2014-04-30 ساعت 21:05
(2014-04-30 ساعت 18:51)me_u نوشته: سلام دوستان عزیز
من یک چیزی بگم و دیگه تو این قسمت هیچی نمینویسم!!!
چون هر کس بیاد تو این تاپیک کلا شیرازه فکریش بهم میریزه و احساس ناراحتی و پریشان حالی به آدم دست میده
میدونید ما تیری در تاریکی رها کردیم و لاتاری شرکت کردیم.تیرمون خورده به هدف----------->
الان هم همه منتظریم تا یکی از این سه سفارت 1 کلیر اعلام کنه بعد دست و هورا و انرژی مثبت.دقیقا درک میکنم چه فشاری رو شما عزیزان مخصوصا دوستانی که قریب 7 ماه منتظرن تا کلیر بشن وجود داره.
خوب مسائلی رو مطرح میکنم و جوابشو خودتون با خودتون مرور کنید.تا شاید این استرس باعث ناراحتی و عذاب فکری ما نشه:
همه برای مصاحبه رفتیم خارج از کشور جو خارج از کشور چجوری بود؟
فکر میکنید ما چقدر میتونیم خودمونو با این جو تطبیق بدیم؟
من برای پرسیدن آدرس از رزوشن هتل که هندی بود 5 بار سوال کردم و جوابش به غیر از ددد دووو دودودو دیدیدیدی چیزی مفهوم نبود
آخرشم بی خیال شدم.
همین حالت وقتی ما بریم آمریکا برامون از زاویه مقابل پیش میاد.طرف مقابل سه بار بهمون میگه بار چهارم بیخیال میشه.
خلا حضور در مملکتی که آشنایی کامل با هیچیش نداریم رو چطور میخواهیم پر کنیم.؟
همین الان فرض کنید یک آدم رودروایسی دار که نمیتونی بهش بگی نه یک پروژه برات تعریف کنه و بگه فردا بهم خبر بده
شما هم میگی اوکی حتما!!! از جلسه میای بیرون کلا قفل میکنی حالا چیکار کنم؟؟؟؟
به وضوح موقع ورود به خاک آ -م-ری-کا همین وضعیت رو خواهیم داشت حتی اگه 2000 تا آشنا اونجا داشته باشیم.
ضمنا اینهم نکته مهمیه که بخاطر فرهنگ این کشور حتی از دوستان و بستگان خیلی نزدیک هم زیاد توقع کمک و همکاری نداشته باشید.!!!!
من فکر میکنم همه ما اصل موضوع را گذاشتیم کنار و درگیر فرع موضوع هستیم
فرض کنید فردا سفارتها همه مارو کلیر کردند.خوب 1 2 3 روز نه 1 هفته دست وهورا و انرژی
بعدش چی ؟کلا 6 ماه وقت داریم بریم اونجا.برنامه ریزی کردیم؟به فکر کار هستیم؟سایتهای مربوط به کار رو چک کردیم؟رزومه فرستادیم؟
از همه شاخصتر بحث زبان چقدر برامون مهمه؟
بابا اینها اصل قضیه است بیخیال کلیر بشیم.اصلا بالاترین نقطه اینه که به هیچکدوممون ویزا نمیدن!چند روز میخوایم دپرس باشیم
زانوی غم بغل کنیم و بگیم چرا اینجوری شد؟
به خدا چرخ زندگی همیشه میچرخه و ضرر اصلی رو ما میخوریم که داریم بالاترین امتیاز زندگیمون که زمانه از دست میدیم.
من پیشنهاد میدم فکر کنید کلیر شدید.تمام کارهائی که باید انجام بشه تا شما برید اونور آب را رو کاغذ بنویسید.بعد براش زمانبندی مناسب در نظر بگیرید آخرشم آماده پیاده سازیش بشید.
حتی اگه کلیر هم نشیم از زمان برای کسب اطلاعات و بالا بردن دانشمون استفاده کردیم نه اینکه زمانمونو از دست میدیم.استرس داریم.عصبانی میشیم. به زمین و زمان گیر میدیم و آخرشم دودش یک راست میره تو چشم خودمون.
انتخاب با خودمونه
آخرشم بگم اصلا قصد توهین و یا بی ادبی نداشتم فقط خواستم اطلاع رسانی کنم.
سرافراز باشید.مثل سرو
سلام
این رو فراموش نکنید که هر کس شرایط خاص خودش رو داره و همه با هم فرق دارن!
مطمعنا هر کسی هم روال و روش زندگی خود رو به خوبی میدونه!
