2016-03-13 ساعت 01:16
جالبه کسی که منتظر رفتنه، معترض کسی میشه که از رفتن و مهاجرت بد می گه و جالبتر اینکه شاید کسی که امروز از معایب مهاجرت می گه دیروز خود یکی از مشتاقان مهاجرت و معترضان مخالفان مهاجرت بوده!
زمانی که ذهن ما به موضوعی معطوف میشه که دور و 99.99999 درصد دست نیافتنیه، شروع می کنه به رویاپردازی و انکار واقعیات و تجربیات ملموس هم نوعان، هر چقدر توقف ذهن در یک آرزو طولانی تر بشه فاصله ذهن از وافعیت دورتر می شه
اما من میخوام یک چیزی بگم: مهاجرت عملا خیلی موضوع دور و دست نیافتنی نیست!
می شه مهاجرت رو شبیه سازی کرد، در ذهن، در واقعیت، عملاً اکثریت مخاطبان امکان سفر به آمریکا رو ندارند و تقریبا رفتن به اونجا براشون غیر ممکن است ولی اگر کسی بخواد بدونه که مرد میدان مهاجرت هست یا نه؟ کافی در شهری دیگه غیر از شهر محل سکونتش و یا اگر امکانشو داشته باشه در یک کشور دیگه مثلا ترکیه با فرض ادامه زندگی و نه سفر و تفریح شرایط روحی و توانایی های خودشو طی مدت زمانی بررسی کنه.
محیط ناآشنا، از دست دادن سرمایه های روحی و روانی اعم از خانواده و دوستان و همکاران و ... بی پولی، بی پناهی، ندونستن زبان، از دست دادن هر آنچه تا اون زمان بدست آورده و شروعی دوباره برای بدست آوردن همه و همه رو میشه شبیه سازی کرد و به مهاجرت با دید بازتری اندیشید و مقایسه کرد.
قطعاً زندگی در کنار خانواده و شهر و دیار خود و ارتباطات با دوستان و آشنایان و محیطی که به اش خو گرفتی خیلی راحت تره تا اینکه بخوای بری جای دیگه و از نو شروع کنی، تصور کن صبج از خواب بلند بشی استرس این رو داشته باشی که زبان خوب نمی دونی و خوب نمی فهمی دیگران چی می گند! استرس تمام شدن ذخایر مالی رو هم داشته باشی، استرس اینکه اگر نتونی موفق بشی جواب خودتو چی میخوای بدی؟ این هجرت چه مزیتی داره؟ میخوای بری دنیال کاری محیط ناآشناس، اصلاً از کجا شروع کنی، سرمایه های ارتباطیت دوستان و آشنایان رو نداری اگر زبان بدونی و و زرنگ باشی و حالشو داشته باشی باید تازه این سرمایه ها رو بدست بیاری، سرمایه هایی که در وطن به واسطه خانواده و دوستان و ... در مدت زمان طولانی به دست آمده، اصلا چه کار کنی اونجا، اینجا صبح از خواب پا میشی تکلیفت روشنه، می دونی کجا میخوای بری، مسیرت، راهت وسیله نقلیه ات، همه چیزت مشخصه و استرسی نداری، اما فکر یک کشور دیکه و یک زبان دیگه، مردمانی متفاوت رو بکن تو همین ایران و در شهر خودت یک روز صبح میخوای به جایی به غیر از محل کارت بری فکرشو کن ذهنت درگیره راه و زمان و ... است حالا حساب کن یک کشور دیگه چقدر میتونه سخت باشه!
اینها رو میشه بعد از یک مدت پشت سر گذاشت محیط کم کم آشنا میشه، مسیرها معلوم میشه ،کارت معلوم میشه و یک کار معمولی گیرت میاد دو سال می گذره و می بینی نه هنوز اونی که در ایران بودی نشدی، تازه اگر تا اینجا طافت آورده باشی از خودت می پرسی من از این مهاجرت چی گیرم اومد؟ جز زحمتو زجر و تلاش و زور زدن برای منطبق شدن و یاد گرفتن فرهنگ جدید!
