به عقیده من نوع رفتار امریکایی ها با مهاجران تا حدود زیادی از قاعده کلی ارتباطات انسان ها تبعیت می کند. من هم در ایران و هم در امریکا در محل کارم اصلا با هیچ بنی بشری ارتباط برقرار نمی کنم و شاید کل کلمات غیر کاری من با همکارانم در این چند سال به صد کلمه هم نرسیده باشد. طبیعی است که هیچ کسی با من احساس راحتی و نزدیکی نمی کند حتی اگر ایرانی باشد و همیشه فاصله خودشان را حفظ می کنند. ولی در خارج از محیط کار با یک همسایه ایرلندی صحبت می کنم و ارتباط نیمه دوستانه ای داریم. حالا اگر یک نفر تازه مهاجرت کرده باشد و با من در محیط کار برخورد کند شاید فکر کند که من به خاطر مهاجر بودن او با او حرف غیر کاری نمی زنم و یا به شوخی او نمی خندم.
باید قبول کرد که رفتار دیگران در هر جامعه ای تا حدود زیادی تحت تاثیر نوع مراوده یک فرد با دیگران و الگوی اجتماعی حاکم بر آن جامعه است. طبیعی است که اگر در ایران عرف چنین است که یک نفر در عرض یک ساعت پسرخاله می شود و دست در گردن آدم می اندازد مثلا در ژاپن یا استرالیا وضع به گونه دیگری است و هر رفتار خارج از قاعده ای ممکن است بازخور منفی به همراه داشته باشد.
واقعیت این است که یک مهاجر مخصوصا اگر بزرگسال باشد نمی تواند کاملا خودش را در قالب روابط اجتماعی جدید بگنجاند و برای همین یا مثل من دایره روابط خودش را کاهش می دهد و یا با هم نژادی های خودش که با آداب وی آشنا هستند ارتباط برقرار می کند. شاید به قول یامی جان یک افریقایی اصلا علاقه ای به شنیدن و دانستن روابط اجتماعی ایرانی نداشته باشد و در مقابل آن هم واکنش مثبتی از خودش نشان ندهد.
به نظر من ما با مهاجرت خودمان قبول کرده ایم که می خواهیم روابط اجتماعی جامعه جدید را بپذیریم بنابراین این ما هستیم که باید مهارت اجتماعی خودمان را به حدی برسانیم که جامعه جدید پذیرای ما باشد. مثلا خود من الآن نه شرایط, نه روحیه و نه حوصله این را دارم که با یک چینی که به سختی انگلیسی حرف می زند سر و کله بزنم و بخواهم با او ارتباط خاصی برقرار کنم. ممکن است به او بر بخورد و گمان کند که من نژاد پرست هستم ولی این مشکل من نیست بلکه مشکل او است که شرایطش به گونه ای است که ارتباط با خودش را مشکل می سازد.
من قبلا در لابلای خاطراتم گفته ام که مهارت اجتماعی من به گونه ای نیست که بتوانم با یک فرد امریکایی تحصیل کرده و روشنفکر ارتباط نزدیک و پایاپای برقرار کنم چون او کلماتی به کار می برد که من اصلا نمی فهمم و اگر با خودشان باشند ادبیاتی به کار می برند که بسیار سنگین است و برای من مفهوم خاصی ندارد. من در حدی هستم که فقط می توانم با یک امریکایی کله پوک و یا جوان و یا بی سواد ارتباط برقرار کنم که دایره دانسته هایش معادل من مهاجر باشد و برای همین هم باید توقعاتم از او در مواضع مختلف از جمله مواجهه با مهاجران در همان حد باشد.
در مجموع آن چیزی که من لااقل در این مدت و در این محدوده امریکا دیده ام این است که امریکایی ها سرشان به لاک خودشان است و چون فردگرا هستند به دنبال روابطی می گردند که در محدوده خواسته های خودشان باشد. اگر من و شمای مهاجر در مجموعه افرادی باشیم که او از ارتباط با او لذت می برد سعی می کند به ما نزدیک شود و یا اجازه می دهد که ما به او نزدیک شویم ولی در غیر این صورت فاصله خودش را حفط می کند و رودربایستی هم با کسی ندارد.
بنابراین به نظر من یک نفر وقتی نژاد پرست است که اگر شما سطح اطلاعات, زبان و ادبیات و معلومات و تحصیلات مشابهی داشته باشید و در محدوده فرهنگ غالب جامعه رفتار کنید فقط به خاطر رنگ پوست, مذهب, عقیده, لهجه , نژاد, جنسیت و یا قیافه شما رفتار متفاوتی از خودش نشان دهد. چرا؟ چون اگر یک نفر سفید پوست امریکایی کله پوک با یک نفر سفید پوست امریکایی تحصیلکرده برخورد کند ممکن است نوع روابط آنها به مراتب سردتر و شکننده تر از روابط آنها با یک مهاجر خارجی باشد. بنابراین کسی که به قول سایه دغدغه غذا دارد هیچ وقت اصلا به اخبار و وقایع اجتماعی در سطح کلان توجهی نمی کند حالا یا مال کشور خودش باشد یا هر کجای دیگر.
در ضمن مثلا من خودم هم الآن دیگر به اخبار کشته شدن آدمها در برخی از کشورهای منطقه خودم علاقه ندارم چون هر روز می شنوم که یک بمب ترکید و چند نفر به هوا رفتند و دیگر اعداد و ارقام آن در من مفهوم خاصی ندارد و فوقش می گویم خداوند جمیع تمام کسانی را که مرده اند و یا در آینده خواهند مرد بیامرزد. حالا اگر یک عراقی هر روز عکس مرده هایشان را برای من ردیف کند شاید به زور به روی خودم بیاورم که برایم مهم است ولی مطمئن هستم که این تظاهر چندان دوام نمی آورد. ولی اگر از کشور خودم خون از دماغ کسی بیاید تمام خبر آن را تا ته می خوانم. احتمالا این مسئله غریزی است و به همین صورت هم امریکایی ها نسبت به مردم و کشور خودشان بیشتر از دیگران اهمیت می دهند.