ببین دوست من! ما شانس داشتیم و برنده شدیم و تا اینجا اومدیم و شک نکن بقیش رو هم با موفقیت ادامه میدیم.
۲ حالت داشته:
یکی بوده همینطوری عشقی لاتاری ثبت نام کرده و بدونه برنامه ریزی تا اینجا اومده و فکر بقیش و هم نکرده!!!
یکی هم هست با برنامه ریزی و فکر پا تو این قضیه گذاشته.
بستگی داره جزو کدوم دسته باشید!
مسلما اگه جزو دسته اول باشید خیلی اذیت خواهید شد.
به نظر من تو این راه، یا همون مهاجرت آدم باید جسارت و شجاعت داشته باشه، این مهم ترین خصلتیه که باید داشته باشی.
عزیزم اگه شما این دو خصوصیت رو نداشته باشی رک و راست بهت بگم: باید بیخیال شی!!!
شما میگی چطوری میتونین خودتون و با جو اونجا و فرهنگش تطبیق بدیم؟!!!
آخه دوست من، اگه من آدمی باشم که نتونم خودمو با شرایط فرهنگی و جو جایی تطبیق بدم که کلا به درد مهاجرت نمیخورم!
این از این!
دوما معلومه من باید به خودم متکی باشم و رو فامیل و دوست و اینا حساب نکنم!
مثلا خود من کلی دوست و فامیل اونجا دارم، ولی اصلا و ابدا قصد ندارم پیش هیچ کدومشون برم!!! میدونی چرا؟ چون میخوام از ایرانی جماعت دور باشم که زبانم پیشرفت کنه!
اگه برم پیش اونا شک نکن آدمی میشم که به کمک متکی میمونه و نمیتونه کاراشو خودش انجام بده.
شما میگی اصل و ول کردین و فرع و چسبیدیم!
اتفاقا اصل همین قضیه ی کلیرنسمون هستش که اهمیت داره و کل رفتن یا نرفتنمون بستگی به همین داره.
البته زبان رو هم فراموش نمیکنیم.
هر کاری هم بکنی نمیتونی ذهنتو از کلیرنس پرت کنی! چه بخواهی و چه نخواهی ذهنمون درگیر این هست!
باز هم این و خاطر نشان میکنم اگه تو این راه جسارت و شجاعت نداسته باشی، نری بهتره!
یه ماجرایی رو براتون تعریف کنم دوستان:
وقتی میخواستم برم ابوظبی برای مصاحبه تو تاپیک مخصوص حرف از این بود که همه ی دوستان برای رفتن از دبی تا ابوظبی با یه سری ایرانی مقیم اونجا هماهنگ میکردن برای رفتن!!!
بصورت دربست و با کلی هزینه! ولی بنده نه به خاطر پول، بلکه به خاطر محک زدن خودم با اتوبوس رفتم ابوظبی! حتی کل دبی رو با مترو اینور.و اونور رفتم!
دوست من، سر و کله زدن با خارجیا تو مملکت غریب میتونه محک خوبی برای ما باشه. باور کن من حتی از مهاجرت و مشکل زبان تو اونور استقبال هم میکنم و حتی از اون هنگ کردنی هم که شما میگین!!!
من تا با این چیزا مواجه نشم هیچوقت نمیتونم اونجا مشکلات و پشت سر بزارم! باور کن تو امارات کلی سوتی زبان دادم! ولی به بار هم عقب نشینی نکردم که کمتر حرف بزنم تا سوتی کمتر بدم! تازه از موقعیت استفاده کردم تا اونا کمتر بشن.
من به این ماجرا، دقیقا برعکس شما نگاه میکنم!
من فکر می کنم که یه بوکسور هستم که دارم وارد رینگ مسابقه میشم!!! کاری که میکنم گارد گرفتنه و فکر پیروزی. فقط فکرم و متمرکز میکنم رو مبارزه.
فایت...
* DV 2014 *
آنچه در این سایت مینویسم صرفا نظرات شخصی من هستند و ممکن است متفاوت با نظرات دیگر باشد. حتی المقدور مطالبی رو نقل میکنم که از صحت آن اطمینان دارم، ولی باز هم بدون شک احتمال اشتباه وجود دارد.
آنچه در این سایت مینویسم صرفا نظرات شخصی من هستند و ممکن است متفاوت با نظرات دیگر باشد. حتی المقدور مطالبی رو نقل میکنم که از صحت آن اطمینان دارم، ولی باز هم بدون شک احتمال اشتباه وجود دارد.