه. تو هم اگه مثل اونا بودی، الان اونجا بودی ولی ماشالا درک و شعور داری و از این مسائل بدور. حالش رو ببر!! حالا شما همین مثال رو بسط بده به مثالی که در مورد همان خانوم فوت شده ایرانی زدم.
برای من ممل آمریکایی باسابقه اساسا اینکه یک آمریکایی طرف حسابم به ایران و ایرانی ارادت خاصی قائل بشه یا نشه مهم نیست بلکه شخصیت کلی فرد هست که همیشه مورد نظرم هست ولی برای تست زدن طرف برای بعضی موارد ناچارم از مثالهایی استفاده کنم که احتمالا یک گوشه اش به ایران و ایرانی وصل هست. برای مثال وقتی در سال نو میلادی به دوستانم در فیسبوک پیام تبریک میفرستم به احتمال قوی اونا هم جواب میدن. تا اینجاش من هنوز نتونستم به کنه (ازون لغتهاست هااا) شخصیت طرف پی ببرم. حالا من بیام تبریک سال نو چینی بذارم و طرف جواب نده واقعا نمیشه زیاد قضیه رو آنالیز کرد. نه اون چینی هست و نه من اما وقتی پیام تبریک سال نو ایرانی رو بذارم و جواب بگیرم یا نگیرم هست که من متوجه میشم که با چه کسی طرف هستم.
البته اعتراف میکنم که ازین کارها زیاد کردم و همسرم هم زیاد خوشش نمیاد و به من میگه که با افرادی که آشنا میشم بلانسبت عین موش آزمایشگاهی برای کنجکاویهای علوم اجتماعی ام رفتار میکنم ولی واقعیت این هست که تجربه ملس مهاجرت به من درس بزرگی داد که تا فرد یا گروه یا ملتی رو درست حسابی تحلیل نکردم براش بیخودی احترام ویژه قائل نشم و وقت و انرژی ام رو برای ارتباط با اون هدر ندم. من هم مثل بیشتر دوستانی که در همین سایت چه از لاتاری قبول شده یا نشده یا درحین آمدن به آمریکا یا در آرزوی آمدن به آمریکا یک تصور و احترام ویژه ای برای این کشور و مردمش قائل بودم که متاسفانه بخش نه چندان کوچکی از آن واقعبینانه نبوده. الان که اینجا زندگی میکنم به هیچ وجه دوست ندارم که این خطا رو کماکان ادامه بدم. ممکنه اون همکلاسی که عین بز سرش رو میندازه حین تکست زدن با موبایل وارد کلاس میشه بی سلام و احوالپرسی ساده حتی در حد فرهنگ خودشون، در محل کار کارمند بسیار مجرب و قانونمداری باشه و میلیونها نفر از همینها کشوری به قدرت و ثروت آمریکا درست میکنن اما این دلیل نمیشه که برای مثال عین بز سرش و انداختن و وارد کلاس شدنش رو نادیده بگیرم. ارزش این فرد برای من صرفا به عنوان یک کارمند خوب میتونه باشه و نه یک همسایه یا دوست یا فامیل خوب.
