کیوان جان برادر من به خدا اشتباه می کنی عزیزم. نمی خوام باب نصیحت و این جور حرفا رو باز کنم چون خودم اصلاً خوشم نمیاد ولی آخه اینجوری هم که نمیشه! تو هر 1000 نفر 9 نفر برنده میشن تازه همم ویزا نمیگیرن خب با این شرایط چقدر از زندگیمون رو باید بر اساس قبولی لاتاری برنامه ریزی کنیم؟! به خدا اگه یه کم فکر کنی و از احساساتت فاصله بگیری دیگه همه چیز رو به خاطر لاتاری نمی بازی. حرفی توش نیست قبول شدن در لاتاری میتونه زمین و آسمون زندگی یه آدم رو عوض کنه ولی قبول شدن در لاتاری نه شرکت کردن در لاتاری. شما خودت بشین محاسبه کن ببین احتمال قبولی تو 10 سال چقدره؟ نه درصد!!! تازه اگه کسی ده سال شرکت کنه احتمال قبولیش اینقدر میشه. خب با این اوصاف نمیشه که بر اساس لاتاری برنامه ریزی کرد. نمی خوام ناامیدت کنم ایشاا... همین امسال برنده شی اما با حرف هایی که میزنی احتیاج به یک تلنگر داری تا یه بار دیگه در مورد همه چیز تجدید نظر کنی. ارادتمند مهران.
------------------------------------------------------------------------------------
کیوان جان:
آقا مهران، شما لطف کن نوع سازت رو مشخص کن من کمر درد گرفتم هی نوع رقصم رو عوض کردم
تو چند صفحه قبل یه پست خفن زدم که بابا بیخیال لاتاری این حرفا چیه برید زندگی کنید پست #82 ، شما اومدی گفتی کالیبراسیون دل شماها به این تاپیک نمیخوره (ر.ک #97) و میزان گشودگیش زیاده!
حالا اومدم بعد بوقی دلمو با سنجدولوژی تنگش کردم متناسب با فضای تاپیک، شما اومدی عدد و رقم تحویلم میدی. من خودم ته آمار و استاتستیک ام، 9 سال پیاپی بدون نفس کشیدن وسطش لاتاری شرکت کردم گور بابای قوانین احتمال هر سال هم تابع امید ریاضیم به صفر نزدیک تر میشه.
فقط میخواستم گرو کشیم با خدا رو یه جا مکتوب کنم بعداً دبه نکنه که تو که نگفتی وگرنه 10 تا نامه از KCC و ناسا و سیسکو برات میفرستادم.
--------------------------------------------------------------------------------
(همه این ها نظر منه نظر همه دوستان و نقدهاشون هم برام محترم و عزیزه از جمله کیوان عزیز)
نشد برادر کیوان نشد. نگرانی، هیجان، انتظار و ... واسه نتیجه لاتاری یه صحبته حساب کردن روی قبولی و برنامه ریزی روی برنده شدن یه صحبت دیگست. خب بزار اینجوری بگم که قبولی تو لاتاری یه شانس بزرگه و هر کسی که برنده بشه میتونه به تبع اون خیلی موقعیت های جدید تو زندگیش به دست بیاره(هر چند که ممکنه برعکس هم باشه!) اما صحبت من اینه که هر چقدر هم که عشق آمریکا رفتن و مهاجرت از راه لاتاری داشته باشی نباید چیزهای که الان داری موقعیت هایی که الانه متونی به دستشون بیاری و در کل تمام داشته هات رو سفت نگهشون نداری به این امید که مثلاً سال دیگه همین موقع ها آمریکام. مثلاً یه نفر دانشجوی کارشناسیه ترم دومه بیخیالش بشه چرا؟ چون سال دیگه آمریکاست چه درس بخونه چه نخونه چه معدلش 19 بشه چه 10 از نظرش فرقی نداشته باشه. آقا یا خانم کارمنده جواب مافوقش رو نمیده چرا؟ بگه من که رفتنی ام کار و شغل ایران رو میخوام چکار. حالا شاید فکر کنی دارم مبالغه می کنم ولی باور کن خیلی ها تا این حد تو رویا فرو میرن. البته اینا همش مثال بود خواستم اون چیزی که منظورم بود رو متوجه بشی وگرنه من که از دل شما باخبر نیستم و واقعاً نمیدونم چه احساسی دارید ولی وقتی دیدم نوشتید امتحانتون به خاطر فکر و خیال لاتاری اینجوری شده پست قبلی رو نوشتم. بازم با همه این ها عشق به گرین کارد و غیره و غیره ممکنه تو دل آدم خیلی گردن کلفت بشه فقط یه جایی هست که باید جلوش رو گرفت و اون جا هم موقعیتیه که دیگه احساس می کنی داری به خاطر فرو رفتن در رویای لاتاری(واقعاً با این درصد شانس قبولی باید اسمش رو رویا گذاشت) کم کم داری الانت رو خراب می کنی اگه مشغول کار هستی دل به کارت نمیدی همش منتظری کی تعطیل بشی بری خونه لای در یا تو صندق پستی رو نگاه کنی اگه محصلی(تو هر مقطعی) حس و حال درس خوندن رو نداری تو دلت همش فکر می کنی بابا من که تا دو سال دیگه دانشجوی هارواردم یا کلمبیام مثلاً فلان دانشگاه ایران رو می خوام چکار و خیلی چیزهای دیگه. خب تو این شرایطه که آدم باید با خودش روراست باشه و جدی میگم حتی باید تو ذوق خودش بزنه تا بازم به واقعیت زندگی برگرده. پاییز من برای یکی از دوستای صمیمیم ثبت نام کردم. میدونم اگر قبول بشه موقعیتش رو هم داره اسپانسر جور کنه و از همه مهمتر از این جا دل بکنه. دو روز پیش دیدمش گفتم راستی نامه ها وارد ایران شدند هاااا گفت نامه چی؟ گفتم اِ یادت رفته مگه آمریکا! بازم منظورم رو نگرفت تا بهش گفتم لاتاری خب همین فرد هم مثل من و شما شانس قبولی داره منتها داره به زندگیش میرسه نامم اومد خوش اومد نیومدم اصلاً یادش نیست نامه ای در کاره. البته من توصیه نمی کنم من و شما اینجوری فکر کنیم چون خودم الان تو این سایتم و از ته دل هم له له می زنم برای نامه. اما اصول زندگیم رو تغییر ندادم. سر کار میرم کارم رو انجام میدم فرصت کنم میام تو مهاجرسرا و خونه هم با همسرم زندگیمون رو می کنیم. نمی دونم تونستم منظورم رو برسونم یا نه.
شرمنده همه که سرتون رو درد آوردم
------------------------------------------------------------------------------------
کیوان جان:
آقا مهران، شما لطف کن نوع سازت رو مشخص کن من کمر درد گرفتم هی نوع رقصم رو عوض کردم
تو چند صفحه قبل یه پست خفن زدم که بابا بیخیال لاتاری این حرفا چیه برید زندگی کنید پست #82 ، شما اومدی گفتی کالیبراسیون دل شماها به این تاپیک نمیخوره (ر.ک #97) و میزان گشودگیش زیاده! حالا اومدم بعد بوقی دلمو با سنجدولوژی تنگش کردم متناسب با فضای تاپیک، شما اومدی عدد و رقم تحویلم میدی. من خودم ته آمار و استاتستیک ام، 9 سال پیاپی بدون نفس کشیدن وسطش لاتاری شرکت کردم گور بابای قوانین احتمال هر سال هم تابع امید ریاضیم به صفر نزدیک تر میشه.
