2009-01-14 ساعت 16:08
ماهان جان من معذرت میخوام یه کم احساسی برخورد کردم. ولی هنوز هم در مفهوم قضیه رو حرفم هستم.
احتمالا تو مشکل من و امثال منو میدونی... من دیگه به کار و موقعیت در ایران فکر نمیکنم. دیگه دلم کنده شده. بهانه اصلی من هم اینه فرزندم در جامعه سالمتری بزرگ بشه و وقتی بزرگ شد در موقعیتهای بهتری قرار داشته باشه. من تصمیم گرفتم که برم آمریکا یا کانادا. تصمیم - تصمیم - تصمیم - مفهومش کاملا مشخصه.
اما مشکل اصلی و عصبانیت من در این مورده که بعضی افراد که به هر ترتیبی براشون موقعیت مهاجرت پیش میاد، فکر نکرده و نسنجیده میپرن میرن اونور بعد شروع به شکایت و گله میکنن. این افراد مثل کسایی هستن که میرن اول دفتر عقدنامه را امضا میکنن بعدش تازه میرین ببینن عروس کیه!
بدون هیچ تحقیق اولیه، بدون هیچ دیدی از زندگی در اونطرف و اینکه اصلا با عقاید اجتماعی و مذهبیشون جور در میاد یا نه، میرن تو لاتاری اسم مینویسن تنها و تنها به این دلیل که مجانیه! خوشبختانه طناب مجانی به راحتی گیر نمیاد وگرنه...
بعد هم که برنده میشن، تازه شروع میکنن به ناز و ادا که آقا اصلا ما برای چی بریم، ما اینجا الیم بلیم جیمبلیم. مامانم اینا رو چیکار کنم؟ اگر برم اونجا منو روز اول مدیر کل نکنن چی؟
عده ای از اونا که منصرف میشن که هیچ، عده ای نامه اول هم پست میکنن میگن حالا بذار اینم بفرستیم، ببینیم حالا چی میشه... بعد وقتی کارنت شدن نمیرن.
بقیه میگن حالا بریم ترکیه میگن یه دیسکو جدید باز شده فلانجا بریم ببینیم چه خبره حالا سفارتم یه سر میزنیم. بعد میرن ویزا میگیرن ولی نمیرن آمریکا.
باز بقیه میگن حالا ویزا که گرفتیم، میریم آمریکا یه سر به حسن آقا میزنیم بعد هم میریم ببینیم این لاس وگاس که میگن کیه چیه کجاست... بعد میرن گرین کارت میگیرن و سریع بر میگردن و سالی یکی دو ماهم میرن آمریکا که گرین کارتشون باطل نشه...
یه عده هم که میگن حالا ایران عزیز دلم که اینقدر دوستش دارم که خبری نیست، بریم اونجا زندگی کنیم ببینیم چی میشه. بعد میرن و بعد از دو سه ماه شروع میکنن به جزع فزع و بدگویی که بابا ما می خواستیم بریم بهشت اینجا که کسی ما رو باد نمیزنه، پس هی میگن پول ریخته رو زمین کو؟
----------------------
آره دوست عزیز. این افراد با این کارشون با عث میشن کسایی که تصمیم قطعی گرفتن به مهاجرت و سالها در لاتاری شرکت میکنن به این امید که امیدشون روزی نا امید نشه، بهشون ویزا نرسه.
منظورم خودمم هست، بوف هم هست، Air هم هست، تهرانی پور هم هست، چندین نفر دیگه هم هستن.
----------------------
خوب یکی نیست بگه آخه جون دلم، اول بپرس، اول تحقیق کن، اول برو ببین، اول تصمیم قطعی بگیر، بعد اقدام کن که بعدا اینقدر تو شک و تردید و فکر و خیال نیفتی؟
من ازتون میخوام برین آرشیو سال 2007 رو ببینین چقدر تعداد کسایی که تصمیم قطعی به رفتن داشتن زیاد بود و کمتر کسی هی میومد وسط پارازیت مینداخت که حالا وطن گلمونو بزاریم بریم یه وقت نبرنش...
