یکی از چیزایی که برای ما ایرانیا به عنوان مهاجر در کشورهای اروپایی و امریکایی میتونه مسئله ساز باشه تفاوت های فرهنگیه. بعد از مهاجرت برخی از این تفاوت ها رو دوست داریم و شاید اصلا دلیل مهاجرتمون اون تفاوتها باشه اما بعضی وقتا هم نمیتونیم بعضی از اونا رو قبول کنیم در حالیکه فرهنگ مورد پذیرش جامعه همینه چه دوست بداریم چه دوست نداشته باشیم.
ایا یک مرد ایرانی که با معیارهای و ارزش های ایرانی رشد کرده میتونه اجازه بده دخترش توی 18 سالگی آزاد زندگی کنه و توی روابطش آزاد باشه؟ یک مرد ایرانی آیا حاضره با همسرش (ایرانی) به ساحل یا استخر بره و همسرش اونجا با پوشش اکثریت مردم بیاد؟ و آیا یک زن ایرانی ته دلش راضی هست که شوهرش دوستانی از جنس مخالف داشته باشه (Just Friends)؟ آیا ما حاضریم تعارف های ایرانی رو کنار بگذاریم و به دوستانمون "نه" بگیم؟ اگر اونا راحت به ما بگن "نه" چطور؟ آیا میتونیم رک باشیم و احساسمون رو صریح بیان کنیم و آیا راحت شنیدن حرف رک رو از اطرافیان میتونیم قبول کنیم و ناراحت نشیم؟
از طرفی آیا جنبه داریم و میتونیم همونطور که تلاش میکنیم با این فرهنگ انطباق پیدا کنیم تعادل رو هم حفظ کنیم و به اصطلاح جوگیر نیشم و از اون لبه بوم نیفتیم؟ مثلا همه موارد بالا رو قبول کنیم ولی حدش رو نگه نداریم و با یک تلاش مصنوعی بیشتر از اون حدی که یک شهروند تیپیکال و نرمال آمریکایی هست فراتر بریم؟
توی این تاپیک هرگونه مطلب که در مورد این موضع هست رو میتونین مطرح کنید و سوالات، خاطره و تجربیات و اصلا حتی نظراتتون رو میتونین مطرح کنید. ما هم استفاده خواهیم کرد!
ایا یک مرد ایرانی که با معیارهای و ارزش های ایرانی رشد کرده میتونه اجازه بده دخترش توی 18 سالگی آزاد زندگی کنه و توی روابطش آزاد باشه؟ یک مرد ایرانی آیا حاضره با همسرش (ایرانی) به ساحل یا استخر بره و همسرش اونجا با پوشش اکثریت مردم بیاد؟ و آیا یک زن ایرانی ته دلش راضی هست که شوهرش دوستانی از جنس مخالف داشته باشه (Just Friends)؟ آیا ما حاضریم تعارف های ایرانی رو کنار بگذاریم و به دوستانمون "نه" بگیم؟ اگر اونا راحت به ما بگن "نه" چطور؟ آیا میتونیم رک باشیم و احساسمون رو صریح بیان کنیم و آیا راحت شنیدن حرف رک رو از اطرافیان میتونیم قبول کنیم و ناراحت نشیم؟
از طرفی آیا جنبه داریم و میتونیم همونطور که تلاش میکنیم با این فرهنگ انطباق پیدا کنیم تعادل رو هم حفظ کنیم و به اصطلاح جوگیر نیشم و از اون لبه بوم نیفتیم؟ مثلا همه موارد بالا رو قبول کنیم ولی حدش رو نگه نداریم و با یک تلاش مصنوعی بیشتر از اون حدی که یک شهروند تیپیکال و نرمال آمریکایی هست فراتر بریم؟
توی این تاپیک هرگونه مطلب که در مورد این موضع هست رو میتونین مطرح کنید و سوالات، خاطره و تجربیات و اصلا حتی نظراتتون رو میتونین مطرح کنید. ما هم استفاده خواهیم کرد!