ایالت مریلند

[Classic]

عکس هایی از نیویورک

-----------------------------------------

---

---

---

اینم از خاطرات یک ایرانی تو شهر نیویرک

برگرفته از وبلاگ akrama
-------------------------------
خوب استاد ما اين هفته رفت کانادا برای يک کنفرانس و من هم رفتم نيويورک برای یک سفر با صفا و دیدنی!
بخش "با صفا" ی سفر مربوط می شود به کلبه قشنگی که در حومه نيويورک قرار داشت و من اين مدت آنجا بودم. بخش ديدنی هم شامل همان ديدنی های توريستی نيويورک می شود. سفر به قصد نیویورک بود اما زیبایی فوق العاده حومه تبدیل شد به بخش مهم سفر.
*****
سفر با اتوبوس های شرکت پيتر پن بود و به اين ترتيب اولين سفر اتوبوسی اينجا هم به ثمر رسيد. با ترافيک سنگين شب جمعه با دو ساعت تاخير به شهر نيويورک می رسيم. مقصد اصلی من Tarrytown ( در شمال اندکی شرق شهر نیویورک) است که بايد با قطارهای حومه خودم را به آن برسانم. با توجه به تاخير باز من به شب می خورم و باز دوباره همان حکايت "شجاع دل" لقب داده شده توسط بچه ها تکرار می شود! حالا اين بار به واقع ناخواسته. خوشبختانه ايستگاه قطار نزديک است و با نقشه ای که از گوگل دارم خيلی سريع و خوب به آن می رسم. چندان وقت بازيگوشی در مسير نيست و فقط شلوغی خيابان و نورانی بودن شهر و اين خيابان که نقشه می گويد از میدان تايم می گذرد برداشت اولم خواهد بود. ايستگاه Grand Center ایستگاه مرکزی مترو و قطارهای حومه است. برای خودش عظمتی است طوری که منی که نمی شناختمش گمان کردم وارد موزه ای يا چيزی شبيه آن شده ام! قطار ساعت ۹:۲۰ شب به مقصد Tarrytown را می توانم بگیرم و طبق برنامه قطار ساعت ۱۰:۱۰ ایستگاه قطار مقصد پیدا می شوم! در مسیر به سمت کلبه به دلیل تاریکی چیزی دیده نمی شود. اما از ماشین که پیاده می شویم و مسیر سراشیبی آخر را که با نور صفحه موبایل روشن می کنیم تا به کلبه برسیم می توان تعبیر میزبان را که کلبه اش وسط جنگل است حس کرد! وارد کلبه که می شویم بوی خوب خانه با لبخند گرم مامان و بابای میزبان خوشامد گویی گرمی با خود می آورد... کودکانه هیجان هر چه زودتر صبح شدن و کشف موقعیتی که در آن هستیم را دارم و می روم بخوابم که زودتر شبم را صبح کنم.
قرار آن شده است که صبح زنگ بیدار شدن با من که با پدر میزبان برویم تا جنگل زیبای اطراف را نشانم دهند. با اولین صدای صبحی که می شنوم از تخت بیرون می پرم برای شروع کردن صبح... از کلبه که بیرون می آییم به وجد می آیم... یوهوو... یک جنگل حسابی... درختان بلند، خیلی بلند! و آن طرف تر یک دشت سبز بزرگ... موقعیت کلبه را برانداز می کنم و می بینم که به غیر از کلبه مری که آن بالای سراشیبی قرار گرفته تا چشم کار می کند فقط طبیعت است ... دو طرف مسیرمان پر است از بوته های تمشک... تمشک خوران مسیر را ادامه می دهیم... صدای پرنده ها شفاف و شاد است... پدر جلو هستند و من به دنبالشان در پی مسیر... آن نهر کوچک را که رد می کنیم و از آن سراشیبی کوچک که بالا می آییم... وه! به رودخانه بزرگ Hudson که کناره شده با آن کوه های سبز در برابرمان قرار می گیرد... فوق العاده است! بالا و پایین می پرم و با یک نفس هوا، منظره، سکوت و نشاط صبح را به درون می برم و اندکی حبسش می کنم تا درونم را جلا دهد و آن گاه با نفسی دیگر تازه می کنمش...
در مسیر برگشت چند نفر از اهالی را می بینیم که سوار بر اسب صبح به خیرمان می گویند... با دیدن آهو و همان طور ایستادن و تماشاکردنمان گشت جنگل مان کامل می شود... در ادامه مسیر به یک ایستگاه بزرگ پرورش اسب می رسیم. محوطه های مربع مربع که هر یک شامل یک یا حداکثر دو اسب است. اسب ها مشغول خوردن هستند و به چشمانشان توری زده اند که گویا برای اذیت نشدن از پشه و مگس است... آن طرف تر یک زمین سبز خیلی بزرگ است که با شبکه سیمی محدوده آن جدا شده است. گاوداری است. گشتمان تمام می شود و به کلبه می رویم... میزبان مهربان میز صبحانه را در بالکن کلبه چیده اند و بوی خوب نان تست شده هر چه بیشتر گرسنه مان می کند.