-----------------------
من معذرت میخوام از همه دوستانم به خاطر زبون رکم که گاهی تلخه و گاهی برای دوستان خوشایند. دلم میخواد وقتی عقیده ام را میگم کسی نرنجه که چرا به فلان عقیده من توهین کردی. اگر هم میبینین گاهی تند میشم به خاطر ابراز عقیده کسی نیست، به خاطر اینه که میبینم یه نفر در زمان اشتباه در جای اشتباه کار اشتباهی کرده و حالا داره موعظه میکنه.
منم همیشه وقتی از ایران دو سه ماه دور میمونم دلم براش پر میکشید و میکشه، ولی جدیدا وقتی پام را از پله های هواپیما رو زمین تهران میزارم و ... میبینم.... میگم که چه غلطی کردم.
اون وطنی که میگی، من تو قلبم دارم. وقتی میرم اونور بر خلاف خیلی ایرانیا که ملیتوشونو نمیگن، من با افتخار میگم "Ich bin Persich" یا "I'm Persian" و وقتی میبینیم طرف سردرگم شده میگم "Persia, es ist ein land yetz heisen Iran" یا میگم "Persia, that's a territory now presented as Iran" البته من در آلمانی گرامر و دیکته اش را خوب وارد نیستم.
بله من اولش نمیگم ایرانی هستم. چون کلمه پرشیا برای اروپایی ها یه کلمه رویایی و سلطنتی و اورینتاله ولی ایران براشون یعنی ... و .... و ... (قول دادم مواظب ف.ی.ل.تر.ینگ. سایت باشم.)
------------------------------
من وقتی برم اونور، نمیذارم بچه ام از تاریخ عظیم کشورم و ادبیات غنی ملتم بی خبر بمونه، ولی به همین طریق هم نمیذارم ذره ای از فرهنگ اجتماعی و مذهبی غلط فعلی کشورم چیزی بدونه، چون نمیخوام مثل من دچار دو پاره شدن روحش بشه.
احتمالا تو مشکل من و امثال منو میدونی... من دیگه به کار و موقعیت در ایران فکر نمیکنم. دیگه دلم کنده شده. بهانه اصلی من هم اینه فرزندم در جامعه سالمتری بزرگ بشه و وقتی بزرگ شد در موقعیتهای بهتری قرار داشته باشه. من تصمیم گرفتم که برم آمریکا یا کانادا. تصمیم - تصمیم - تصمیم - مفهومش کاملا مشخصه.
اما مشکل اصلی و عصبانیت من در این مورده که بعضی افراد که به هر ترتیبی براشون موقعیت مهاجرت پیش میاد، فکر نکرده و نسنجیده میپرن میرن اونور بعد شروع به شکایت و گله میکنن. این افراد مثل کسایی هستن که میرن اول دفتر عقدنامه را امضا میکنن بعدش تازه میرین ببینن عروس کیه!
بدون هیچ تحقیق اولیه، بدون هیچ دیدی از زندگی در اونطرف و اینکه اصلا با عقاید اجتماعی و مذهبیشون جور در میاد یا نه، میرن تو لاتاری اسم مینویسن تنها و تنها به این دلیل که مجانیه! خوشبختانه طناب مجانی به راحتی گیر نمیاد وگرنه...
بعد هم که برنده میشن، تازه شروع میکنن به ناز و ادا که آقا اصلا ما برای چی بریم، ما اینجا الیم بلیم جیمبلیم. مامانم اینا رو چیکار کنم؟ اگر برم اونجا منو روز اول مدیر کل نکنن چی؟
عده ای از اونا که منصرف میشن که هیچ، عده ای نامه اول هم پست میکنن میگن حالا بذار اینم بفرستیم، ببینیم حالا چی میشه... بعد وقتی کارنت شدن نمیرن.
