کلیرنس برندگان ۲۰۱۴

[georgia1]

من هم اومدم بعد از مدتها خدمت دوستان سلامی عرض کنم و چند تا نکته رو از تجربیاتم باهاتون در میون بزارم البته این مطالب رو زمانی که من شرایط امروز شما رو داشتم سال بالایی ها به ما میگفتند و ما گوشمون بدهکار نبود اینجا هم فکر نکنم کسی توجه کنه ولی وظیفه خودم دونستم بگم.
میدونم الان چه احساسی دارین همتون ،من خودم 120 یا 140 روز انتظار کشیدم اما کاش به جای انتظار و اسمون و زمین به هم دوختن و پای مهاجرسرا و سایت چک و ... مینشستم به کارای دیگم میرسیدم.دوستان دو حالت بیشتر نداره یا ویزا رو میگیرین یا نه اگر گرفتین که تشریف میارین و با مسایل اینجا بیشتر اشنا میشین و خودتون درک میکنید چی میگم اگر هم نه چیزی رو از دست ندادید بزارید یه مطلبی رو براتون بگم من از اعضای فعال مهاجرسرا بودم و اکثر برندگان 2013 رو میشناختم و بعد از زسیدن به آمریکا هم با خیلی ها آشنا شدم به جرات این آمار رو براتون میگم 50 درصد افرادی که با لاتری میان آمریکا پشیمون میشن و با ضرر هنگفت بر میگردن ایران پولشون رو از دست میدن خانواده هاشون از هم میپاشه اقا برمیگرده خانم میمونه بچه ها میخوان بمونن والدین میخوان برگردن خلاصه داستانیه .
چرا گفتم اکثر لاتری ها ،برای اینکه ما بچه های لاتری هیچ تصویری از مهاجرت نداریم هیچ برنامه ریزی برای مهاجرت نکردیم خیلی ها هیچکس رو این ور ندارن تمام برنامه ریزی شما محدود شده به گرفتن ویزا خرید بلیط جمع و جور کردن زندگی تو ایران خداحافظی از اقوام و ... حالا فکر کنید همه این سختیها رو پشت سر گذاشتین پاتون رسیده اینجا خوشحال و سرمست از رسیدن به سرزمین آرزوها اما غافل از اینکه سختیها تازه شروع شده اونم نه اون سختی که فکرش رو میکردین تازه میفهمین چه روزای خوشی بود مصاحبه و ترکیه و دوبی و ارمنستان چه انتظار با نمک و باحالی .
وقتی ایران هستی اکثر دوستان فکر میکنن میان اینجا زبان و 6 ماهه یاد میگیرن باید بگم زهی خیال باطل ایشالا تشریف آوردین خواهید دید که بیش از نیمی از خارجی ها بعد از 20 سال زندگی اینجا فقط در حد راه انداختن کارشون زبان بلدن راجبه لس انجلس شنیدم کلا ملت فارسی حرف میزنن حالا ندونستن زبان یعنی شما کار درست و حسابی ندارین و گیرتون نمیاد الان همه میگن فدای سرت 2 سال میرم تو فروشگاه و رستوران کار میکنم بعدش به یه جایی میرسم این تصور غالب دوستان هست اما بازم زهی خیال باطل یکماه این جور جاها کار کنید طوری تحقیر میشین که دچار سرنوشت همون 50 درصد میشین .
فرصت ندارم دلم میخواست راجب ماشین و خونه گرفتن براتون اینجا بگم که اینا خودش داستانیه امیدوارم خدا به داد کسانیکه کسی و اینجا ندارن برسه تشریف بیارین تازه قدر روزهای امروزتون رو میدونید.
اینا رو نگفتم که کسی و دلسرد کنم یا تو ذوقتون بزنم آمریکا هنوزم واسه ما سرزمین فرصتهاست اما فقط برای آدمهای قوی و پر تلاش و با برنامه اینا رو عرض کردم که اگه دارین تشریف میارین کفش آهنی بپا کنین و برنامه ریزی کنید اولین مسئله اینجا زبانه دوستان اینجا زبان یاد نمیگیرین اینجا اونایی هم که بلد بودین یادتون میره تمام وقتتون رو بزارین رو یادگیریه زبان روزی 10 ساعت سریال ببینید گرامر بخونید و حرف بزنید وکلاس برین .یه فنی یاد بگیرین اینجا کارای فنی درامدش خوبه .کارایی که مشترکه همه جای دنیا تمام امور مربوط به خودرو مکانیکی نقاشی صافکاری ،کارای ساختمانی برق و نقاشی و لوله کشی و ... کامپیوتر و موبایل و ...خلاصه بی هدف بیاین یکسال نشده دنبال پاس سفید میگردین که برگردین.