نگاه می کنی می بینی که خونه نداری، کار ثابت نداری، یک غریبه ای، صبح تا شب کار و کار و کار و استرس و یا برعکس اگر تونسته بشی که تغییر رویه بدی برای موندن یک بیخیال آمریکایی شدی اما چیزی گیرت نیومده!
چرا مهاجرت کردی؟ این سوالیه که از خودت زیاد خواهی پرسید، جوابشو ممکنه پیدا نکنی! و نتونی که خودتو قانع کنی!
اما اگه کارت، زندگیت در وطن و شهر و دیار خودت خوب پیش نرفته باشه و با دلی شکسته و داغون و دل بریده از وطن رفته باشی، و یا اگه روحیه جنگجو و ماجراجو داشته باشی و مخالف ایستایی و در جستجوی یادگیری باشی و هدفی رو ورای آسایش و آرامش رو از مهاجرت در نظر داشته باشی، مهاجرت پنجره ای جدید رو به تو و زندگی تو خواهد گشود که مایه رشد و تحرک تو خواهد بود.
کسی که سرمایه مناسب مالی، روحی، روانی، خانوادگی داره و شغل مناسیبی داره، درآمد مناسبی داره، زندگی خوبی داره و روحیه ماجراجو و جنگجو نداره، شاید نباید مهاجرت کنه، تازه اگر خانواده داره، باید اینها رو در همسر و بچه هاش هم بررسی کنه، چون باید تک تک افراد شرایط یکسان و روحیه شبیه به هم داشته باشن وگرنه تضاد شرایط و روحیات هم می نونه مهاجرت رو به شکست منتهی کنه.
نهایتاً از نظر من نه به کسی می شه گفت مهاجرت کن و نه به کسی می شه گفت چرا از مهاجرت بد می گی؟ خوب برگرد اگه بده!
به تجربیات و قصه دل دیگران باید با دقت گوش داد، این تجربیات آسان و مجانی به دست نیامدند، خوب بررسی کنید و با شرایط خودتون تطبیق بدید، به کسی نمیشه ایراد گرفت، مهاجرت در هر صورت سخته. آدمها متفاوتند و شرایط آدمها هم با هم متفاوت.
زمانی که ذهن ما به موضوعی معطوف میشه که دور و 99.99999 درصد دست نیافتنیه، شروع می کنه به رویاپردازی و انکار واقعیات و تجربیات ملموس هم نوعان، هر چقدر توقف ذهن در یک آرزو طولانی تر بشه فاصله ذهن از وافعیت دورتر می شه
اما من میخوام یک چیزی بگم: مهاجرت عملا خیلی موضوع دور و دست نیافتنی نیست!
می شه مهاجرت رو شبیه سازی کرد، در ذهن، در واقعیت، عملاً اکثریت مخاطبان امکان سفر به آمریکا رو ندارند و تقریبا رفتن به اونجا براشون غیر ممکن است ولی اگر کسی بخواد بدونه که مرد میدان مهاجرت هست یا نه؟ کافی در شهری دیگه غیر از شهر محل سکونتش و یا اگر امکانشو داشته باشه در یک کشور دیگه مثلا ترکیه با فرض ادامه زندگی و نه سفر و تفریح شرایط روحی و توانایی های خودشو طی مدت زمانی بررسی کنه.
محیط ناآشنا، از دست دادن سرمایه های روحی و روانی اعم از خانواده و دوستان و همکاران و ... بی پولی، بی پناهی، ندونستن زبان، از دست دادن هر آنچه تا اون زمان بدست آورده و شروعی دوباره برای بدست آوردن همه و همه رو میشه شبیه سازی کرد و به مهاجرت با دید بازتری اندیشید و مقایسه کرد.