باید قبول کرد که رفتار دیگران در هر جامعه ای تا حدود زیادی تحت تاثیر نوع مراوده یک فرد با دیگران و الگوی اجتماعی حاکم بر آن جامعه است. طبیعی است که اگر در ایران عرف چنین است که یک نفر در عرض یک ساعت پسرخاله می شود و دست در گردن آدم می اندازد مثلا در ژاپن یا استرالیا وضع به گونه دیگری است و هر رفتار خارج از قاعده ای ممکن است بازخور منفی به همراه داشته باشد.
واقعیت این است که یک مهاجر مخصوصا اگر بزرگسال باشد نمی تواند کاملا خودش را در قالب روابط اجتماعی جدید بگنجاند و برای همین یا مثل من دایره روابط خودش را کاهش می دهد و یا با هم نژادی های خودش که با آداب وی آشنا هستند ارتباط برقرار می کند. شاید به قول یامی جان یک افریقایی اصلا علاقه ای به شنیدن و دانستن روابط اجتماعی ایرانی نداشته باشد و در مقابل آن هم واکنش مثبتی از خودش نشان ندهد.
به نظر من ما با مهاجرت خودمان قبول کرده ایم که می خواهیم روابط اجتماعی جامعه جدید را بپذیریم بنابراین این ما هستیم که باید مهارت اجتماعی خودمان را به حدی برسانیم که جامعه جدید پذیرای ما باشد. مثلا خود من الآن نه شرایط, نه روحیه و نه حوصله این را دارم که با یک چینی که به سختی انگلیسی حرف می زند سر و کله بزنم و بخواهم با او ارتباط خاصی برقرار کنم. ممکن است به او بر بخورد و گمان کند که من نژاد پرست هستم ولی این مشکل من نیست بلکه مشکل او است که شرایطش به گونه ای است که ارتباط با خودش را مشکل می سازد.
من قبلا در لابلای خاطراتم گفته ام که مهارت اجتماعی من به گونه ای نیست که بتوانم با یک فرد امریکایی تحصیل کرده و روشنفکر ارتباط نزدیک و پایاپای برقرار کنم چون او کلماتی به کار می برد که من اصلا نمی فهمم و اگر با خودشان باشند ادبیاتی به کار می برند که بسیار سنگین است و برای من مفهوم خاصی ندارد. من در حدی هستم که فقط می توانم با یک امریکایی کله پوک و یا جوان و یا بی سواد ارتباط برقرار کنم که دایره دانسته هایش معادل من مهاجر باشد و برای همین هم باید توقعاتم از او در مواضع مختلف از جمله مواجهه با مهاجران در همان حد باشد.
در مجموع آن چیزی که من لااقل در این مدت و در این محدوده امریکا دیده ام این است که امریکایی ها سرشان به لاک خودشان است و چون فردگرا هستند به دنبال روابطی می گردند که در محدوده خواسته های خودشان باشد. اگر من و شمای مهاجر در مجموعه افرادی باشیم که او از ارتباط با او لذت می برد سعی می کند به ما نزدیک شود و یا اجازه می دهد که ما به او نزدیک شویم ولی در غیر این صورت فاصله خودش را حفط می کند و رودربایستی هم با کسی ندارد.
بنابراین به نظر من یک نفر وقتی نژاد پرست است که اگر شما سطح اطلاعات, زبان و ادبیات و معلومات و تحصیلات مشابهی داشته باشید و در محدوده فرهنگ غالب جامعه رفتار کنید فقط به خاطر رنگ پوست, مذهب, عقیده, لهجه , نژاد, جنسیت و یا قیافه شما رفتار متفاوتی از خودش نشان دهد. چرا؟ چون اگر یک نفر سفید پوست امریکایی کله پوک با یک نفر سفید پوست امریکایی تحصیلکرده برخورد کند ممکن است نوع روابط آنها به مراتب سردتر و شکننده تر از روابط آنها با یک مهاجر خارجی باشد. بنابراین کسی که به قول سایه دغدغه غذا دارد هیچ وقت اصلا به اخبار و وقایع اجتماعی در سطح کلان توجهی نمی کند حالا یا مال کشور خودش باشد یا هر کجای دیگر.
در ضمن مثلا من خودم هم الآن دیگر به اخبار کشته شدن آدمها در برخی از کشورهای منطقه خودم علاقه ندارم چون هر روز می شنوم که یک بمب ترکید و چند نفر به هوا رفتند و دیگر اعداد و ارقام آن در من مفهوم خاصی ندارد و فوقش می گویم خداوند جمیع تمام کسانی را که مرده اند و یا در آینده خواهند مرد بیامرزد. حالا اگر یک عراقی هر روز عکس مرده هایشان را برای من ردیف کند شاید به زور به روی خودم بیاورم که برایم مهم است ولی مطمئن هستم که این تظاهر چندان دوام نمی آورد. ولی اگر از کشور خودم خون از دماغ کسی بیاید تمام خبر آن را تا ته می خوانم. احتمالا این مسئله غریزی است و به همین صورت هم امریکایی ها نسبت به مردم و کشور خودشان بیشتر از دیگران اهمیت می دهند.
با آرزوی موفقیت برای شما