با درود
این مطلب را در تابناک دیدم و بد ندیدم که در کافه خودمان تقدیم دوستان کنم:
(اصل مقاله در اکونومیست چاپ شده است)
شاید گفتن این جمله که تمام ادبیات داستانی معاصر آمریکا از یک کتاب به نام «هاکلبریفین» نوشته مارک تواین آغاز شد چندان مبالغه نباشد و یکی از اولین علت های آن را به طور حتم می توان جایگاه این نویسنده آمریکایی دانست که مشاهیر ادبیات معاصر داستانی این کشور برای وی قائل هستند.
به گزارش خبرآنلاین به نقل از اکونومیست، ارنست همینگوی، نویسنده داستان شاهزاده و گدا در ستایش «مارک تواین» در جایی می نویسد: در حقیقت باید گفت تواین در ادبیات مدرن آمریکایی بسیار زحمت کشید و در سال 1885 که داستان هاکلبریفین منتشر شد نامه ها و نوشته های مکتوب کل آمریکا را یک مشت شعرهای درسی بی روح و بی مزه پر کرده بود که نه تنها به کسی احساسی منتقل نمی کرد بلکه کودکان نیز از حفظ کردن آنها رنج می کشیدند ولی در عوض داستان هاکلبریفین، پسرکی که جان خود را برای آزادی یک برده سیاه پوست به خطر می اندازد، مملو بود از حادثه و زندگی که تلخ و شیرینی هایش نویسنده های جوان‌تر را به نوشتن به گونه ای متفاوت وادار می کرد.
داستان بدون اینکه کسی را نصیحت کند و یا اینکه قشری را مخاطب قرار دهد دارای ویژگی های اخلاقی خاص خود است و در حقیقت به طور غیر مستقیم و کاملا ساده و ابتدایی ارزش انسانی را بین نژادهای مختلف بیان می‌کند. در حقیقت «تواین» با استناد به مشاهدات خود از سفر به سراسر آمریکا و کشورهای دیگر وضع آشفته زمان خود را در قالب داستان دو دوست با دو نژاد متفاوت به تصویر می کشد و به خاطر همین کتاب بیوگرافی «جروم لاوینگ» درباره زندگی و سرگذشت سفرهای مارک تواین نه یک نقد ادبی از کارهای او محسوب می شود و نه یک سفرنامه بلکه بیشتر آمریکای جوان را از نگاه یک «تواین جوان» شرح می دهد که در آن به سفرهای نویسنده جوان به کشورهای دیگر نیز اشاره شده است.
«ساموئل ال. کلمنس» برای اولین بار در سن 18 سالگی میسیوری را برای کار در روزنامه در شهرهای نیویورک، سینسیناتی، ویرجینیا، نوادا و دیگر شهرهای آمریکا ترک می کند و همیشه در سفرهایش سعی می کرده حرفه ای یاد بگیرد که حتی در این میان به مشاغلی مثل جستجوی نقره در معادن و ناخدایی کشتی های کوچک نیز پرداخت و از آنجا برای هشدار به کشتی هایی که به سمت آبهای کم عق انحراف داشتند از واژه «مارک تواین» استفاده می کرد و از همان جا نیز این اسم را زیر نوشته هایش امضاء می کرد که بعدها مردم به همین نام او را شناختند.
در حقیقت بیشتر ایده های داستان نویسی او نیز از همین سفرهای مداوم به شهرهای مختلف آمریکا بدست آمد. او به عنوان یک کارگر ناموفق معدن، ناخدا و یک تاجر، سخنرانی های خود در شهرهای مختلف را یادداشت می کرد و برای نوشتن داستان به هرجایی سفر می کرد و در نهایت در سن 32 سالگی به عنوان یک نویسنده به اروپا و خاورمیانه نیز سفرهایی داشت که در جریان سفرهای خود به ایتالیا و بازدید از شهر رم با هنرهای تجسمی آشنا شد که «ون ویک» نقد نویس قرن بیستم یک بار وی را هنرمندی خطاب می کند که از هنر متنفر است ولی لاوینگ در کتاب بیوگرافی خود با عنوان «مارک تواین: ماجراهای ساموئل ال. کلمنس» این جمله را چندان منصفانه نمی داند چرا که شاید در جایی گفته باشد که من یاد گرفتم که میکل آنژ مرده است ولی شاید این جمله را نگفت که منظورش این است که آثارش زنده هستند.
جمله صحیح تری که جروم نیز در کتابش به آن اشاره کرده است این است که تواین از هنر نفرت نداشته است ولی هیچ وقت اجازه نمی داده چیز دیگری در مسیر هنر به بازی گرفته شود و وقتی می خواهد از طنز برای بیان وقایع استفاده کند شکلی جدی به طنزهای خود می دهد که حتی از سوی ادیبان دوره خود مورد انتقاد قرار می دهد.
