2014-09-29 ساعت 19:26
این متن رو در تاپیک کلیرنس 2014 دیدم سعید نوشته. بد ندیدم که شما هم ببینید و بخونید
تو این تاپیک جای این حرف ها نبود ولی بعضی هاتون نمی ذارین آدم ساکت بمونه. من به همه توصیه کرده بودم که برن سفرنامه ها رو بخونن ولی گویا خیلی ها حوصله نکردن. اشکال نداره. خیلی از موارد رو شما خودتون می تونین تجربه کنید و این تجربه شخصی فقط به شما فشار مالی میاره. یعنی مثلاً سفرنامه نمی خونین بعد که رسیدین فرودگاه اسن بوگای آنکارا به عوض سوار شدن به اتوبوس 442 و رفتن به کیزیلای با 5 لیر، تاکسی می گیرین و 80 لیر پیاده میشین. این فقط یک ضرر مادی هست که از نظر من و خیلی ها مهم نیست. شما به عوض استفاده از تجربه دیگران خودتون تجربه شخصی رو ترجیح دادین و هزینه هاش رو هم پرداختین. ولی در مورد مصاحبه اوضاع خیلی متفاوته. هزینه توجه نکردن به تجربیات دیگران در مورد مصاحبه خیلی سنگین و گاهی غیر قابل جبران هست. ما پارسال همه سئوالات آفیسر رو از قبل می دونستیم. بعضی از 2013ایها حتی سئوالات رو پرینت گرفته بودند و شب مصاحبه تو هتل با هم تمرین می کردند. یعنی شوهر در نقش آفیسر و خانم در نقش متقاضی ویزا و برعکس. با این وجود تعداد زیادیمون به علت طولانی شدن کلیرنس ویزا نگرفتیم و هممون روزهای بدی رو گذروندیم و می گذرونیم.
عارضم خدمت دوستان که شما روز مصاحبه با 4-5 نفر از کارمندای سفارت روبرو میشین. یکی اونی که مدارک رو از شما می گیره، یکی فرم ها رو بهتون میده تصییح کنین، یکی انگشت نگاری رو انجام میده و صندوقدار هم ازتون پول می گیره. آخرین نفری که باهاش رودر رو میشین آفیسر هست و او تنها کسی هست که بر اساس مدارک پرونده شما و جواب چک های شما در مورد شما قضاوت می کنه و تصمیم می گیره که باید به شما ویزا بده یا نه؟ آفیسر یک نیروی آموزش دیده است که به اندازه موهای سرش آدم مصاحبه کرده. هم علمش رو داره و هم تجربه کافی. وقتی زبون مادری شما رو که از قضا یکی از زبان های سخت دنیا از لحاظ یادگیری هست رو مثل یک فارسی زبان صحبت می کنه یعنی مدت زمان زیادی رو مشغول آموزش بوده و هزینه زیادی صرف آموزش هاش شده تا فقط بدونه که باید به کی ویزا بده و به کی نه؟! حالا انشاءالله تشریف میارین این ور و می بینین که تو آمریکا مشغول شدن به هر کاری یک سری مسئولیت هایی برای فرد به همراه داره که به هیچ وجه مسئله کوچکی نیست. میزان مسئولیت های افراد از شغلی به شغل دیگه متفاوت هست. کارهایی که با سلامت و امنیت افراد به خصوص افراد مسن و بچه ها در ارتباط باشه بالاترین حد مسئولیت رو داره. مثلاً پزشکان مقدار زیادی از درآمدشون رو به عنوان بیمه مسئولیت به شرکت های بیمه میدن و در عوض مقداری آسودگی خیال دارند که اگرتشخیص اشتباهی انجام دادند و سلامتی مریضی به خاطر تصمیم اشتباه اونها به خطر افتاد، شرکت بیمه جبران خسارت می کنه و از هستی ساقط نمیشن. موقع طبابت هم از روی یک سری دستور العمل ها و پروتکل های مشخصی کار می کنند و قبل از این که نظر قطعی خودشون رو اعلام کنند آزمایشات مختلفی تقاضا می کنند و با توجه به جواب عکس و آزمایش ها و دستور العمل های مختلفی که وجود داره نظر خودشون رو در مورد یک بیمار اعلام می کنند. اگر در مورد یک مریض بازخواست بشن با نشون دادن نتایج آزمایشات از خودشون رفع مسئولیت می کنند و کمتر به تجربه خودشون اعتماد می کنند.