زندگی با همسر خارجی جاذبه ها و دافعه های خودش رو داره و مهم اینه که فرد سبک سنگین کنه ببینه که کدام از ویژگیهای یک همسر ایرانی یا خارجی براش مهمه. برای مثال بعضی ویژگیهای خاص دختران خاورمیانه ای برای شخص من قابل تحمل نبود. من به احساس استقلال و عدم وابستگی که دختران غیر خاورمیانه ای دارن علاقه زیادی داشتم ولی در عوض همانطور که شما گفتید بعضی روابط احساسی مابین دو نفر از دو کشور مختلف واقعا شکل نمیگیره، مثل همان برره ای صحبت کردن!! البته ناگفته نماند که همسر من منو مجبور کرد که بخش اعظمی از سریال قهوه تلخ رو که نگاه میکردم براش درعین نگاه کردن تعریف کنم و البته لذت هم برد و پدر من هم درامد!!! همسر من بعلت زندگی در یک خانواده بین المللی!!! شخصیت و فرهنگی کمی متفاوت از آمریکایی ها داره که بیشترش برای من نقطه مثبت حساب میشه. خود این تفاوتهای فرهنگی تا زمانی که هر دو طرف به فرهنگ طرف مقابل علاقه داشته باشن بسیار جالب هست، یعنی تفریحی هست برای خودش که من برای اون سریال برره رو توضیح بدم چون اون از ته قلب علاقه دارن این چیزها رو درک کنه و در عوض هم من واقعا دوست داشته باشم که اون مسائلی آمریکایی رو برای من تعریف و تدریس کنه اما واقعیت اینه که این ارتباط خیلی ظریف هست و به محض اینکه یکی از طرفین علاقه اش رو به فرهنگ و زبان و ... طرف مقابل از دست بده، احتمال زیادی هست که دیگه طرف مقابل هم ناخودآگاه دیگه علاقه ای به ادامه این تبادل فرهنگی نداشته باشه. یعنی زیاد نمیشه روش حساب کرد. فعلا که تا اینجاش علیرغم معایب و مزایا ما خیلی شانس آوردیم! متاسفانه دوستانی که با همسران غیر ایرانی ازدواج کردن بسیار محافظه کار هستن و حضوری بسیار کمرنگ در مهاجرسرا دارند بدون هیچ علاقه ای از به اشتراک گذاری تجربیاتشون و خیلی متاسفم و البته قصد جسارت هم ندارم ولی باید بگم که اکثرش و نه همش به علت عدم احساس رضایتمندی (تا آن حد که قبل از ازدواج تصورش رو میکردن) از این نوع ازدواج خارجی هست. امیدوارم که اشتباه کرده باشم ولی تجربه ارتباط نزدیکم با بعضی از این ایرانیها اینو به من نشون داده و البته باعث شده که با درس گرفتن از اونا در مدیریت زندگی خودم کمی موفقتر باشم ولی هیچ کس آینده رو ندیده. بنابرین نباید از موضع غرور این حرف رو بزنم.
همانطور که همه میدونن، آمریکایی بر خلاف ظاهر هموژنیکی که از خودشون در خارج از آمریکا ترسیم کردن که آمریکایی ها همشون تقریبا یک جور هستن، دارای تنوع فرهنگی و اجتماعی بسیار زیادی هستن. وقتی عامل مهاجران رو هم بهش اضافه کنیم که رسما مملکت 72 ملتی میشه که من به شخصه اصلا علاقه ای ندارم با لمس و تجربه کردن فقط گوشه ای از اون برای همش نسخه بپیچم. امکان مسافرت و اقامت در هر گوشه اون رو هم که همه ندارن پس چه بهتر که هم تبادل نظر کنیم و ببینیم که هر قسمت این مملکت برای چه تیپ آدمهایی مناسب تر هست.
بر خلاف آنچه شما از سانفرانسیسکو گفتین، مردم جنوب فلوریدا از مخصوصا ساحل شرقی بعلت اشباع شدن از انواع مهاجران آمریکای جنوبی و هائیتی و کارائیب و از طرفی اسنو بردها یا همان بازنشسته های شمال آمریکا و کانادا و گاها اروپایی که از درد سرما به اینجا مهاجرت کردن، نسبت به فرهنگ و افراد بیگانه در ظاهر کاملا بی احساس و در باطن احتمالا چندان دل خوشی ندارند. البته وقتی میگم مردم جنوب فلوریدا فکر نکنید که اینا جد اندر جد اینجایی بودن!! جنوب فلوریدا یکی از بالاترین درصد جمعیتها رو داره که متولد خود این ایالت نیستن. حالا چه متولد خارج چه متولد ایالات دیگه هستن. یعنی یک جوری همه غریبن اما یک مدت که میگذره یک عده ای کمتر غریب میشن و بقیه رو که بیشتر غریبن، به چشم غربتی نگاه میکنن!! هر از گاهی که در کالج ما یا در اماکن دیگه شهرهای این اطراف که همه به هم وصل هستن، فستیوالها یا گردهمایی هایی از قبیل اوکتبرفست آلمانی یا روز ملی کلمبیا و دهها برنامه دیگه تشکیل میشه. اکثریت شرکت کنندگان بصورت مسخره ای از همان اقلیت هستن مگر مراسمی مثل همین اکتبرفست بخاطر آبجو خوری اش یا بعضی فستیوالهای بخاطر خانمهای زیبای شرکت کننده! جالب اینجاست که این مردم نه تنها علاقه ای به این فرهنگ و زبان و مردم "وارداتی" ندارند، بلکه هیچ علاقه ای به جذب همین مردم به فرهنگ و اجتماعات آمریکایی هم ندارند!! این کست Cast یا جامعه طبقانی و دیوارکشی شده البته بصورت پنهان در آمریکا بر اساس پول و نژاد و ملیت و دین و تحصیلات برای مطالعه بی نهایت جالب هست. من خودم به شخصه کشورهایی مثل بریتانیا را بسیار طبقاتی تر از آمریکا میدانستم. البته آتش عقبه این رفتار (اصلا نمیدونم چرا به این کلمه عقبه حساسیت دارم!!) هم به نوعی به خودشون بر میگرده چون وقتی جمعیت یک اقلیت خیلی زیاد میشه مثل چینی ها یا هندی ها و یا علی الخصوص هیسپنیکها، این بار اینها هستن که به نوعی آمریکاییها رو به داخلشون راه نمیدن و این داستان مسخره کماکان ادامه داره.
