سلام
این تاپیک را شروع کردم تا اگر شما پدر و مادر هستید و نگران وضعیت تحصیل کودکتان در آمریکا هستید، بتونید اینجا مطلب بنویسید:
من یک دختر 6 ساله دارم که وقتی به آمریکا آمدیم حدود 2 ماه را مهدکودک یا kindergarden رفت و بعد هم حدود 4 ماه است که کلاس اول یا first grade میره. اوایل با توجه به اینکه اصلا زبان انگلیسی نمیدونست خیلی نگران بودم. تا اینکه دیدم چطور کم کم راه افتاد و الان دیگه داره معلم من میشه!!!
قصد داشتم راجع به برخورد معلمان مدرسه با دانش آموزان بگویم که چقدر به بچه ها بها میدهند. اوائل هفته ایی یک روز بطور داوطلبانه به کلاسشون میرفتم تا به معلم کمک کنم. واقعا برایم جالب بود وقتی برخورد کادر مدرسه را با بچه ها میدیدم. این را جدی میگویم اگر پدر و مادر هستید و هنوز هم بخاطر آمدن به آمریکا بخاطر مشکلاتش و... دو دل هستید، حداقل بخاطر آینده بچه هاتون هم که شده، سعی کنید مشکلاتش را بپذیرید و ازشون نترسید.
من تا قبل از اینکه اینجا بیایم فکر میکردم خوب بچه من هم مثل بقیه بچه هاست و با وجودی که خیلی کتاب های جورواجور میخوندم، آنچه که ازش میدونستم این بود که شاید در بعضی از موارد استعدادهای کمی بیشتر از متوسط داشته باشه. ولی آنچه که اینجا بهش رسیدم این بود که در این مدت کوتاه، کادر مدرسه بچه من را از من بهتر شناختند!!! و گفتندکه بسیار باهوش است و ما برای اینجور بچه های باهوش برنامه های خاصی داریم. البته همه اینها منوط به این میشود که من کتبا اجازه بدهم تا با دخترم کار کنند!!!! یادمه در تهران بچه یکی از دوستانمون تیز هوش بود. بیچاره مادرش چه دردسرهایی کشید تا بتونه برای تربیت دخترش برنامه منسجمی از سازمان مربوطه اش بگیره. در آخر هم کلی کتاب و جزوه به مادرش داده بودند تا خودش با دخترش کار کنه و در آخر بیاد امتحان بده!!!
دیروز بچه ها برنامه آواز "کر" به مناسبت کریسمس داشتند. نمیدونید چقدر خوشحال بودم از اینکه دخترم بجای مرگ بر این و آن گفتن در ایران، آهنگ های به این زیبایی با معنایی زیباتر میخونه. .....
نمیدونید چقدر خوشحالم وقتی میبینم معلم دخترم جزو مشق شب به بچه ها میگوید هر شب بنویسند: من به خودم افتخار میکنم- من خودم را دوست دارم- من بینظیرم ،.....
نمیدونید چقدر خوشحالم از اینکه دخترم غیر از کلاس باله اش میتونه به کلاس فوتبال هم بره. آخه دیگه اینجا هیچی پسرونه دخترونه نداره.
نمیدونید چقدر خوشحالم از اینکه امیدوارم در اینجا استعدادهای بچه ام شناخته و شکوفا بشه. شاید اگر ما هم در چنین شرائطی بزرگ میشدیم، بسیار موفقتر بودیم.........
منهم مثل بسیاری از اونهایی که در غربت زندگی میکنند، مشکل دارم . موقعیت شغلی قبل را ندارم، آشنائی جز خدا اینجا نداریم. ولی تنها چیزی که به من روحیه میده، آینده دخترم است. چیزهایی که خودمون نداشتیم چون در آن دوران خفقان، نمیتونستیم داشته باشیم.
اوائل دخترم به من گفت مامان من اینجا را دوست ندارم چون همه منو مسخره میکنند!!!! گفتم چرا اینو میگی؟ گفت برای اینکه تا منومیبینند به من لبخند میزنند. من هم گفتم اینها از روی مهربانیه. اینا مرامشون اینه که به همدیگه لبخند بزنند. چون بهم محبت دارند.
اینها را نوشتم چون بعضی ها که بچه کوچک دارند از من در مورد مدارس اینجا سوال کرده بودند. حالا اگر کسی سوال راجع به مدرسه و آماده شدن برای ورود به مدارس اینجا، انتخاب مدرسه خوب و... داره اگر من بدونم، با کمک بقیه جواب میدهم.
