رفتارهاي خاصي كه در آمريكا بد تلقي مي شوند

[hassan1358arab]

باز هم از نوشته های ارش عزیز: در مورد دروغ گفتن در امریکا

مطلبی که میخواھم برایتان بگویم مربوط میشود به دروغ گفتن. حتما ھمه شما شنیده اید که در امریکا اصل بر
راستگویی افراد است مگر اینکه خلاف آن ثابت شود. در حالیکه در ایران شما زمانی میتوانید بر راست بودن حرفی
مطمئن شوید که انواع و اقسام شواھد و مدارک بر راست بودن آن حرف دلالت کند.
ولی علت چیست؟ چرا در جایی که ارزشھای سنتی و حتی آموزه ھای مذھبی تاکید بر راستگویی دارد, دروغگویی
اینچنین رواج دارد؟
من این مسئله را از دو دیدگاه زیر بررسی میکنم:
-1 از دیدگاه روانشناسی بنظر میرسد که دروغ در کشور ما بعنوان یک وسیله دفاعی استفاده میشود. از زمان کودکی,
مردم ما آموزش میبینند که چگونه با دروغ گفتن از مجازات و تنبیه خلاص شوند. متاسفانه چون این روش در مملکت ما
کار میکند و ھمه ما تجربه ھای زیادی داریم که با گفتن دروغ, از مکافات رھایی پیدا کرده ایم, کم کم این روش بعنوان یک
وسیله دفاعی ارزشمند برای ما در آمده است.
بعنوان مثال ممکن است در کودکی کار بدی کرده باشیم و یک بزرگتر به ما گفته است که اگر راستش را بگویی تو را
تنبیه نمیکند. ولی پس از اینکه راستش را گفتید تجربه ای برای شما بدست می آید که دیگر تا آخر عمرتان راست
نگویید. در ضمن شما متوجه شده اید که بزرگتر شما ھم دروغ گفته است و برخلاف قولش شما را تنبیه کرده است.
پس یاد میگیرید که با دروغ گفتن نه تنھا میشود از مجازات فرار کرد بلکه میشود از آن برای فریب دادن انسانھای دیگر ھم
استفاده کرد.
کم کم کودکان آموزش میبینند که چگونه دروغھایی بگویند که باورپذیر باشد و ھر کس که بھتر و راحت تر بتواند دروغ
بگوید در کارھایش موفق تر خواھد شد. به کسی که جریمه شده است و با افسر پلیس چانه میزند دقت کنید. او تمام
حربه ھا و آموخته ھایش را بکار میگیرد تا دروغی به افسر بگوید و او را از نوشتن برگه جریمه منصرف کند. در واقع راننده
متخلف در یک حالتی قرار میگیرد که ناخودآگاه به عنوان اولین وسیله دفاعی به دروغ متوسل میشود تا بلکه از آن حالت
ناخوشایندی که برایش پیش آمده است, نجات پیدا کند.
در جامعه امریکا چنین چیزی وجود ندارد و یا بسیار کمرنگ است. دروغ بعنوان یک کار زشت در جامعه جا افتاده است و
خطایی نیست که از دروغ گفتن بدتر باشد. بنابراین ناخودآگاه شما برای پوشش خطایی که مرتکب شده اید از دروغ
گفتن استفاده نمیکنید زیرا خود دروغ گفتن گناھی است بدتر از عمل مرتکب شده. مگر در مواردی مثل قتل و جنایت که
اھمیت آن از دروغ گفتن بیشتر است و فقط مجرمینی که آب از سرشان گذشته است, تا جایی که میتوانند دروغ
میگویند.
-2 از دیدگاه جامعه شناسی, رواج دروغ در کشور ما علاوه بر عوامل روانی و فردی, از دو عامل مھم دیگر نیز سرچشمه
میگیرد.
الف) عدم حمایت قانون از راستگویی و یا عدم وجود مجازات قانونی برای دروغ گفتن. ھمانطور که شما ھم بخوبی
میدانید, دروغ گفتن در ایران از نظر قانون جرم نیست. برای ھمین حتی مجریان قانون میتوانند براحتی از دروغ استفاده
کنند و ھیچ مرجعی از قانون نمیتواند آنھا را به جرم دروغگویی مجازات کند.
در حالی که در امریکا, دروغ گفتن از نظر قانونی جرم است و ھر فردی در جامعه اگر دروغ بگوید, از نظر قانون مجرم
شناخته میشود. برای ھمین اگر شما در فرمھای رسمی چیزھایی را بنویسید که خلاف واقع است, میتوانند با آن مدرک,
شما را مجازات کنند.
ب) عدم ھماھنگی و یکسان بودن جامعه. در ایران جوامع مختلف, نوع عملکرد و ارزشھای خاص خودش را دارد و یک فرد
برای اینکه بتواند در ایران زندگی کند مجبور است حتی بر خلاف میل باطنی اش دروغ بگوید.

