غربت من و تو ... غربت تو و من

[farshad_sh]

واقعا اینجا بودن و زندگی کردن برای مهاجر سخته. حتی اگه بهترین کار و درآمد رو هم داشته باشه و بهترین ماشین که شاید وقتی تو ایران بود آرزوشو داشته هم سوار بشه بازم یه چیزی کمه. همیشه یه چیزی کمه و نمیدونی چیه. شاید میدونی و نمخوای به روت بیاری اما هست. وقتی تو خیابون راه میری٬ وقتی میری رستوران وقتی میری ساحل دریا و قتی ۱۰۰۰ جای کوفتی دیگه میری و ادمای سرخوش و مست رو میبینی میفهمی که اینا به تو تعلق نداره! یا بهتری بگم تو به اینجا تعلق نداری. اینا مال تو نیست. این شن ساحل این غذای فلان اینا مال تو نیست. وقتی دیروز رفته بودم ساحل Half Moon Bay وقتی اون اقیانوس رو به اون عظمت جلوت میبینی میفهمی که حست چقدر با حس وقتی که میری شمال و کنار ساحل دریای خزر وای میستی فرق داره. حتی اگه این ساحل پر باشه از بطری های پلاستیکی و پوست ۱۰۰ جور میوه!
وقتی ماشین Lexus رو سوار میشی میبینی که حتی به این ماشین هم حس نداری و مقایسه میکنی میبینی بابا همون ۲۰۶ که من تهران سوار میشدم چقدر حال میداد همش دستمال میکشیدم که مبادا کثیف نشه و خاک نگیره اما این ماشین که شاید تو خواب هم نمیدیدی که یه روز سوار بشی چرا اینقدر بی تفاوته ؟ چی عوض شده؟ روی کاغذ و طبق فرمول که باید قضیه بهتر شده باشه اما پس چرا اینطوری؟ بعد میفهمی که بابا اون چیزی که کمه باعثشه. اون چیه واقعا؟
شاید باید برگشت. بهش فکر میکنم.