آفیسر یک سفارت هم مسئولیت سنگینی به عهده داره. بهتره بدونین که آفیسر پرونده های لاتاری همون کسی هست که در مورد کیس های توریستی و ازدواجی و کاری و ...تصمیم گیری می کنه. اگر به فردی ویزا بده و طرف وارد خاک آمریکا بشه و بعد یه جایی عملی ت.ر.و.ر.یستی انجام بده و جون یک عده ای به خطر بیوفته یکی از اولین کسانی که این وسط بازخواست میشه آفیسر هست. بنابراین او سعی می کنه هیچ کاری رو بدون خارج شدن از دستور العمل های موجود انجام نده و برای هر تصمیمش دلیل قانع کننده ای داشته باشه. مطمئن باشید که آفیسرها در هیچکدام از سفارت های ایالات متحده بدون چک امنیتی یک متقاضی ویزا به او ویزا نخواهند داد و به هیچ وجه زیر بار این مسئولیت خطرناک نخواهند رفت. او در روز مصاحبه طبق دستور العملی مصوب که شبیه فلوچارت کامپیوتری هاست در مورد شما تصمیم می گیره. یعنی اگرجواب چک های امنیتی شما آمده باشه، شما سربازی نرفته و کار دولتی نداشته باشید چک های بیشتر لزومی نداره و ویزا می گیرید. ولی اگر چک های امنیتی شما نیومده باشه عمراً که بهتون ویزا بده حتی اگر سربازی نرفته باشین یا کارمند دولت نباشین. بعضی ها وقتی ویزا رو می گیرند داخلش تاریخ کلیرنسی وجود نداره. این به این معنی نیست که اینها چک نشدند. حداقل اطلاعات شخصی شما مثل نام و نام خانوادگی در ثبت نام اولیه و فرم های DSP-122 و DS-230 و امضای شما از مواردی هست که قبل از مصاحبه چک میشوند.
به نظر من آفیسر از قبل مصاحبه می دونه که قراره به شما کلیرنس بزنه ولی روز مصاحبه نحوه پاسخگویی شما هم اهمیت زیادی داره. اگر ترسیده باشید، با استرس و اضطراب به سئوالاتش پاسخ بدید او فکر می کنه که دارید چیزی رو ازش پنهان می کنید. بنا بر این چک های بیشتری رو برای شما تقاضا خواهد کرد و دوران کلیرنس طولانی تری خواهید داشت. پارسال یکی از بچه ای 2013ای نه کار دولتی داشت و نه سربازی رفته بود. رشته اش هم جزو رشته های حساس نبود و همه فکر می کردیم یک ضرب ویزا می گیره ولی به قدری با استرس و با تته پته به سئوالات آفیسر جواب داده بود که بهش کلیرنس خورده بود و حتی ازش چیزی خواسته بود که همه تعجب کرده بودن: گواهی فوت پدر!!
بنابراین نتیجه مصاحبه تا حدی از قبل معلوم هست و تا حدی هم به نحوه پاسخگویی شما بستگی داره. روز مصاحبه آفیسر می دونه که شما تحت استرس هستید. نحوه برخورد او با شما به گونه ای هست که استرس طبیعی شما رو کم کنه. یعنی با شما بگو بخند می کنه و خیلی خودش رو از هم صحبتی با شما خوشحال نشون میده و شما او رو فردی مهربون می بینین. در عوض شما موقع جواب دادن به سئوالات:
- مستقیم به چشم هاش نگاه کنید حتی اگر او به مونیتور یا پرونده شما نگاه می کنه.
- خوشحال باشید و لبخند بزنین. از اخم کردن خودداری کنید.
- اجازه بدین حرفش کاملاً تموم شه و بعد شما صحبت کنید. وسط صحبت های سایر اعضای کیس نپرید و سعی نکنید موارد گفته شده توسط همسر خود را شفاف سازی یا تصییح کنید. اجازه دهید پاسخ سئوالات هر کسی توسط همان فرد گفته شود.
