تا حالا پشیمون شدید از رفتن؟

[j1970]

امروز بخاطر ایمیلی که گرفتم متوجه شدم دو روز پیش وقت مصاحبه واسم مشخص شده و اومدم یه سری هم اینجا زدم و گذارم افتاد اینجا
الان نزدیک 6 سال هست که اینجا زندگی میکنم (با خانواده) و تا بحال هم به ایران سفری نداشتم و راستش رو بخواین دلتنگ هم نشدم و تنها کاری که میخوام انجامش بدم حتما اینه که والدینم رو یه سفر بیارم اینجا رو ببینن (البته بار اول شکست خورد به دلیل تراول بن که علیرغم موافقت ویزا لغو شد)
احساس میکنم از حالت مسافر بودن در اومدیم خیلی وقته و بیشتر نگران آینده هستم، اینکه بالاخره میتونم خونه بخرم یا نه (اصلا بخرم یا نه)، چطور بشه پول بیشتری درآورد و نگران بازنشستگی نبود.
همیشه  یه خونه بزرگ دوس داشتم و اینکه توش یه گاراژ بزرگ داشته باشه و من واسه تفریح خودم توش یه چیزی بسازم که البته بعید میدونم تو شهرای بزرگ این امکان وجود داشته باشه به علت گرونی زمین و خونه.
بعد از اینهمه سال زبان هنوز دردسر سازه و باعث میشه اعتماد بنفس انجام بعضی کارا مث گرفتن پست مدریریت رو نداشته باشم که این گاهی ممکنه تو روحیه آدم تاثیر منفی داشته باشه.
نمیدونم اینا چه ربطی داشت به موضوع اما نوشتم خب.
آخرش اینکه علیرغم همه مسائلی که ممکنه پیش بیاد برگشت به ایران آخرین گزینه منه. البته شاید آخرین گزینه هم شانسی واسه انجام داشته باشه و واقعیت اینه که این گزینه واسه من حداقل تا الان اصلا وجود نداشته و فکر کردن بهش بوحشت میندازه منو.

سبک نگارشتون با پنچسال پیش خیلی فرق کرده. اون موقع بیشتر شبیه آرش رویایی تخیلی قلمفرسایی میکردید آدم فکر میکرد راجع به کره دیگری صحبت میکنید نه همین آمریکائی که ما هرروز میبینیم. الان انگار از آسمانها پا تون رو زمین گذاشتید واقعی نگاه میکنید به قضایا

اینکه مطالب رو با دقت میخونین خوبه اما این احتمال رو میدم که من رو با کس دیگه اشتباه گرفتین.
من کلا آدمی هستم که همیشه سعی میکنم روی زمین راه برم و خیلی هم موضوع اومدن از آسمون و پا رو زمین گذاشتن رو متوجه نشدم.
خوشحال میشم بدونم نگاه شخص دوم نسبت به نظرات من چی هست که این همه تغییر در نگرش توش دیده شده.
یه اشاره به نظر "تخیلی قلمفرسایی" بنده هم شاید کفایت کنه.