فقط میخواستم گرو کشیم با خدا رو یه جا مکتوب کنم بعداً دبه نکنه که تو که نگفتی وگرنه 10 تا نامه از KCC و ناسا و سیسکو برات میفرستادم. --------------------------------------------------------------------------------
(همه این ها نظر منه نظر همه دوستان و نقدهاشون هم برام محترم و عزیزه از جمله کیوان عزیز)
نشد برادر کیوان نشد. نگرانی، هیجان، انتظار و ... واسه نتیجه لاتاری یه صحبته حساب کردن روی قبولی و برنامه ریزی روی برنده شدن یه صحبت دیگست. خب بزار اینجوری بگم که قبولی تو لاتاری یه شانس بزرگه و هر کسی که برنده بشه میتونه به تبع اون خیلی موقعیت های جدید تو زندگیش به دست بیاره(هر چند که ممکنه برعکس هم باشه!) اما صحبت من اینه که هر چقدر هم که عشق آمریکا رفتن و مهاجرت از راه لاتاری داشته باشی نباید چیزهای که الان داری موقعیت هایی که الانه متونی به دستشون بیاری و در کل تمام داشته هات رو سفت نگهشون نداری به این امید که مثلاً سال دیگه همین موقع ها آمریکام. مثلاً یه نفر دانشجوی کارشناسیه ترم دومه بیخیالش بشه چرا؟ چون سال دیگه آمریکاست چه درس بخونه چه نخونه چه معدلش 19 بشه چه 10 از نظرش فرقی نداشته باشه. آقا یا خانم کارمنده جواب مافوقش رو نمیده چرا؟ بگه من که رفتنی ام کار و شغل ایران رو میخوام چکار. حالا شاید فکر کنی دارم مبالغه می کنم ولی باور کن خیلی ها تا این حد تو رویا فرو میرن. البته اینا همش مثال بود خواستم اون چیزی که منظورم بود رو متوجه بشی وگرنه من که از دل شما باخبر نیستم و واقعاً نمیدونم چه احساسی دارید ولی وقتی دیدم نوشتید امتحانتون به خاطر فکر و خیال لاتاری اینجوری شده پست قبلی رو نوشتم. بازم با همه این ها عشق به گرین کارد و غیره و غیره ممکنه تو دل آدم خیلی گردن کلفت بشه فقط یه جایی هست که باید جلوش رو گرفت و اون جا هم موقعیتیه که دیگه احساس می کنی داری به خاطر فرو رفتن در رویای لاتاری(واقعاً با این درصد شانس قبولی باید اسمش رو رویا گذاشت) کم کم داری الانت رو خراب می کنی اگه مشغول کار هستی دل به کارت نمیدی همش منتظری کی تعطیل بشی بری خونه لای در یا تو صندق پستی رو نگاه کنی اگه محصلی(تو هر مقطعی) حس و حال درس خوندن رو نداری تو دلت همش فکر می کنی بابا من که تا دو سال دیگه دانشجوی هارواردم یا کلمبیام مثلاً فلان دانشگاه ایران رو می خوام چکار و خیلی چیزهای دیگه. خب تو این شرایطه که آدم باید با خودش روراست باشه و جدی میگم حتی باید تو ذوق خودش بزنه تا بازم به واقعیت زندگی برگرده. پاییز من برای یکی از دوستای صمیمیم ثبت نام کردم. میدونم اگر قبول بشه موقعیتش رو هم داره اسپانسر جور کنه و از همه مهمتر از این جا دل بکنه. دو روز پیش دیدمش گفتم راستی نامه ها وارد ایران شدند هاااا گفت نامه چی؟ گفتم اِ یادت رفته مگه آمریکا! بازم منظورم رو نگرفت تا بهش گفتم لاتاری خب همین فرد هم مثل من و شما شانس قبولی داره منتها داره به زندگیش میرسه نامم اومد خوش اومد نیومدم اصلاً یادش نیست نامه ای در کاره. البته من توصیه نمی کنم من و شما اینجوری فکر کنیم چون خودم الان تو این سایتم و از ته دل هم له له می زنم برای نامه. اما اصول زندگیم رو تغییر ندادم. سر کار میرم کارم رو انجام میدم فرصت کنم میام تو مهاجرسرا و خونه هم با همسرم زندگیمون رو می کنیم. نمی دونم تونستم منظورم رو برسونم یا نه.
شرمنده همه که سرتون رو درد آوردم
آدمي در عالم خاكي نمي آيد به دست *** عالمي ديگر ببايد ساخت و ز نو آدمي