@سایه گفت که «ولي يك چيز مشخصه ، با روال كنوني ، زندگي با مام وطن ، براي كساني كه چندين سال در اينجا زندگي كردن ، بسيار مشكل و بعيد به نظر مياد»...
اگه با نگاه کردن به اونایی که سالها پیش به آمریکا اومدن و دیگه به ایران برنگشتن به این نتیجه برسیم به نظر من زیاد صحیح نیست. درسته من هم اینجا ایرانیهایی میشناسم که بدون اینکه کوچکترین مشکلی در ایران داشته باشن بیش از سی ساله که اینجان و دیگه حس رفتن به ایران درشون نیست اما از طرفی دیگه باید در نظر داشت که نسل ما با اونا خیلی فرق داره...
اونا زمانی اومدن که ایران قبل و بعد از انقلاب و حس کردن و به نوعی حسابی سرخورده شده بودن ولی نسل ما هر چی باشه از زمان جنگ به این طرف خورد خورد ارتقا وضعیت زندگی در ایران رو شاهد بوده (علیرغم تمام مشکلات). بعید میدونم کسی از دوستان بگه که من مثلا دهه 60 یا 70 زندگی بهتری نسبت به دهه 80 داشتم.
از طرفی زمانی که اونا به آمریکا اومدن امکانات ارتباطی واقعا در حد صفر بود! نه اینترنتی بود و هزینه تلفن بین الملل به نسبت درامد مردم قیمتی باور نکردنی بود. مردم به ندرت هر چند ماه یک بار میتونستن چند دقیقه با خانواده شون صحبت کنن. ایرانیهایی که اون زمان آمدن به خاطر همین مسائل کلا درعرض چند سال با کشورشون کاملا قطع رابطه عاطفی کردن اما ما وضعمون فرق میکنه. گاها ما زودتر از اونایی که در ایران هستن از وقایع باخبر میشیم و اینترنت و ... فاصله ها تقریبا از بین برده. هزینه سفرهای هوایی به نسبت درامد اصلا قابل مقایسه با اون زمانها نیست.
با این تفاسیر بعید میدونم آینده ما مثل اون نسل از ایرانیها بشه. البته نباید فراموش کرد که همانگونه که آرش عزیز همیشه به این نکته اشاره کرده، نسل ما نسبت به اون نسل قدیمی که اومدن اینجا، بلانسبت دوستان البته روم به دیفار، همگی با آسیبهای روحی و روانی مهاجرت کرده! و این زخمهای عمیق که به این سادگیها هم التیام نمی یابند، معلوم نیست که تا آخر عمر با ما چه بکنند و به کجا ببرندمون. من هنوز هم که هنوزه یکی از دلمشغولی هام در آمریکا نگاه کردن به زندگی teen agerها و مقایسه اش با دوران نوجوانی و جوانی خودم و بقیه همه سالانم هست. ما ها از بچگی یکباره به دوران میانسالی پاگذاشتیم. نه بچگی مون بچگی بوده و نه میانسالیمون بعلت بیگانگی و میانسالی در یک کشور تازه ممکنه یک میانسالی واقعی باشه و دو مقطع نوجوانی و جوانی هم که کلا از عمرمون حذف شده!! داستان شیر خالکوب و پهلوان پنبه رو در مثنوی خودین که طاقت سوزن نداشته و هی به خالکوب میگفته که حالا سر شیر و بیخیال شو و بقیه اش رو بکش، دمشم بیخیال شو نخواستیم و ... و در نهایت خالکوب سوزن رو به زمین میزنه و میگه:
بر زمین زد سوزن آن دم اوستاد گفت در عالم کسى را این فتاد؟
شیر بی دُم و سر و اشکم که دید؟ اینچنین شیرى خدا خود نآفرید
ما هم یک مدلی این شیره هستیم و احتمالا والدین و تربیت کنندگانمون در زمان کودکی و نوجوانی این پهلوان پنبه که هر چه خواستن به بهانه های جنگ و بحران و تحریم و عقاید مذهبی و ... از شیره کم کردن!! و نهایتا دیگه شیری باقی نمونده که ما باشیم!!
آرش جان، منم هم علامتی به شهرم نشون دادم که متاسفانه هیچوقت در زندگیم نه خودش و نه مردمش به من روی خوش نشان نداد... و البته هنوز هم نبخشیدمش. در هر جای ایران بجز شهر خودم زندگی کردم، هم شهرش و هم مردمش با من مهربانتر بودن.