این تاپیک را شروع کردم تا اگر شما پدر و مادر هستید و نگران وضعیت تحصیل کودکتان در آمریکا هستید، بتونید اینجا مطلب بنویسید:
من یک دختر 6 ساله دارم که وقتی به آمریکا آمدیم حدود 2 ماه را مهدکودک یا kindergarden رفت و بعد هم حدود 4 ماه است که کلاس اول یا first grade میره. اوایل با توجه به اینکه اصلا زبان انگلیسی نمیدونست خیلی نگران بودم. تا اینکه دیدم چطور کم کم راه افتاد و الان دیگه داره معلم من میشه!!!
قصد داشتم راجع به برخورد معلمان مدرسه با دانش آموزان بگویم که چقدر به بچه ها بها میدهند. اوائل هفته ایی یک روز بطور داوطلبانه به کلاسشون میرفتم تا به معلم کمک کنم. واقعا برایم جالب بود وقتی برخورد کادر مدرسه را با بچه ها میدیدم. این را جدی میگویم اگر پدر و مادر هستید و هنوز هم بخاطر آمدن به آمریکا بخاطر مشکلاتش و... دو دل هستید، حداقل بخاطر آینده بچه هاتون هم که شده، سعی کنید مشکلاتش را بپذیرید و ازشون نترسید.
من تا قبل از اینکه اینجا بیایم فکر میکردم خوب بچه من هم مثل بقیه بچه هاست و با وجودی که خیلی کتاب های جورواجور میخوندم، آنچه که ازش میدونستم این بود که شاید در بعضی از موارد استعدادهای کمی بیشتر از متوسط داشته باشه. ولی آنچه که اینجا بهش رسیدم این بود که در این مدت کوتاه، کادر مدرسه بچه من را از من بهتر شناختند!!! و گفتندکه بسیار باهوش است و ما برای اینجور بچه های باهوش برنامه های خاصی داریم. البته همه اینها منوط به این میشود که من کتبا اجازه بدهم تا با دخترم کار کنند!!!! یادمه در تهران بچه یکی از دوستانمون تیز هوش بود. بیچاره مادرش چه دردسرهایی کشید تا بتونه برای تربیت دخترش برنامه منسجمی از سازمان مربوطه اش بگیره. در آخر هم کلی کتاب و جزوه به مادرش داده بودند تا خودش با دخترش کار کنه و در آخر بیاد امتحان بده!!!
دیروز بچه ها برنامه آواز "کر" به مناسبت کریسمس داشتند. نمیدونید چقدر خوشحال بودم از اینکه دخترم بجای مرگ بر این و آن گفتن در ایران، آهنگ های به این زیبایی با معنایی زیباتر میخونه. .....
نمیدونید چقدر خوشحالم وقتی میبینم معلم دخترم جزو مشق شب به بچه ها میگوید هر شب بنویسند: من به خودم افتخار میکنم- من خودم را دوست دارم- من بینظیرم ،.....
نمیدونید چقدر خوشحالم از اینکه دخترم غیر از کلاس باله اش میتونه به کلاس فوتبال هم بره. آخه دیگه اینجا هیچی پسرونه دخترونه نداره.
نمیدونید چقدر خوشحالم از اینکه امیدوارم در اینجا استعدادهای بچه ام شناخته و شکوفا بشه. شاید اگر ما هم در چنین شرائطی بزرگ میشدیم، بسیار موفقتر بودیم.........
منهم مثل بسیاری از اونهایی که در غربت زندگی میکنند، مشکل دارم . موقعیت شغلی قبل را ندارم، آشنائی جز خدا اینجا نداریم. ولی تنها چیزی که به من روحیه میده، آینده دخترم است. چیزهایی که خودمون نداشتیم چون در آن دوران خفقان، نمیتونستیم داشته باشیم.
اوائل دخترم به من گفت مامان من اینجا را دوست ندارم چون همه منو مسخره میکنند!!!! گفتم چرا اینو میگی؟ گفت برای اینکه تا منومیبینند به من لبخند میزنند. من هم گفتم اینها از روی مهربانیه. اینا مرامشون اینه که به همدیگه لبخند بزنند. چون بهم محبت دارند.
اینها را نوشتم چون بعضی ها که بچه کوچک دارند از من در مورد مدارس اینجا سوال کرده بودند. حالا اگر کسی سوال راجع به مدرسه و آماده شدن برای ورود به مدارس اینجا، انتخاب مدرسه خوب و... داره اگر من بدونم، با کمک بقیه جواب میدهم.
لاتاری 2008
شماره پرونده: ***14
مصاحبه: روزهای پایانی ماه آگوست
دریافت ویزا: 13 روز بعد از مصاحبه
شماره پرونده: ***14
مصاحبه: روزهای پایانی ماه آگوست
دریافت ویزا: 13 روز بعد از مصاحبه