دوست عزیز خودت خرت از پل گذشته میای ایه یاس میخونی...من از بستگانم اونجاست .. دختر 23 ساله الان 3 ساله اونجاست وقتی رفت هیچ کسی رو اونور نداشت...دیگه حتی حاضر نیست بیاد ایران یه سر بزنه چه برسه به اینکه پشیمون بشه. منم تمام شرایط اونورو همین جا توی ایران دارم.قصش مفصله..اینجا هم داریم مثل ...کار میکنیم اما به هیج جا نمیرسیم...من تعجبم میکنم چطور شما اینطوری حرف میزنی؟ با چه سند و مدرکی..اخه چیو با چی مقایسه میکنی؟ ایران رو با آمریکا ؟به نظر من رفتگری توی آمریکا از مهندس بودن توی این مملکت بهتره... چهت اطلاع جنابعالی عرض میکنم آمار بیکاری آمریکا 2013 فقط 7% از ایران 25% درصد...بهره بانکی آمریکا 0.5 درصد ایران 30 درصد به بالا...تورم ایران 35% از آمریکا 2%....مهم ترین نکته فرصتهای برابری است که اونجا وجود داره اما اینور باید شهروند درجه یک(وابسته نظام) باشی تا به جایی برسی...از رشا و ارتشا که دیگه نگو...حداقل با شهروندان بیش از 10 کشور دنیا حشرونشر داشتم اما ارزوی همه زندگی در آمریکا بوده...البته مهاجرت سخته....مسایل احساسی و عاطفی داره...اختلاف فرهنگیه شدید داره... بیکاری ممکنه داشته باشه...و خیلی چیزای دیگه...بهرحال توی دل مارو خالی نکن

با درود بر شما، نمی خواستم پست بگذارم اما دیدم که بحث بسیار مهم و حیاتی هست برای کسانی که می خواهند بروند امریکا، در مورد پست اول کاملا درسته( میگند خبر بد بهتر از بی خبری هست چون حداقل شوک وارد نمیشه و برای حلش یه فکری از قبل میشه) در مورد پست دوم، ببینید من خودم به شخصه 5 کشور مختلف زندگی کردم و شرایط رو از نزدیک لمس کردم، در مورد اون فامیل شما، ایشون روشون نمی شه بگند چه خبره و چطور می گذره و درنیامدن به ایرانشون هم شاید دلایل بسیاری دخیل باشه از قبیل از دست دادن شغل، هزینه رفت و آمد و ... و اما در مورد مقایسته تون بین ایران و امریکا و آمار، ببینید این آماری که می بینید برای کسانی هست که اوریجینالی امریکایی هستند و اونجا تحصیلاتی در کالج کرده اند و خلاصه مسلط به کشور هستند( دقیقا مثل ایران برای یک تحصیل کرده ایرانی و یک افغانی، وقتی بانک تو ایران فراخوان می ده برای جذب نیرو فکر می کنید که اون افغانی میره بانک کارمند می شه یا یک ایرانی!!! پس افغانیه باید بره کارهای سخت انجام بده) خلاصه انتخاب بین امریکا و ایران انتخاب بین بد و بدتر هست.البته این برای همه صدق نمی کنه و با تلاش و پشتکار می شه به جاهایی رسید که حتی امریکایی ها هم آرزوی اون رو دارند اما بسیار باید مصمم بود در اهداف، و این به خود شخص بستگی داره.
هیچ وقت از کسی که داره تجربیاتش رو در اختیار عموم، بدون هیچ چشم داشتی قرار می ده ناراحت نشید بلکه نکته ها رو در ذهنتون بیاد بسپارید.یک مثال کوچولو براتون بزنم، (همین آقای مومنی که همسر خانم ملیکا هست) در راه سفارت بودیم تنها من در ماشین بودم از این طرف و اون طرف صحبت شد و تونست حدس بزنه که من هم مدت زیادی رو خارج بودم و وقتی حرفهامون خودمونی شد گفت من 17 ساله امارات هستم و هنوز نمی دونم که با خودم چطور کنار بیام( با این که امارات بغل گوش ایران هست ایشون هنوز تو همون شرایط سخت روزهای اولیه بعد از مهاجرت مونده و با این موضوع کنار نیومده!!!
کلا اگه با دید باز مهاجرت کنید بسیار بهتر هست حداقل غافلگیر نمی شید.
موفق باشید