به نظر شما مردم ایران بهتر هستن یا مردم آمریکا

[rs232]

نوبت من شد. گلاب میان کلامتان می خواستم بگویم که دوست داشتن و میزان بدی و خوبی یک چیز چندان ارتباط تنگاتنگی به هم ندارد. مثلا ممکن است یک نفر بداند که دخانیات بد است ولی آن را دوست داشته باشد. ممکن است عموی بنده آدم چندان خوبی نباشد و یا مثلا اخلاق های بدی داشته باشد ولی من او را دوست داشته باشم. ممکن است یک نفر ناخلف و یا حتی جانی باشد ولی مادر و پدرش او را دوست داشته باشند. من هم به همین منوال کشور خودم را دوست دارم چون در آنجا به دنیا آمده ام و در آن بزرگ شده ام. اگر در آنگولا هم به دنیا آمده بودم احتمالا همین احساس را نسبت به زادگاهم داشتم. ولی لااقل خودم را گول نمی زنم و می دانم که نه کشور و نه مردم سرزمین من هیچ آش دهن سوزی نیستند. به هر حال به خاطر علاقه ای که به ایران دارم گاهی مجبور هستم که در تاریخ نبش قبر کنم تا بلکه بتوانم چیزی را از آن بیرون بکشم و به آن افتخار کنم. یا مثلا دلم به این خوش باشد که مثلا فلان ایرانی در فلان کشور موفق است در حالی که او در کشور دیگری بزرگ شده و پرورش یافته است و ممکن است حتی خودش هم یادش نباشد که ایرانی است.

به نظر من اگر کسی بتواند برای همیشه یاد و احساس علاقه و تعلق نسبت به ایران را در خودش از بین ببرد کار بسیار بزرگی انجام داده است و باید به او آفرین گفت ولی من بعید می دانم کسی که در آنجا به دنیا آمده باشد و زندگی کرده باشد بتواند به راحتی چنین کاری را انجام دهد. خود من یکی از کسانی بودم که خیلی دوست داشتم امریکایی شوم و از ایرانی بودن خودم متنفر بودم و تمام تلاش خودم را هم کردم ولی حتی وقتی که به طور رسمی امریکایی شدم و پاسپورت امریکایی گرفتم خودم را کمتر از ماه ها و سال های اولیه متعلق به امریکا می دانستم. من همیشه از پاسپورت ایرانی خودم بدم می آمد و در فرودگاه ها آن را قایم می کردم تا مبادا کسی آن را ببینید و بفهمد که ایرانی هستم ولی الآن صفحات آن را بو می کنم و از داشتن آن در کنار خودم آرامش می گیرم در حالی که دو بار هم به پاسپورت امریکایی خودم نگاه نکرده ام و با آن غریبه ام. می دانم که پاسپورت ایرانی من آشغال است و پاسپورت امریکایی من ارزش دارد ولی نمی دانم چرا که من همان آشغال را بیشتر دوست دارم. مثل همان فرزندی که همچنان پدر خلافکار خود را که سال ها در زندان است دوست دارد.