شاید نسبت به مهاجران دیگری که هر سال و یا هر چند سال یک بار به خاطر دلتنگی و وابستگی های عاطفی خود به ایران سفر می کنند من بهای زیادی به احساس دلتنگی خودم نسبت به زادگاهم نداده ام چون الآن حدود هشت سال از آخرین دیدار من از ایران می گذرد و هنوز هم قصدی برای سفر به آنجا ندارم. ولی دوست عزیزم لطفا فراموش نکن که بخشی زیادی از عواطف و احساست ما در لایه هایی از مغزمان فرو رفته است که دسترسی و کنترل آن چندان ساده نیست. من هم وطن پرست نیستم و باور دارم که زندگی هر انسانی نسبت به خاک اولویت دارد و اصولا با تفکر فدا شدن جهت خاک هر سرزمینی به شدت مخالف هستم و متاسفانه بیشتر جنگ ها و خونریزی هایی که در جهان وجود دارد بر سر همین خاک و نشانه هایی است که به عنوان مرز سرزمین ها قلمداد می شود. ولی دلتنگی و دوست داشتن زادگاه یک احساس درونی است و چون در لایه های عمیق تر مغز ما ثبت شده است چندان هم ارادی نیست. من هم مثل شما با شهر تهران خداحافظی کردم و حتی یواشکی یک علامت هم به آن نشان دادم ولی همین که من پس از هشت سال هنوز هم به مهاجرسرا سر می زنم و یا اخبار متعلق به آنجا برایم جالب است نشان از این می دهد که من نتوانسته ام ایران را از مغزم پاک کنم و همچنان ناخودآگاه من به دنبال راهی است که من را به آن سو بکشاند. ولی باز هم به قول سهیل و یامی همه چیز بستگی به فرد دارد که چگونه بتواند امور روانی خودش را سر و سامان دهد و در نهایت احساس خوشبختی کند و یا به قول سایه شاید هم اصلا شرایط طوری باشد که هرگز انتخابی جز ماندن در هجرت برای ما در کار نباشد.
با آرزوی موفقیت برای شما