در مورد معضل ایران ایران کردن بعضی ایرانیها کاملا حق با شما هست و من بعنوان یک ممل آمریکایی با سابقه اساسا میانه ای با اینگونه رفتارها نه داشته و نه دارم. اساسا این کار خودش به نوعی بزرگ کردن مشکل هست. برای مثال شما فکر کنید که یک دکتر افغانی مهاجر در ایران (قصد توهین به افغانها رو ندارم ولی بخاطر وضعیت نه چندان مناسب مهاجران آن در ایران دارم از اونها مثال میزنم)، که یک دوره دوست و آشنای ایرانی داره، هر چی میشه، هی پشت بندش بگه ما افغانها از قضا فلان و بیسان. طبیعی هست که در کوتاه مدت جمع این رفتار و احیانا خود این فرد رو دفع خواهد کرد. ولی برای مثال فکر کنید در همین جمع در مورد کشته ناحق یک نفر داره صحبت میشه و همین دکتر ما هم بگه که بعله متاسفانه در هرات یا کابل هم همچین چیزی رخ داده و نه تنها یک نفر بلکه ده نفر کشته شده. حالا رفتار مورد انتظار از این جمع چیه؟ اگه این جمع ایرانی بخواد مثل اکثریت آمریکایی ها با مسئله برخورد کنه، دو حالت پیش خواهد اومد، یا کلا طرف رو ایگنور میکنن که انگار نه انگار این ده نفر اینا هم آدمه یا بدتر از آن به این دکتر ما بگن، دکترجان شما حسابت با بقیه جداست ولی ما صحبت آدمیزاد میکنیم! اونا صد هزار نفرشون هم اینطوری بمیرن حقشونه. تو هم اگه مثل اونا بودی، الان اونجا بودی ولی ماشالا درک و شعور داری و از این مسائل بدور. حالش رو ببر!! حالا شما همین مثال رو بسط بده به مثالی که در مورد همان خانوم فوت شده ایرانی زدم.
برای من ممل آمریکایی باسابقه اساسا اینکه یک آمریکایی طرف حسابم به ایران و ایرانی ارادت خاصی قائل بشه یا نشه مهم نیست بلکه شخصیت کلی فرد هست که همیشه مورد نظرم هست ولی برای تست زدن طرف برای بعضی موارد ناچارم از مثالهایی استفاده کنم که احتمالا یک گوشه اش به ایران و ایرانی وصل هست. برای مثال وقتی در سال نو میلادی به دوستانم در فیسبوک پیام تبریک میفرستم به احتمال قوی اونا هم جواب میدن. تا اینجاش من هنوز نتونستم به کنه (ازون لغتهاست هااا) شخصیت طرف پی ببرم. حالا من بیام تبریک سال نو چینی بذارم و طرف جواب نده واقعا نمیشه زیاد قضیه رو آنالیز کرد. نه اون چینی هست و نه من اما وقتی پیام تبریک سال نو ایرانی رو بذارم و جواب بگیرم یا نگیرم هست که من متوجه میشم که با چه کسی طرف هستم.