*****
بعد از صبحانه راهی نیویورک می شویم. شهر نیویورک از چند بخش تشکیل شده است که Manhattan همان بخشی است که تقریبا تمام دیدنی ها و زندگی شهری با برج های بلند را شامل می شود. بلندی ساختمان ها کم کم خودشان را نشان می دهند. کلیسای St. Patrick's Cathedral اولین جایی است که برای دیدن واردش می شویم. عظمت و سبک آن تا اندازه ای من را به تعجب می اندازد که در واقع انتظار آن را برای امریکا جوان نداشتم. معماری و فضای آن و صحبت های آن پدر روحانی با ردای سفیدش مرا به یاد سالن اصلی کلیسای نتردام می اندازد. همانطور بزرگ با پنجره پنجره محراب مانند و جا برای روشن کردن شمع.
همین خیابان پنجم را که ادامه بدهیم به پارک Central می رسیم. جای قشنگی است. در میانه پارک ضلع رو به خیابان پنجم، موزه هنر Metropolitan است که ایستگاه بعدی ما خواهد بود. یک موزه بزرگ با بخش های مختلف از آثار باستانی و هنرهای ملل مختلف. چیزی شبیه لور اما نه به یک بودن لور.
مجسمه آزادی برنامه عصرمان است. مجسمه آزادی نمایی از یک زن با ردای بلند است که به یک دست لوحی دارد که بر روی آن تاریخ استقلال امریکا: July 4, 1776 نوشته شده است و در دست راست مشعلی دارد. ارتفاع آن با پایه زیر آن در حدود ۹۲ متر است. مجسمه در یک جزیره کوچک قرار گرفته که با تور های کشتی (یا همان قایق های بزرگ) می توان به آن رسید. گویا طراح آن همان طراح برج ایفل بوده است و هدیه ای از کشور فرانسه به امریکا به نشان دوستی این کشور و امریکا و یادواره استقلال امریکا بوده است.
گشتن دور Manhattan را با تور قایقی شروع می کنیم. از آنجا که شهر نیویورک بسیار بلند است وقتی از آن فاصله می گیری تازه بزرگی برج ها را می توانی بفهمی. و البته زیبایی آن از دور دیده می شود.
خوب طبق برنامه به شب Time Square و خیابان پر هیاهوی Broadway می رسیم. شهر کاملا زنده است و کوچکترین خبری از شب نیست. درست همانطور که می گویند نیویورک شب ندارد. و البته حالا که شنبه شب هم که هست! بیلبورد های بزرگ و تبلیغاتی از شرکت های مختلف، شهر را نورانی کرده. برای خودش دیدنی است این چهره نور اندر نور! بیلبورد Yahoo را بالاخره پیدا می کنیم و عکسی آتولیه ای با آن می گیریم!
رسیدن به Rockefeller center ایستگاه بعدی است. دور تا دور آن پرچم کشورهای مختلف افراشته شده. پرچم مان را پیدا می کنیم و می رویم با آن عکس بگیریم که خوب باد هم حالی برای افراشتن پرچم مان ندارد و همانطور زار و بینوا با او عکس می گیریم. (چندان نفهمیدم که این مرکز کارش چیست.)
صبح یکشنبه را دوباره به کلبه و جنگل خوشگل مان اختصاص می دهیم و دوباره جنگل و تمشک و پیاده روی. برنامه ظهر به بعد اول یک گشت دوباره اما این بار کوتاه نیم ساعته با قایق در آب های اطراف نیویورک است تا خوب برایمان جا بیفتد! ... از آنجا به سمت پل قدیمی شهر یعنی پل بروکلین می رویم. با دیدن تاریخ ساخت پل در سال 1875، داشتن چنین تکنولوژی در چنان تاریخی برایمان به شدت تحسین برانگیز است. پل بخش Manhattan را به بخش بروکلین شهر وصل می کند. تفاوت سیستم شهر از این سمت پل تا آن سمت پل به وضوح پیدا است.
اما آخرین ایستگاه، ساختمان Empire State است که طبق برنامه ریزی مان عصر به آن می رسیم تا هم روشنایی روز را آن بالا داشته باشم و هم غروب و شب نیویورک را. ساختمان ۱۰۲ طبقه دارد. که با تور تا طبقه ۸۶ بالا می رویم (حالا اگر خیلی مایل بودید می توانید تور آن قله اش را هم بگیرید! ما که نگرفتیم). ارتفاع ساختمان ۳۲۰ متر است. از بالای این ساختمان که بلندترین ساختمان شهر است ارتفاع حقیقی شهر را می توان حس کرد. ضلعی که رو به سمت مرکز شهر یعنی Time Square است منظر کاملی از ساختمانهای بلند و زیبای شهر دارد. از آن سمت کمی به سمت چپ تر غروب خورشید در کنار رودخانه بسیار دیدنی است. به موقع جای خالی در آن کنار پیدا می کنم و دیگر عکس گرفتن را رها می کنم و تا غروب کامل، رنگ به رنگ شدن آسمان را می بینم. ترکیب رنگ ها فوق العاده است و آخر به نارنجی آتشینی که می رسد به واقع فوق العاده می کند غروب را... خوب من دشتم را کامل از این ساختمان می برم با آن آسمانش.