- جملات کوتاه با کلمات متداول استفاده کنید. از توصیف شغل خود با کلمات تخصصی و قلمبه سلمبه خودداری کنید.
سعی نکنید کار یا تحصیلات خود را مهم جلوه بدین. هر چه رشته و کار خود را مهمتر جلوه بدین با دست خودتون کلیرنستون رو طولانی کردین. علتش هم این هست که اگر شما ویزا بگیرین و وارد آمریکا شوید می توانید با اشتغال در یک شرکت خصوصی و یا ادامه تحصیل در دانشگاه، دانش فنی کافی در رشته ای حساس کسب کنید و بعد هم با خروج از آمریکا این اطلاعات فنی را در اختیار دولت هایی قرار دهید که مطلوب دولت ایالات متحده نیستند. یکی از 2013ایهای خیلی مشهور مدتی را در شرکت ص.ن.ام کار کرده بود. این شرکت جزو اولین شرکت هایی بود که ت.ح.ریم شد. ایشون روز مصاحبه ریسک کرد و در مورد مدتی که در ص.ن.ام کار کرده بود چیزی نگفته بود و اتفاقاً یک ضرب هم گرفت. یکی از دوستان دیگرمون که مدت زیادی منتظر کلیر شدن بود و در سپتامبر گذشته کلیر شد و نتونست ویزا بگیره در یک شرکت ارایه دهنده خدمات کامپیوتری کار می کرد (امیدوارم هنوزم کار کنه). روز مصاحبه از پروژه هایی صحبت کرده بود که برای دولت انجام داده اند و خودش باعث شد که ویزاشو از دست بده. از این داستان نتیجه می گیریم که مصاحبه یک چیز فرمالیته نیست. مصاحبه در سرنوشت شما خیلی تاثیر گذار هست ولی تنها عامل موثر در رسیدن شما به ویزا نیست. اگر مصاحبه خود را به خوبی پیش ببرید در مدت زمان کمتری به ویزا خواهید رسید. امیدوارم شما از اشتباهات ما درس بگیرید و همتون به ویزاتون برسین. این بود انشای ما در مورد کلیرنس. ارادتمند همه: سعید
تو این تاپیک جای این حرف ها نبود ولی بعضی هاتون نمی ذارین آدم ساکت بمونه. من به همه توصیه کرده بودم که برن سفرنامه ها رو بخونن ولی گویا خیلی ها حوصله نکردن. اشکال نداره. خیلی از موارد رو شما خودتون می تونین تجربه کنید و این تجربه شخصی فقط به شما فشار مالی میاره. یعنی مثلاً سفرنامه نمی خونین بعد که رسیدین فرودگاه اسن بوگای آنکارا به عوض سوار شدن به اتوبوس 442 و رفتن به کیزیلای با 5 لیر، تاکسی می گیرین و 80 لیر پیاده میشین. این فقط یک ضرر مادی هست که از نظر من و خیلی ها مهم نیست. شما به عوض استفاده از تجربه دیگران خودتون تجربه شخصی رو ترجیح دادین و هزینه هاش رو هم پرداختین. ولی در مورد مصاحبه اوضاع خیلی متفاوته. هزینه توجه نکردن به تجربیات دیگران در مورد مصاحبه خیلی سنگین و گاهی غیر قابل جبران هست. ما پارسال همه سئوالات آفیسر رو از قبل می دونستیم. بعضی از 2013ایها حتی سئوالات رو پرینت گرفته بودند و شب مصاحبه تو هتل با هم تمرین می کردند. یعنی شوهر در نقش آفیسر و خانم در نقش متقاضی ویزا و برعکس. با این وجود تعداد زیادیمون به علت طولانی شدن کلیرنس ویزا نگرفتیم و هممون روزهای بدی رو گذروندیم و می گذرونیم.