بعنوان مثال ممکن است نماز خواندن در محل کار شما یک کار ارزشی و یا حتی اجباری باشد و نگاه کردن به برنامه
ھای ماھواره کاری زشت و ناپسند باشد. در حالی که در خانواده نماز خواندن کاری غیر ارزشی باشد و نگاه کردن به
ماھواره کاری مناسب باشد. و حتی ممکن است در جمع دوستان قدیمیتان ھر دوی این اعمال خوب و یا بد باشد. شما
تا جایی که امکان ابراز عقاید شخصی خود را دارید میتوانید طبق خواسته خودتان صحبت کنید ولی در بسیاری از این
موارد مجبورید بخاطر عدم ھماھنگیھا دروغ بگویید.
مثال دیگر این است که شما در خانواده ای زندگی میکنید که در آن, دوست پسر داشتن دخترتان یک کار غیر اخلاقی و
ناپسند است. در حالیکه در بین دوستان و ھمکلاسیان دخترتان نداشتن دوست پسر ناپسند تر است. بنابراین یک ارزش
واحد برای فرزند شما وجود ندارد که طبق آن پیش برود و مجبور میشود برای تطبیق خودش دروغ بگوید. بنابراین اگر
دوست پسر داشته باشد به شما میگوید ندارد, و اگر دوست پسر نداشته باشد به ھمکلاسیش میگوید دارد.
در حالی که در امریکا چنین نیست و ارزشھای جامعه تقریبا یکسان و ھماھنگ است و یک فرد نیازی ندارد که برای
تطبیق خود با جامعه دروغ بگوید. جوانان در سنین خاص نیازھای اجتماعی خودشان را بیان میکنند و ھمه ھم تقریبا
حالتھای آنھا را میفھمند. پس نیازی وجود ندارد که یک نفر بخواھد به کسی دروغ بگوید.
ج) برخی سنتھای اخلاقی و تعارفات ویژه در میان ایرانیان, مردم را تشویق به دروغگویی میکند. بعنوان مثال شما اگر از
کسی خوشتان نیاید, بنا بر عرف رایج به او دروغ میگویید که او را دوست دارید. یا اگر در مھمانی ھستید و از غذایی
خوشتان نمیاید, بخاطر خوش آمد صاحبخانه از غذا تعریف و تمجید میکنید.
در واقع ما با برخی از سنتھایمان, ارزشھای کاذب به دروغ گفتن میدھیم و حتی میگوییم که دیدید چقدر آدم با حیا و
نجیبی بود, با اینکه غذایم مزخرف شده بود ولی ھی خورد و تعریف کرد و گفت که خیلی آن را دوست دارد. و یا اینکه ما
در کشورمان نه گفتن را بد میدانیم و اگر کسی از ما درخواست پول کند, شروع میکنیم به گفتن دروغھای مختلف و
عجیب و غریب.
در امریکا چنین ارزشھایی برای دروغ گفتن وجود ندارد و ھیچ کسی بخاطر احترام گذاشتن و یا خوش آمد فرد دیگری
دروغ نمیگوید. آنھا با صراحت در مورد احساسات و تمایلات خودشان حرف میزنند و دروغ گفتن دیگران را حتی اگر در
جھت خوش آمدشان باشد, ناپسند میدانند.
متاسفانه ایرانیان مقیم در امریکا نیز ھمچنان دروغ گفتن را به عنوان یکی از خصایص لاینفک خودشان حفظ کرده اند.
امیدوارم که این اطلاعات بدردتان بخورد