قطعاً زندگی در کنار خانواده و شهر و دیار خود و ارتباطات با دوستان و آشنایان و محیطی که به اش خو گرفتی خیلی راحت تره تا اینکه بخوای بری جای دیگه و از نو شروع کنی، تصور کن صبج از خواب بلند بشی استرس این رو داشته باشی که زبان خوب نمی دونی و خوب نمی فهمی دیگران چی می گند! استرس تمام شدن ذخایر مالی رو هم داشته باشی، استرس اینکه اگر نتونی موفق بشی جواب خودتو چی میخوای بدی؟ این هجرت چه مزیتی داره؟ میخوای بری دنیال کاری محیط ناآشناس، اصلاً از کجا شروع کنی، سرمایه های ارتباطیت دوستان و آشنایان رو نداری اگر زبان بدونی و و زرنگ باشی و حالشو داشته باشی باید تازه این سرمایه ها رو بدست بیاری، سرمایه هایی که در وطن به واسطه خانواده و دوستان و ... در مدت زمان طولانی به دست آمده، اصلا چه کار کنی اونجا، اینجا صبح از خواب پا میشی تکلیفت روشنه، می دونی کجا میخوای بری، مسیرت، راهت وسیله نقلیه ات، همه چیزت مشخصه و استرسی نداری، اما فکر یک کشور دیکه و یک زبان دیگه، مردمانی متفاوت رو بکن تو همین ایران و در شهر خودت یک روز صبح میخوای به جایی به غیر از محل کارت بری فکرشو کن ذهنت درگیره راه و زمان و ... است حالا حساب کن یک کشور دیگه چقدر میتونه سخت باشه!
اینها رو میشه بعد از یک مدت پشت سر گذاشت محیط کم کم آشنا میشه، مسیرها معلوم میشه ،کارت معلوم میشه و یک کار معمولی گیرت میاد دو سال می گذره و می بینی نه هنوز اونی که در ایران بودی نشدی، تازه اگر تا اینجا طافت آورده باشی از خودت می پرسی من از این مهاجرت چی گیرم اومد؟ جز زحمتو زجر و تلاش و زور زدن برای منطبق شدن و یاد گرفتن فرهنگ جدید!
نگاه می کنی می بینی که خونه نداری، کار ثابت نداری، یک غریبه ای، صبح تا شب کار و کار و کار و استرس و یا برعکس اگر تونسته بشی که تغییر رویه بدی برای موندن یک بیخیال آمریکایی شدی اما چیزی گیرت نیومده!
چرا مهاجرت کردی؟ این سوالیه که از خودت زیاد خواهی پرسید، جوابشو ممکنه پیدا نکنی! و نتونی که خودتو قانع کنی!
اما اگه کارت، زندگیت در وطن و شهر و دیار خودت خوب پیش نرفته باشه و با دلی شکسته و داغون و دل بریده از وطن رفته باشی، و یا اگه روحیه جنگجو و ماجراجو داشته باشی و مخالف ایستایی و در جستجوی یادگیری باشی و هدفی رو ورای آسایش و آرامش رو از مهاجرت در نظر داشته باشی، مهاجرت پنجره ای جدید رو به تو و زندگی تو خواهد گشود که مایه رشد و تحرک تو خواهد بود.
کسی که سرمایه مناسب مالی، روحی، روانی، خانوادگی داره و شغل مناسیبی داره، درآمد مناسبی داره، زندگی خوبی داره و روحیه ماجراجو و جنگجو نداره، شاید نباید مهاجرت کنه، تازه اگر خانواده داره، باید اینها رو در همسر و بچه هاش هم بررسی کنه، چون باید تک تک افراد شرایط یکسان و روحیه شبیه به هم داشته باشن وگرنه تضاد شرایط و روحیات هم می نونه مهاجرت رو به شکست منتهی کنه.
نهایتاً از نظر من نه به کسی می شه گفت مهاجرت کن و نه به کسی می شه گفت چرا از مهاجرت بد می گی؟ خوب برگرد اگه بده!
به تجربیات و قصه دل دیگران باید با دقت گوش داد، این تجربیات آسان و مجانی به دست نیامدند، خوب بررسی کنید و با شرایط خودتون تطبیق بدید، به کسی نمیشه ایراد گرفت، مهاجرت در هر صورت سخته. آدمها متفاوتند و شرایط آدمها هم با هم متفاوت.