عارضم خدمت دوستان که شما روز مصاحبه با 4-5 نفر از کارمندای سفارت روبرو میشین. یکی اونی که مدارک رو از شما می گیره، یکی فرم ها رو بهتون میده تصییح کنین، یکی انگشت نگاری رو انجام میده و صندوقدار هم ازتون پول می گیره. آخرین نفری که باهاش رودر رو میشین آفیسر هست و او تنها کسی هست که بر اساس مدارک پرونده شما و جواب چک های شما در مورد شما قضاوت می کنه و تصمیم می گیره که باید به شما ویزا بده یا نه؟ آفیسر یک نیروی آموزش دیده است که به اندازه موهای سرش آدم مصاحبه کرده. هم علمش رو داره و هم تجربه کافی. وقتی زبون مادری شما رو که از قضا یکی از زبان های سخت دنیا از لحاظ یادگیری هست رو مثل یک فارسی زبان صحبت می کنه یعنی مدت زمان زیادی رو مشغول آموزش بوده و هزینه زیادی صرف آموزش هاش شده تا فقط بدونه که باید به کی ویزا بده و به کی نه؟! حالا انشاءالله تشریف میارین این ور و می بینین که تو آمریکا مشغول شدن به هر کاری یک سری مسئولیت هایی برای فرد به همراه داره که به هیچ وجه مسئله کوچکی نیست. میزان مسئولیت های افراد از شغلی به شغل دیگه متفاوت هست. کارهایی که با سلامت و امنیت افراد به خصوص افراد مسن و بچه ها در ارتباط باشه بالاترین حد مسئولیت رو داره. مثلاً پزشکان مقدار زیادی از درآمدشون رو به عنوان بیمه مسئولیت به شرکت های بیمه میدن و در عوض مقداری آسودگی خیال دارند که اگرتشخیص اشتباهی انجام دادند و سلامتی مریضی به خاطر تصمیم اشتباه اونها به خطر افتاد، شرکت بیمه جبران خسارت می کنه و از هستی ساقط نمیشن. موقع طبابت هم از روی یک سری دستور العمل ها و پروتکل های مشخصی کار می کنند و قبل از این که نظر قطعی خودشون رو اعلام کنند آزمایشات مختلفی تقاضا می کنند و با توجه به جواب عکس و آزمایش ها و دستور العمل های مختلفی که وجود داره نظر خودشون رو در مورد یک بیمار اعلام می کنند. اگر در مورد یک مریض بازخواست بشن با نشون دادن نتایج آزمایشات از خودشون رفع مسئولیت می کنند و کمتر به تجربه خودشون اعتماد می کنند.
آفیسر یک سفارت هم مسئولیت سنگینی به عهده داره. بهتره بدونین که آفیسر پرونده های لاتاری همون کسی هست که در مورد کیس های توریستی و ازدواجی و کاری و ...تصمیم گیری می کنه. اگر به فردی ویزا بده و طرف وارد خاک آمریکا بشه و بعد یه جایی عملی ت.ر.و.ر.یستی انجام بده و جون یک عده ای به خطر بیوفته یکی از اولین کسانی که این وسط بازخواست میشه آفیسر هست. بنابراین او سعی می کنه هیچ کاری رو بدون خارج شدن از دستور العمل های موجود انجام نده و برای هر تصمیمش دلیل قانع کننده ای داشته باشه. مطمئن باشید که آفیسرها در هیچکدام از سفارت های ایالات متحده بدون چک امنیتی یک متقاضی ویزا به او ویزا نخواهند داد و به هیچ وجه زیر بار این مسئولیت خطرناک نخواهند رفت. او در روز مصاحبه طبق دستور العملی مصوب که شبیه فلوچارت کامپیوتری هاست در مورد شما تصمیم می گیره. یعنی اگرجواب چک های امنیتی شما آمده باشه، شما سربازی نرفته و کار دولتی نداشته باشید چک های بیشتر لزومی نداره و ویزا می گیرید. ولی اگر چک های امنیتی شما نیومده باشه عمراً که بهتون ویزا بده حتی اگر سربازی نرفته باشین یا کارمند دولت نباشین. بعضی ها وقتی ویزا رو می گیرند داخلش تاریخ کلیرنسی وجود نداره. این به این معنی نیست که اینها چک نشدند. حداقل اطلاعات شخصی شما مثل نام و نام خانوادگی در ثبت نام اولیه و فرم های DSP-122 و DS-230 و امضای شما از مواردی هست که قبل از مصاحبه چک میشوند.