بقیه میگن حالا بریم ترکیه میگن یه دیسکو جدید باز شده فلانجا بریم ببینیم چه خبره حالا سفارتم یه سر میزنیم. بعد میرن ویزا میگیرن ولی نمیرن آمریکا.
باز بقیه میگن حالا ویزا که گرفتیم، میریم آمریکا یه سر به حسن آقا میزنیم بعد هم میریم ببینیم این لاس وگاس که میگن کیه چیه کجاست... بعد میرن گرین کارت میگیرن و سریع بر میگردن و سالی یکی دو ماهم میرن آمریکا که گرین کارتشون باطل نشه...
یه عده هم که میگن حالا ایران عزیز دلم که اینقدر دوستش دارم که خبری نیست، بریم اونجا زندگی کنیم ببینیم چی میشه. بعد میرن و بعد از دو سه ماه شروع میکنن به جزع فزع و بدگویی که بابا ما می خواستیم بریم بهشت اینجا که کسی ما رو باد نمیزنه، پس هی میگن پول ریخته رو زمین کو؟
----------------------
آره دوست عزیز. این افراد با این کارشون با عث میشن کسایی که تصمیم قطعی گرفتن به مهاجرت و سالها در لاتاری شرکت میکنن به این امید که امیدشون روزی نا امید نشه، بهشون ویزا نرسه.
منظورم خودمم هست، بوف هم هست، Air هم هست، تهرانی پور هم هست، چندین نفر دیگه هم هستن.
----------------------
خوب یکی نیست بگه آخه جون دلم، اول بپرس، اول تحقیق کن، اول برو ببین، اول تصمیم قطعی بگیر، بعد اقدام کن که بعدا اینقدر تو شک و تردید و فکر و خیال نیفتی؟
من ازتون میخوام برین آرشیو سال 2007 رو ببینین چقدر تعداد کسایی که تصمیم قطعی به رفتن داشتن زیاد بود و کمتر کسی هی میومد وسط پارازیت مینداخت که حالا وطن گلمونو بزاریم بریم یه وقت نبرنش...
-----------------------
من معذرت میخوام از همه دوستانم به خاطر زبون رکم که گاهی تلخه و گاهی برای دوستان خوشایند. دلم میخواد وقتی عقیده ام را میگم کسی نرنجه که چرا به فلان عقیده من توهین کردی. اگر هم میبینین گاهی تند میشم به خاطر ابراز عقیده کسی نیست، به خاطر اینه که میبینم یه نفر در زمان اشتباه در جای اشتباه کار اشتباهی کرده و حالا داره موعظه میکنه.
منم همیشه وقتی از ایران دو سه ماه دور میمونم دلم براش پر میکشید و میکشه، ولی جدیدا وقتی پام را از پله های هواپیما رو زمین تهران میزارم و ... میبینم.... میگم که چه غلطی کردم.
اون وطنی که میگی، من تو قلبم دارم. وقتی میرم اونور بر خلاف خیلی ایرانیا که ملیتوشونو نمیگن، من با افتخار میگم "Ich bin Persich" یا "I'm Persian" و وقتی میبینیم طرف سردرگم شده میگم "Persia, es ist ein land yetz heisen Iran" یا میگم "Persia, that's a territory now presented as Iran" البته من در آلمانی گرامر و دیکته اش را خوب وارد نیستم.
بله من اولش نمیگم ایرانی هستم. چون کلمه پرشیا برای اروپایی ها یه کلمه رویایی و سلطنتی و اورینتاله ولی ایران براشون یعنی ... و .... و ... (قول دادم مواظب ف.ی.ل.تر.ینگ. سایت باشم.)
------------------------------
من وقتی برم اونور، نمیذارم بچه ام از تاریخ عظیم کشورم و ادبیات غنی ملتم بی خبر بمونه، ولی به همین طریق هم نمیذارم ذره ای از فرهنگ اجتماعی و مذهبی غلط فعلی کشورم چیزی بدونه، چون نمیخوام مثل من دچار دو پاره شدن روحش بشه.