این مطلب را در تابناک دیدم و بد ندیدم که در کافه خودمان تقدیم دوستان کنم:
(اصل مقاله در اکونومیست چاپ شده است)
شاید گفتن این جمله که تمام ادبیات داستانی معاصر آمریکا از یک کتاب به نام «هاکلبریفین» نوشته مارک تواین آغاز شد چندان مبالغه نباشد و یکی از اولین علت های آن را به طور حتم می توان جایگاه این نویسنده آمریکایی دانست که مشاهیر ادبیات معاصر داستانی این کشور برای وی قائل هستند.
به گزارش خبرآنلاین به نقل از اکونومیست، ارنست همینگوی، نویسنده داستان شاهزاده و گدا در ستایش «مارک تواین» در جایی می نویسد: در حقیقت باید گفت تواین در ادبیات مدرن آمریکایی بسیار زحمت کشید و در سال 1885 که داستان هاکلبریفین منتشر شد نامه ها و نوشته های مکتوب کل آمریکا را یک مشت شعرهای درسی بی روح و بی مزه پر کرده بود که نه تنها به کسی احساسی منتقل نمی کرد بلکه کودکان نیز از حفظ کردن آنها رنج می کشیدند ولی در عوض داستان هاکلبریفین، پسرکی که جان خود را برای آزادی یک برده سیاه پوست به خطر می اندازد، مملو بود از حادثه و زندگی که تلخ و شیرینی هایش نویسنده های جوان‌تر را به نوشتن به گونه ای متفاوت وادار می کرد.
داستان بدون اینکه کسی را نصیحت کند و یا اینکه قشری را مخاطب قرار دهد دارای ویژگی های اخلاقی خاص خود است و در حقیقت به طور غیر مستقیم و کاملا ساده و ابتدایی ارزش انسانی را بین نژادهای مختلف بیان می‌کند. در حقیقت «تواین» با استناد به مشاهدات خود از سفر به سراسر آمریکا و کشورهای دیگر وضع آشفته زمان خود را در قالب داستان دو دوست با دو نژاد متفاوت به تصویر می کشد و به خاطر همین کتاب بیوگرافی «جروم لاوینگ» درباره زندگی و سرگذشت سفرهای مارک تواین نه یک نقد ادبی از کارهای او محسوب می شود و نه یک سفرنامه بلکه بیشتر آمریکای جوان را از نگاه یک «تواین جوان» شرح می دهد که در آن به سفرهای نویسنده جوان به کشورهای دیگر نیز اشاره شده است.
«ساموئل ال. کلمنس» برای اولین بار در سن 18 سالگی میسیوری را برای کار در روزنامه در شهرهای نیویورک، سینسیناتی، ویرجینیا، نوادا و دیگر شهرهای آمریکا ترک می کند و همیشه در سفرهایش سعی می کرده حرفه ای یاد بگیرد که حتی در این میان به مشاغلی مثل جستجوی نقره در معادن و ناخدایی کشتی های کوچک نیز پرداخت و از آنجا برای هشدار به کشتی هایی که به سمت آبهای کم عق انحراف داشتند از واژه «مارک تواین» استفاده می کرد و از همان جا نیز این اسم را زیر نوشته هایش امضاء می کرد که بعدها مردم به همین نام او را شناختند.
در حقیقت بیشتر ایده های داستان نویسی او نیز از همین سفرهای مداوم به شهرهای مختلف آمریکا بدست آمد. او به عنوان یک کارگر ناموفق معدن، ناخدا و یک تاجر، سخنرانی های خود در شهرهای مختلف را یادداشت می کرد و برای نوشتن داستان به هرجایی سفر می کرد و در نهایت در سن 32 سالگی به عنوان یک نویسنده به اروپا و خاورمیانه نیز سفرهایی داشت که در جریان سفرهای خود به ایتالیا و بازدید از شهر رم با هنرهای تجسمی آشنا شد که «ون ویک» نقد نویس قرن بیستم یک بار وی را هنرمندی خطاب می کند که از هنر متنفر است ولی لاوینگ در کتاب بیوگرافی خود با عنوان «مارک تواین: ماجراهای ساموئل ال. کلمنس» این جمله را چندان منصفانه نمی داند چرا که شاید در جایی گفته باشد که من یاد گرفتم که میکل آنژ مرده است ولی شاید این جمله را نگفت که منظورش این است که آثارش زنده هستند.
جمله صحیح تری که جروم نیز در کتابش به آن اشاره کرده است این است که تواین از هنر نفرت نداشته است ولی هیچ وقت اجازه نمی داده چیز دیگری در مسیر هنر به بازی گرفته شود و وقتی می خواهد از طنز برای بیان وقایع استفاده کند شکلی جدی به طنزهای خود می دهد که حتی از سوی ادیبان دوره خود مورد انتقاد قرار می دهد.
به دلایل شخصی از مدیریت استعفا داده ام لطفا سولات مربوط به مدیریت را از من نپرسید