به نظر من آفیسر از قبل مصاحبه می دونه که قراره به شما کلیرنس بزنه ولی روز مصاحبه نحوه پاسخگویی شما هم اهمیت زیادی داره. اگر ترسیده باشید، با استرس و اضطراب به سئوالاتش پاسخ بدید او فکر می کنه که دارید چیزی رو ازش پنهان می کنید. بنا بر این چک های بیشتری رو برای شما تقاضا خواهد کرد و دوران کلیرنس طولانی تری خواهید داشت. پارسال یکی از بچه ای 2013ای نه کار دولتی داشت و نه سربازی رفته بود. رشته اش هم جزو رشته های حساس نبود و همه فکر می کردیم یک ضرب ویزا می گیره ولی به قدری با استرس و با تته پته به سئوالات آفیسر جواب داده بود که بهش کلیرنس خورده بود و حتی ازش چیزی خواسته بود که همه تعجب کرده بودن: گواهی فوت پدر!!
بنابراین نتیجه مصاحبه تا حدی از قبل معلوم هست و تا حدی هم به نحوه پاسخگویی شما بستگی داره. روز مصاحبه آفیسر می دونه که شما تحت استرس هستید. نحوه برخورد او با شما به گونه ای هست که استرس طبیعی شما رو کم کنه. یعنی با شما بگو بخند می کنه و خیلی خودش رو از هم صحبتی با شما خوشحال نشون میده و شما او رو فردی مهربون می بینین. در عوض شما موقع جواب دادن به سئوالات:
- مستقیم به چشم هاش نگاه کنید حتی اگر او به مونیتور یا پرونده شما نگاه می کنه.
- خوشحال باشید و لبخند بزنین. از اخم کردن خودداری کنید.
- اجازه بدین حرفش کاملاً تموم شه و بعد شما صحبت کنید. وسط صحبت های سایر اعضای کیس نپرید و سعی نکنید موارد گفته شده توسط همسر خود را شفاف سازی یا تصییح کنید. اجازه دهید پاسخ سئوالات هر کسی توسط همان فرد گفته شود.
- جملات کوتاه با کلمات متداول استفاده کنید. از توصیف شغل خود با کلمات تخصصی و قلمبه سلمبه خودداری کنید.
سعی نکنید کار یا تحصیلات خود را مهم جلوه بدین. هر چه رشته و کار خود را مهمتر جلوه بدین با دست خودتون کلیرنستون رو طولانی کردین. علتش هم این هست که اگر شما ویزا بگیرین و وارد آمریکا شوید می توانید با اشتغال در یک شرکت خصوصی و یا ادامه تحصیل در دانشگاه، دانش فنی کافی در رشته ای حساس کسب کنید و بعد هم با خروج از آمریکا این اطلاعات فنی را در اختیار دولت هایی قرار دهید که مطلوب دولت ایالات متحده نیستند. یکی از 2013ایهای خیلی مشهور مدتی را در شرکت ص.ن.ام کار کرده بود. این شرکت جزو اولین شرکت هایی بود که ت.ح.ریم شد. ایشون روز مصاحبه ریسک کرد و در مورد مدتی که در ص.ن.ام کار کرده بود چیزی نگفته بود و اتفاقاً یک ضرب هم گرفت. یکی از دوستان دیگرمون که مدت زیادی منتظر کلیر شدن بود و در سپتامبر گذشته کلیر شد و نتونست ویزا بگیره در یک شرکت ارایه دهنده خدمات کامپیوتری کار می کرد (امیدوارم هنوزم کار کنه). روز مصاحبه از پروژه هایی صحبت کرده بود که برای دولت انجام داده اند و خودش باعث شد که ویزاشو از دست بده. از این داستان نتیجه می گیریم که مصاحبه یک چیز فرمالیته نیست. مصاحبه در سرنوشت شما خیلی تاثیر گذار هست ولی تنها عامل موثر در رسیدن شما به ویزا نیست. اگر مصاحبه خود را به خوبی پیش ببرید در مدت زمان کمتری به ویزا خواهید رسید. امیدوارم شما از اشتباهات ما درس بگیرید و همتون به ویزاتون برسین. این بود انشای ما در مورد کلیرنس. ارادتمند همه: سعید
کیس نامبر: 2015AS2XXX>سفارت: ابوظبی> ارسال فرم ها: 19 می> کارنت: 8 سپتامبر> مصاحبه : نوامبر> کلیر: فوریه|| تعداد اعضای کیس: دو نفر || مقصد : هیوستون 