البته اعتراف میکنم که ازین کارها زیاد کردم و همسرم هم زیاد خوشش نمیاد و به من میگه که با افرادی که آشنا میشم بلانسبت عین موش آزمایشگاهی برای کنجکاویهای علوم اجتماعی ام رفتار میکنم ولی واقعیت این هست که تجربه ملس مهاجرت به من درس بزرگی داد که تا فرد یا گروه یا ملتی رو درست حسابی تحلیل نکردم براش بیخودی احترام ویژه قائل نشم و وقت و انرژی ام رو برای ارتباط با اون هدر ندم. من هم مثل بیشتر دوستانی که در همین سایت چه از لاتاری قبول شده یا نشده یا درحین آمدن به آمریکا یا در آرزوی آمدن به آمریکا یک تصور و احترام ویژه ای برای این کشور و مردمش قائل بودم که متاسفانه بخش نه چندان کوچکی از آن واقعبینانه نبوده. الان که اینجا زندگی میکنم به هیچ وجه دوست ندارم که این خطا رو کماکان ادامه بدم. ممکنه اون همکلاسی که عین بز سرش رو میندازه حین تکست زدن با موبایل وارد کلاس میشه بی سلام و احوالپرسی ساده حتی در حد فرهنگ خودشون، در محل کار کارمند بسیار مجرب و قانونمداری باشه و میلیونها نفر از همینها کشوری به قدرت و ثروت آمریکا درست میکنن اما این دلیل نمیشه که برای مثال عین بز سرش و انداختن و وارد کلاس شدنش رو نادیده بگیرم. ارزش این فرد برای من صرفا به عنوان یک کارمند خوب میتونه باشه و نه یک همسایه یا دوست یا فامیل خوب.
زندگی با همسر خارجی جاذبه ها و دافعه های خودش رو داره و مهم اینه که فرد سبک سنگین کنه ببینه که کدام از ویژگیهای یک همسر ایرانی یا خارجی براش مهمه. برای مثال بعضی ویژگیهای خاص دختران خاورمیانه ای برای شخص من قابل تحمل نبود. من به احساس استقلال و عدم وابستگی که دختران غیر خاورمیانه ای دارن علاقه زیادی داشتم ولی در عوض همانطور که شما گفتید بعضی روابط احساسی مابین دو نفر از دو کشور مختلف واقعا شکل نمیگیره، مثل همان برره ای صحبت کردن!! البته ناگفته نماند که همسر من منو مجبور کرد که بخش اعظمی از سریال قهوه تلخ رو که نگاه میکردم براش درعین نگاه کردن تعریف کنم و البته لذت هم برد و پدر من هم درامد!!! همسر من بعلت زندگی در یک خانواده بین المللی!!! شخصیت و فرهنگی کمی متفاوت از آمریکایی ها داره که بیشترش برای من نقطه مثبت حساب میشه. خود این تفاوتهای فرهنگی تا زمانی که هر دو طرف به فرهنگ طرف مقابل علاقه داشته باشن بسیار جالب هست، یعنی تفریحی هست برای خودش که من برای اون سریال برره رو توضیح بدم چون اون از ته قلب علاقه دارن این چیزها رو درک کنه و در عوض هم من واقعا دوست داشته باشم که اون مسائلی آمریکایی رو برای من تعریف و تدریس کنه اما واقعیت اینه که این ارتباط خیلی ظریف هست و به محض اینکه یکی از طرفین علاقه اش رو به فرهنگ و زبان و ... طرف مقابل از دست بده، احتمال زیادی هست که دیگه طرف مقابل هم ناخودآگاه دیگه علاقه ای به ادامه این تبادل فرهنگی نداشته باشه. یعنی زیاد نمیشه روش حساب کرد. فعلا که تا اینجاش علیرغم معایب و مزایا ما خیلی شانس آوردیم! متاسفانه دوستانی که با همسران غیر ایرانی ازدواج کردن بسیار محافظه کار هستن و حضوری بسیار کمرنگ در مهاجرسرا دارند بدون هیچ علاقه ای از به اشتراک گذاری تجربیاتشون و خیلی متاسفم و البته قصد جسارت هم ندارم ولی باید بگم که اکثرش و نه همش به علت عدم احساس رضایتمندی (تا آن حد که قبل از ازدواج تصورش رو میکردن) از این نوع ازدواج خارجی هست. امیدوارم که اشتباه کرده باشم ولی تجربه ارتباط نزدیکم با بعضی از این ایرانیها اینو به من نشون داده و البته باعث شده که با درس گرفتن از اونا در مدیریت زندگی خودم کمی موفقتر باشم ولی هیچ کس آینده رو ندیده. بنابرین نباید از موضع غرور این حرف رو بزنم.