اگه با نگاه کردن به اونایی که سالها پیش به آمریکا اومدن و دیگه به ایران برنگشتن به این نتیجه برسیم به نظر من زیاد صحیح نیست. درسته من هم اینجا ایرانیهایی میشناسم که بدون اینکه کوچکترین مشکلی در ایران داشته باشن بیش از سی ساله که اینجان و دیگه حس رفتن به ایران درشون نیست اما از طرفی دیگه باید در نظر داشت که نسل ما با اونا خیلی فرق داره...
اونا زمانی اومدن که ایران قبل و بعد از انقلاب و حس کردن و به نوعی حسابی سرخورده شده بودن ولی نسل ما هر چی باشه از زمان جنگ به این طرف خورد خورد ارتقا وضعیت زندگی در ایران رو شاهد بوده (علیرغم تمام مشکلات). بعید میدونم کسی از دوستان بگه که من مثلا دهه 60 یا 70 زندگی بهتری نسبت به دهه 80 داشتم.
از طرفی زمانی که اونا به آمریکا اومدن امکانات ارتباطی واقعا در حد صفر بود! نه اینترنتی بود و هزینه تلفن بین الملل به نسبت درامد مردم قیمتی باور نکردنی بود. مردم به ندرت هر چند ماه یک بار میتونستن چند دقیقه با خانواده شون صحبت کنن. ایرانیهایی که اون زمان آمدن به خاطر همین مسائل کلا درعرض چند سال با کشورشون کاملا قطع رابطه عاطفی کردن اما ما وضعمون فرق میکنه. گاها ما زودتر از اونایی که در ایران هستن از وقایع باخبر میشیم و اینترنت و ... فاصله ها تقریبا از بین برده. هزینه سفرهای هوایی به نسبت درامد اصلا قابل مقایسه با اون زمانها نیست.
با این تفاسیر بعید میدونم آینده ما مثل اون نسل از ایرانیها بشه. البته نباید فراموش کرد که همانگونه که آرش عزیز همیشه به این نکته اشاره کرده، نسل ما نسبت به اون نسل قدیمی که اومدن اینجا، بلانسبت دوستان البته روم به دیفار، همگی با آسیبهای روحی و روانی مهاجرت کرده! و این زخمهای عمیق که به این سادگیها هم التیام نمی یابند، معلوم نیست که تا آخر عمر با ما چه بکنند و به کجا ببرندمون. من هنوز هم که هنوزه یکی از دلمشغولی هام در آمریکا نگاه کردن به زندگی teen agerها و مقایسه اش با دوران نوجوانی و جوانی خودم و بقیه همه سالانم هست. ما ها از بچگی یکباره به دوران میانسالی پاگذاشتیم. نه بچگی مون بچگی بوده و نه میانسالیمون بعلت بیگانگی و میانسالی در یک کشور تازه ممکنه یک میانسالی واقعی باشه و دو مقطع نوجوانی و جوانی هم که کلا از عمرمون حذف شده!! داستان شیر خالکوب و پهلوان پنبه رو در مثنوی خودین که طاقت سوزن نداشته و هی به خالکوب میگفته که حالا سر شیر و بیخیال شو و بقیه اش رو بکش، دمشم بیخیال شو نخواستیم و ... و در نهایت خالکوب سوزن رو به زمین میزنه و میگه:
بر زمین زد سوزن آن دم اوستاد گفت در عالم کسى را این فتاد؟
شیر بی دُم و سر و اشکم که دید؟ اینچنین شیرى خدا خود نآفرید
ما هم یک مدلی این شیره هستیم و احتمالا والدین و تربیت کنندگانمون در زمان کودکی و نوجوانی این پهلوان پنبه که هر چه خواستن به بهانه های جنگ و بحران و تحریم و عقاید مذهبی و ... از شیره کم کردن!! و نهایتا دیگه شیری باقی نمونده که ما باشیم!!
آرش جان، منم هم علامتی به شهرم نشون دادم که متاسفانه هیچوقت در زندگیم نه خودش و نه مردمش به من روی خوش نشان نداد... و البته هنوز هم نبخشیدمش. در هر جای ایران بجز شهر خودم زندگی کردم، هم شهرش و هم مردمش با من مهربانتر بودن.