کلیرنس برندگان ۲۰۱۴

[freddyflientstone]

من واقعا از همه عذر میخوام، جسارت نباشه، روم به دیوار، زبونم لال، حالا نگید توی این شرایط اینم وقت گیر آورده ، ولی خب یه چیزی میخوام بگم، بیشتر به چشم هشدار بهش نگاه کنید تا ایراد گیری و زخم زبون:
توی پستهایی که دوستان میذارن، گاهی می بینم که میگن عده ای از کسانی که برنده ی لاتاری میشن، بعد از چند ماه پشیمون و خسته برمیگردن ایران و میگن امریکا اون بهشتی که فکر می کردیم نبود!
من همینجا میگم که دارم به چشم خودم می بینم که توی جمع خودمون هم قطعا چنین افرادی خواهیم داشت. وقتی که تقریبا هرروز، هرروز، دوستانی رو میبینم که تقاضای متن مناسب برای نامه به سفارت دارند ، دوستانی رو می بینم که نمیتونند برند توی سایت سفارت و فرم تماس رو پرکنند، دوستانی را میبینم که توی تماس تلفنی مشکل دارند و نمیتونند فرضا به NMC زنگ بزنند و چهار تا سئوال ساده در مورد مدیکال بپرسند، خب این عزیزانِ دل، در مورد فرداشون در امریکا چه فکری کردند. اونم کشوری که از روز اول سروکارشون با بیمه و بانک و مالیات و قبض و رسید و تقاضای کار و... خواهد بود.
حالا نگید اینم دلش خوشه اومده توی دل ما رو خالی می کنه، اما خودتونم میدونید که وضعیت زبان انگلیسی 80 درصدمون زیر خط فقره. خب با این شرایط، معلومه که اون کسی که ممکنه حتی به سادگی نتونه پای تلفن بگه : ببخشید من در مورد فلان مسئله سئوال دارم، با کی میتون صحبت کنم؟ بعد از دو سه ماه، تمام انگیزه و اعتماد به نفسشو از دست میده و میخواد هرچه زودتر فرار کنه و برگرده!
دوستانی رو میبینم که اصرار دارند مدیکال دوم را انجام ندهند و فرضا ویزای یکماهه بگیرند و سریع پرواز کنند و بروند. برادر من، خواهر من، اگر مشکل زبان انگلیسی نداری، خیلی هم خوب، برو خدا به همراهت. ولی با خودت صادق باش، اگه نمیتونی سه تا جمله پشت سر هم به انگلیسی بگی، مدیکال دوم را انجام بده و ویزای شیش ماهه بگیر و توی این شش ماه برو یه دوره ی فشرده زبان بگذرون. حداقل بدونی اگه دلت درد گرفت، بجای اینکه با انگشت اشاره کنی و لبخند بزنی، به دکتر دردتو بگی!
به خدا یه بخشی از افسردگی و هوم سیک شدن ِ بعد از مهاجرت، مربوط میشه به عدم توانایی برقراری ارتباط با مردم. حالا خود دانید.