اما دوشنبه یعنی روز کاری نیویورک هم باید برای خودش دیدنی باشد. قطار ۸ صبح به سمت نیویورک را می گیرم. قطار کامل پر شده است و یکی دو نفری ایستاده اند. همان حال و هوای فیلمها را می توان حالا دید! مردم به سمت محل کارشان می روند. همه تر تمیز و اکثرا کت و شلوار و کروات زده. هر یک هم مشغول خواندن چیزی. مثلا روزنامه. خوب من هم نقشه توریستی ام در می آورم و می گردم دنبال جاهایی که می خواهم بروم! امروز نیویورک به شدت بارانی است. یادم می آید که در سایت توریستی شهر قبل از آمدن خوانده بودم که چتر هم با خود بیاورید اما خوب من نیاوردم و حالا دنبال یه فروشگاه برای خریدن چتر هستم.
به سازمان ملل می رسم. تیرم به سنگ خورده و با آنکه روز کاری را برای دیدن سازمان انتخاب کرده بودم تا پرچم ها افراشته شده باشند اما امروز پرچم ها به دلیل باران افراشته نشده اند. وارد ساختمان می شوم. چند قدم جلوتر که می روم شش تابلو در کنار هم را می بینم. جناب ک و فی ع نا ن را تشخیص می دهم از مابقی... تابلو روسای سازمان ملل هستند... تابلوها قالی هستند که ظرافت آن ها شما را نزدیک تر به خود می خواند. بله! هدیه ایران به سازمان ملل است. بادی به غبغب می اندازم و سینه ای جلو و می روم به سمت میز اطلاعات و امور مربوط به تور. با تور سالن های مختلف و برنامه های مختلف را می بینیم و می شنویم... و ... (حالا فعلا بماند)
ظهر در مسیر رفتن به ایستگاه اتوبوس ها مسیری که از کتابخانه مرکزی شهر می گذرد را انتخاب می کنم. و از آنجا که اصولا بازدید توریستی از کتابخانه را آن هم در حداقل زمان! کاری بیهوده می دانم اما نمی دانم چرا داخلش بودم باز! جای فوق العاده ای باید باشد برای آنهایی که آنجا نشسته بودند و مشغول خواندن بودند و ما هم مثل موزه از آنها بازدید کردیم!! آخر کتابخانه مگر موزه است!! کار بیهوده ای است واقعا!

و در نهایت ساعت ۳ به سمت بوستون حرکت می کنم.
*****
این از سفر من به شهر نیویورک و حومه. برایم نیویورک شهری شلوغ آمد که فقط برای بازدید کردن جالب است. شهری شلوغ که همینطور آدم بر تو وارد می شود! ... فی المجموع بوستون خودمان خیلی دوست داشتنی تر است برای زندگی... و البته حومه زندگی کردن بسی به از هیاهوی شهر حتی اگر نیویورک . حتی اگر منهتن!

در آخر از مریم عزیز و مامان و بابای با صفایش ممونم به خاطر مهمان نوازی و همراهی خوبشان در این چند روزه.